(με φι)
Μόλις τελείωσε ο πόλεμος, ο Πέτια Μποϊτσένκο αφέθηκε ξανά στην αγκαλιά της μητριάς πατρίδας· αντάλλαξε τα ονόματα Ρώσων, Ουκρανών και Λιθουανών που είχαν συνεργαστεί με τους Ναζί με μια θέση εργοδηγού στα ορυχεία του Ολόφσκογε. Κάθε πρωί ντυνόταν με μια σαλοπέτα στο χρώμα της σκουριάς, έπαιρνε μαζί του ένα από τα δεκάδες κλουβιά που είχε
Η Αντέλ έμεινε εφτά χρόνια με τον Ζονατάν. Ήταν μια σχέση χαοτική, παθιασμένη, αλλά τελείωσε. Θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε όλα αυτά που είχαν φέρει στη φωλιά τους, θα ήταν χωρίς αμφιβολία συγκινητικό, όλα αυτά τα ψίχουλα είναι λίγο-πολύ ταυτόσημα, οι μουσικές που άκουσαν, οι καβγάδες στη βροχή, εκείνη η μοναδική γλώσσα που επινοείται για την
Τις τελευταίες μέρες της ζωής της Ζερμέν Νίσμπαουμ, πενήντα οκτώ ετών, μείναμε κατάπληκτες από τη συμπεριφορά της. Ήταν ακόμη ερωτευμένη με το γιο του γαλατά ενώ έβλεπε τον εαυτό της να πεθαίνει; Κι όμως είχε ζήσει τόσους άλλους έρωτες… Πιστεύαμε ότι είχε ξεχάσει εδώ και πολύ καιρό τα όνειρα της νιότης της, που πήγαιναν τριάντα
Ήταν πέντε το πρωί και μόλις ξεκινούσε η κίνηση στην Αχαρνών. Σκοτάδι ακόμη… Έπεσα ξανά, περιμένοντας να χαράξει, τρομοκρατημένη με τη ζωή μου και με τον παλαβό τρόπο που αγαπούσα άθελά μου τον έρωτα. Κι άδεια από τα αισθήματα που μπορούσα και κουλάντριζα τη μέρα… Είχα πια καταλάβει ότι η νύχτα, με το υποσυνείδητό μου
Το κλιμακοστάσιο της πολυκατοικίας ήταν σκοτεινό. Το πλατύσκαλο άδειο. Η πόρτα ασφαλείας της Οξάνα πρόβαλλε προς τα εμπρός. Πέρασε από τις διπλές πόρτες και φώναξε: «Μάλις;». Ο Μάλις δεν ήρθε. Η Οξάνα πίεσε τα χέρια στο στήθος της – το τηλέφωνο σκληρό πάνω στα πλευρά της σαν τιμωρία. Η μια πόρτα της ήταν γερτή προς
«Η αγάπη είναι περίπλοκο πράγμα» είπε εκείνη και γλίστρησε ακόμα πιο κοντά του, ακουμπώντας το κεφάλι της στο στήθος του. «Η αγάπη είναι η ρίζα όλων» είπε ο Χάρι. «Του καλού και του κακού. Του καλού και του πόνου». Εκείνη σήκωσε το κεφάλι και τον κοίταξε. «Τι σκέφτηκες;» «Τι σκέφτηκα;» «Κάτι σκέφτηκες». «Τίποτα, μια ιστορία