Δεν γράφω πια. Γιατί;

Δεν γράφω πια. Στην αρχή νόμιζα ότι δεν έγραφα επειδή δεν είχα τι να γράψω, επειδή στο στρατό έμεινα πολύ καιρό μακριά απ’ την καθημερινότητα κι από την απόλυση ως τώρα δεν έχω καταφέρει να ξαναμπώ στο ρυθμό αυτό. Δεν ήταν αυτό. Μετά νόμιζα πως έχω σταματήσει να μπορώ να γράφω σχετικά ωραία, όπως θεωρούσα ότι έγραφα, μιας που (πάλι) στο στρατό διάβασα ελάχιστα και τώρα ακόμα δεν διαβάζω και πολύ κι είμαι της άποψης ότι όποιος δεν διαβάζει δεν μπορεί και να γράψει. Η άποψη αυτή είναι σωστή αλλά δεν είναι ούτε αυτό. Τις τελευταίες δυο-τρεις μέρες σκέφτομαι τι μπορεί να είναι και ως τώρα δεν βρίσκω γιατί να μην είναι αυτό: δεν σε έχω ανάγκη.

Μιλάω σε σένα, άγνωστε, τακτικέ ή ευκαιριακέ μου αναγνώστη, που έμπαινες στο blog μου τυχαία αναζητώντας κάτι άλλο στο google ή/και/και μετά συνειδητά βλέποντας τα νέα μου κείμενα να τονίζονται με αριθμούς δίπλα στα νέα rss που ακολουθείς. Δεν σε ξέρω. Μπορεί να σε ακολουθώ στο twitter, μπορεί και να σε έκανα φίλο στο facebook με τη διεύθυνση email που έδωσες στη φόρμα των σχολίων, γιατί έκανα αναζήτηση με τη διεύθυνση αυτή και μου άρεσες ή είχες κάτι που θεώρησα τότε ενδιαφέρον. Αλλά δεν σε ξέρω, δεν έχω τον αριθμό του τηλεφώνου σου, δεν βγαίνουμε για ποτό, δεν πηγαίνουμε στον κινηματογράφο, δεν μιλάμε στο msn, δεν πήγαμε στρατό μαζί, τίποτα.

Κάποτε μου ήσουν σημαντικός. Παλιότερα, δηλαδή δύο έως πέντε χρόνια πριν, που το να ιστολογείς σήμαινε να σκέφτεσαι, να ταξινομείς τις σκέψεις σου και να τις μεταφέρεις μέσα από το πληκτρολόγιο, σε χρειαζόμουν για να μπορώ να κρίνω όχι αν αυτό που γράφω είναι καλό ή σωστό αλλά για το αν είναι ενδιαφέρον ή όχι. Ακόμα κι αν δεν άφηνες σχόλιο, έβλεπα από πού ερχόσουν, τι έψαξες στη μηχανή αναζήτησης και σε οδήγησε εδώ, πόσο έμεινες, αν πλοηγήθηκες και σε άλλα άρθρα, σε ποια κι εν τέλει αν ξαναγύρισες λίγες μέρες μετά. Δεν χρειάζεται ειδικά plugins αν είσαι παρατηρητικός, δεν μιλάμε ούτε για τα blogs του Σαραντάκου ή του Τιτάνα ούτε για το in.gr προφανώς. Πρόκειται για κάτι που το συντηρώ κατά βάση αλλά όχι αποκλειστικά μοναχός μου.

