(με φι)
Τις τελευταίες μέρες της ζωής της Ζερμέν Νίσμπαουμ, πενήντα οκτώ ετών, μείναμε κατάπληκτες από τη συμπεριφορά της. Ήταν ακόμη ερωτευμένη με το γιο του γαλατά ενώ έβλεπε τον εαυτό της να πεθαίνει; Κι όμως είχε ζήσει τόσους άλλους έρωτες… Πιστεύαμε ότι είχε ξεχάσει εδώ και πολύ καιρό τα όνειρα της νιότης της, που πήγαιναν τριάντα
Ήταν πέντε το πρωί και μόλις ξεκινούσε η κίνηση στην Αχαρνών. Σκοτάδι ακόμη… Έπεσα ξανά, περιμένοντας να χαράξει, τρομοκρατημένη με τη ζωή μου και με τον παλαβό τρόπο που αγαπούσα άθελά μου τον έρωτα. Κι άδεια από τα αισθήματα που μπορούσα και κουλάντριζα τη μέρα… Είχα πια καταλάβει ότι η νύχτα, με το υποσυνείδητό μου
Του αρέσει πια περισσότερο το φως των μεσημεριών παρά η νύχτα. Θυμάται μάλιστα τα λόγια ενός παλιού συναδέλφου για τη νύχτα: αχ, η νύχτα είναι ο μύθος των νιάτων μας. Την εποχή όμως που μοιράζονταν τέτοιες πάνσοφες κουβέντες, γύριζε από το μπαρ φασκιωμένος τη μυρωδιά του μπράντυ και του καπνού. Έδινε ένα φιλί στην Έλσα
ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΕΣ Παλιός Χάρτης. – Στον έρωτα οι πιο πολλοί ψάχνουν να βρούνε μιαν αιώνια πατρίδα. Άλλοι, ελάχιστοι όμως, το αιώνιο ταξίδι. Τούτοι οι τελευταίοι είναι οι μελαγχολικοί, που πρέπει ν’ αποφεύγουν την επαφή με τη μάνα γη. Αυτόν που θα τους απομακρύνει απ’ τον καημό της μάνας πατρίδας, αυτόν γυρεύουν. Σ’ αυτόν είναι πιστοί. Τα
Δεν γράφω πια. Στην αρχή νόμιζα ότι δεν έγραφα επειδή δεν είχα τι να γράψω, επειδή στο στρατό έμεινα πολύ καιρό μακριά απ’ την καθημερινότητα κι από την απόλυση ως τώρα δεν έχω καταφέρει να ξαναμπώ στο ρυθμό αυτό. Δεν ήταν αυτό. Μετά νόμιζα πως έχω σταματήσει να μπορώ να γράφω σχετικά ωραία, όπως θεωρούσα
Αποφάσισα να γράψω ένα μυθιστόρημα. Αισθάνθηκα την απατηλή ανάγκη να εκφράσω κάτι απ’ τη δυστυχία που ένιωσα σε σχέση με τη Λουίζα· κι εδώ είναι πια ολοφάνερη η ανικανότητά μου να εκπληρώσω τις προθέσεις μου, μιας και θά ‘πρεπε να έχω καταλάβει απ’ την ανάλυση του Ντιντερό για την υποκριτική πως μπορείς να γράψεις καλά