Πάντως τώρα δεν μου είσαι σημαντικός. Για δύο λόγους. Ο πρώτος έχει να κάνει με το σε ποιο σημείο βρίσκεται η παραγωγή κειμένου αυτόν τον καιρό στο διαδίκτυο. Η παγκόσμια ηλεκτρονική κοινότητα λειτουργεί με μόδες (trends) αλλά θεωρώ πιο οξυδερκές να τη βλέπει κανείς να φέρεται σαν ένα κακομαθημένο μικρό παιδί: έχει ένα παιχνίδι μπροστά της, το λιώνει κυριολεκτικά, δεν βλέπει τίποτα άλλο γύρω της, γουστάρει τρελά και κάποια στιγμή έρχονται και της κουνάνε μπροστά της ένα καινούργιο, γουρλώνει τα μάτια, ανοίγει το στόμα, πετάει το παλιό και πιάνει το καινούργιο. Κάποτε είχαν τα forums (ή fora, αν είστε λατινιστής) όπου ο κόσμος σάπιζε νυχθημερόν με συζητήσεις και τσακωμούς. Μετά το παιχνίδι, όπως κι η ένσωμη πραγματικότητα αν θέλετε, μεταφέρθηκε από το συλλογικό στο ατομικό με τα ιστολόγια. Ο καθένας μπορούσε να ανοίξει το blog του, να πει το μακρύ του, το κοντό του, τη μαλακία του ή το σοβαρό του, να γράψει κάτι στο πόδι ή ένα κείμενο βασισμένο σε έρευνα. Σούπερ. Η ελευθερία του λόγου, ο ηλεκτρονικός τύπος, η συμμετοχική δημοκρατία και άλλες πολιτικές ή επιστημονικές απόψεις της πλάκας, που γέννησαν όμως καλώς ή κακώς (αδιάφορο) μια κοινή σκέψη που συνοψιζόταν στο «κι εγώ μπορώ να γράψω, ας γράψω λοιπόν». Ανατριχιαστικό. Αλλά ενδιαφέρον, αν αφήσεις απέξω ή αν σκεφτείς (ανάλογα με την οπτική απ’ την οποία το εξετάζεις) αρρωστημένες ακρότητες τύπου doncat ή troktiko, σαφώς για τελείως διαφορετικούς λόγους το καθένα. Κάποια στιγμή στο κακομαθημένο παιδάκι που λέγαμε κούνησαν μπροστά μια κουδουνίστρα σε σχήμα πουλιού, σε χρώμα μπλε, που αν τη χτυπάς κάθε λίγα δευτερόλεπτα αυτή βγάζει μικρά μηνύματα με έως 160 χαρακτήρες. Αυτό ονομάστηκε micro-blogging, μικρο-ιστολογείν, αφαίρεσε κάθε τεχνικό και τεχνολογικό φραγμό από όσους ήθελαν, αλλά δεν μπορούσαν να γράψουν σε ιστολόγιο και ουσιαστικά προκάλεσε τη μετάπτωση του «ας γράψω κι εγώ κάτι» στο «ας πω κι εγώ μια μαλακία». Μην το πάρεις προσβλητικά, αλλά όταν το να γράψεις ένα μήνυμα σε όλον τον κόσμο σού παίρνει λιγότερο από όσο σου παίρνει ένα sms, όταν εκ των πραγμάτων δεν είναι δυνατόν να αρθρώσεις λόγο με τόσο μικρή έκταση, τα μηνύματά σου αυτόματα γίνονται ανούσια κι αδιάφορα. Κατά τη δική μου κρίση τουλάχιστον, αλλά θεωρώ πως κι εσύ τα αντιμετωπίζεις έτσι. Και το χειρότερο (;) είναι πως αυτή η πτώση της ποιότητας του ηλεκτρονικού λόγου δεν κατάργησε τα κλασικά ιστολόγια αλλά προκάλεσε την αντίστοιχη κατάπτωσή τους και την κατάντια τους στη μορφή των tumblr, posterous και λοιπών αστεϊσμών. Στο ίντερνετ πια δεν παράγεται σκέψη και λόγος: παρατίθενται απλώς σύντομα σχόλια ή μικρές εξυπνάδες, πετιούνται αλόγιστα σύνδεσμοι και φωτογραφίες, για τις οποίες κάποιος ηλίθιος είπε κάποτε ότι μια απ’ αυτές ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις, αλλά, ακόμη κι αν το δεχθείς αυτό (εγώ δεν το δέχομαι), η ουσία είναι ότι πρέπει να μπορείς να πεις αυτές τις χίλιες λέξεις. Οπότε για σένα που έχεις συνηθίσει να διαβάζεις στην καλύτερη περίπτωση μικρές παραγραφούλες των τριών προτάσεων και μηνύματα των 160 χαρακτήρων, που πιθανότητα παράγεις κι ο ίδιος τέτοια, που αμφιβάλλω αν άντεξες να διαβάσεις ως εδώ (και αν το έκανες, ελπίζω να ξέρεις ότι έχει ακόμα δυο φορές όσο ήταν ως εδώ), για σένα δεν έχω να γράψω κάτι. Δεν έχω με τι να σε προσεγγίσω κι ως εκ τούτου δεν με ενδιαφέρει κιόλας πια.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι αυτά που θες να διαβάσεις πια δεν τα αναζητάς: τα επιλέγεις. Και τα επιλέγεις απ’ αυτά που σου προσφέρονται. Παραδέξου το: δεν ψάχνεις πια να διαβάσεις κάτι καινούργιο. Έχεις έναν κύκλο από ανθρώπους (στην καλύτερη περίπτωση), οι οποίοι κοινοποιούν συνδέσμους και άμα λάχει τους σχολιάζουν. Εσύ βλέπεις αυτούς τους συνδέσμους και μόνο αυτούς. Μην το αρνηθείς. Η πολύπλευρη ενημέρωση από το διαδίκτυο που ευαγγελίζονταν όλοι αυτοί οι θεωρητικοί των μέσων μαζικής επικοινωνίας, αυτοί που έκαναν το «Ε» του «ΜΜΕ» να σημαίνει «Επικοινωνία» κι όχι «Ενημέρωση», όλη αυτή η αίσθηση του διαλόγου, της αποδοχής, της ισότητας που σου φούσκωνε με αέρα το δήθεν δημοκρατικό σου κεφαλάκι, δεν είναι τίποτα άλλο από μια γεμάτη χούφτα με σκατά. Διαβάζεις μόνο τα κείμενα (συνήθως μόνο τους τίτλους και τις λεζάντες, αλλά ούτως ή άλλως δεν αλλάζει κάτι) που μεταφέρουν οι φίλοι σου στο twitter, οι άλλοι (;) φίλοι σου στο facebook και (μακάρι) και οι σελίδες που ακολουθείς με rss. Τους φίλους και τις σελίδες τούς έχεις επιλέξει επειδή συμφωνείς μαζί τους, αν όχι εξ ολοκλήρου, τότε σίγουρα σε μεγάλο βαθμό. Εφημερίδες και περιοδικά δεν διαβάζεις πια και στο google αναζητάς θέματα για εργασίες, θέματα για την εργασία σου, διαθέσιμες θέσεις, θέματα επικαιρότητας και τη σωστή ορθογραφία των λέξεων, δηλαδή πώς το γράφουν οι περισσότεροι. Κι επειδή διαβάζεις μόνο αυτά που έχεις επιλέξει από πριν ότι θα διαβάζεις, δεν αφήνεις το μυαλό σου να ανοιχτεί σε νέες περιοχές κι έτσι παραμένεις αμόρφωτος, ηλίθιος και ελεγχόμενος, όπως ακριβώς σε έπλασε η τηλεόραση, που τώρα δεν βλέπεις αλλά την έχεις στο σπίτι σου, που νομίζεις ότι (μπορείς να) κρίνεις, αλλά και στο twitter ή στο facebook πηδάς από την Amy, στη flotilla, στο Όσλο, στην Κύπρο, στους αγανακτισμένους και το βράδυ κάνεις check in μια στην πλατεία Συντάγματος και μια στα παρακείμενα ιν μπαράκια. Και συνεπώς, μιας που δεν γνωρίζεις και δεν αντέχεις κάτι διαφορετικό, δεν έχω κάτι να σου πω. Όχι φυσικά γιατί εγώ εκπροσωπώ το διαφορετικό ή την ορθή σκέψη. Αλλά επειδή συμβαίνει αυτό που θα διαβάσεις παρακάτω.

Τώρα θα σου πω για μένα. Σημαντικό στοιχείο και στους δυο παραπάνω λόγους είναι τα ηλεκτρονικά κοινωνικά μέσα, αλλά αν τα γράφεις έτσι γίνεσαι γραφικός, οπότε ας τα πούμε social media, για να ανασάνεις με ανακούφιση. Την εικόνα την ξέρεις κι αν δεν την ξέρεις τη φαντάζεσαι: εσύ στο κέντρο και γύρω γύρω οι φίλοι σου σε κύκλο. Κι αντίστοιχα για τους φίλους σου. Κι αντίστοιχα και για τους φίλους των φίλων σου κ.ο.κ. Εκεί που οι κύκλοι εφάπτονται είναι το κοινό σας πεδίο, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, εσύ βλέπεις μοναχά τον εαυτό σου. Εγώ πάντως αυτόν βλέπω. Και βλέπω ότι είναι μόνος του, πολύ μόνος μου. Ο κύκλος μου είναι πολύ μικρός και δεν μπορώ να πω ότι είναι και πολύ ενδιαφέρων. Με εξαίρεση ορισμένα άτομα που γνωρίζω ή που θέλω να γνωρίσω και προσωπικά, οι φίλοι μου, οι followers μου ή όπως θες πες τους, περιορίζονται σε bots και οργανισμούς που ακολουθώ για ενημερωτικούς λόγους και σε ανθρώπους που υπό κανονικές συνθήκες σιχαίνομαι αλλά ακολουθώ κυρίως για να βλέπω προς τα πού κινούνται τα πράγματα. Δεν έχω διάθεση να κουβεντιάσω με κανέναν, γιατί θεωρώ πως ο ένας στον άλλο δεν μπορούμε να προσφέρουμε αυτό που ο καθένας ψάχνει: σπιρτόζικη, γρήγορη, αστεία, ευκολοδιάβαστη γραφή με άμεση κινητικότητα από το ένα θέμα στο άλλο, πιπεράτες λεπτομέρειες από την προσωπική μου ζωή και τύπου ρετρό φωτογραφίες από το Instagram για εκείνους, ανάλυση, παρατήρηση, ευαισθησία στην κοινωνική καθημερινότητα για μένα. Πολλές φορές δεν αισθάνομαι ότι είμαι στο κέντρο του κύκλου μου, νιώθω ότι τον έχω στερεώσει με πινέζα σε έναν πίνακα, έχω φύγει κι όταν επιστρέφω κανείς δεν είχε διαπιστώσει την πινέζα. Αυτό που ψάχνω εκ των πραγμάτων δεν μπορώ να το βρω στα ηλεκτρονικά μέσα κι αυτό που ζητείται από μέσα δεν μπορώ να το δώσω λόγω επιλογής ή έλλειψης ικανότητας.

Η προηγούμενη Πέμπτη μου διαλύθηκε τελείως όταν η δημοτική αστυνομία της Αθήνας πήρε τη μοτοσυκλέτα μου σε μια από τις συνηθισμένες εφόδους της. Παρότι είμαι από τους ελάχιστους που όταν παρκάρουν το δίτροχό τους κοιτούν οι πεζοί να περνούν άνετα, να μην κλείνουν εισόδους ή βιτρίνες καταστημάτων, να μην διακόπτουν τις διαγραμμίσεις για τους ανθρώπους με μειωμένη όραση και γενικότερα να μην ενοχλούν, δεν με πείραξε αυτό. Εξάλλου είμαι υπέρ της εισπρακτικής λογικής του κράτους, παρόλο που γνωρίζω ότι τα χρήματα δεν επενδύονται πουθενά. Δεν θεωρώ ότι οι αστυνομικοί μπορούν να διακρίνουν και να κρίνουν τη σωστή συμπεριφορά και τους θεωρώ και αρκετά ηλίθιους που στη συγκεκριμένη περίπτωση μου πήραν τα μισά χρήματα (€20) επειδή πλήρωσα την κλήση μέσα σε δέκα (;) μέρες. Μπορεί να γνωρίζετε, μπορεί και όχι, ότι η τροχαία δεν παίρνει το παράνομα σταθμευμένο όχημά σας η ίδια, αλλά το δίνει σε ιδιώτη επαγγελματία με όχημα μεταφοράς, τον οποίο εσείς πληρώνετε έπειτα όσο ο ίδιος κρίνει ότι κόστισε η εργασία του, και παίρνετε το όχημά σας από ιδιωτικό χώρο στάθμευσης, τον οποίο πληρώνετε επίσης για τη φύλαξη του ΙΧ σας όσο ο ίδιος κρίνει. Εγώ πλήρωσα €73 στο γερανό και άλλα €3 στο πάρκινγκ. Παρόλο που έκανα αρκετές και έντονες άσχημες σκέψεις, δεν αγανάκτησα. Αν είχα αγανακτήσει, θα είχα κάνει κάτι: θα είχα δείρει τον ιδιοκτήτη του χώρου στάθμευσης, θα είχα σπάσει κάποιο τζάμι ή κάποιον υπολογιστή ίσως. Απογοητεύτηκα πολύ: που ενώ εγώ κάνω μια άσχημη, αντιπαραγωγική και άκρως ηλίθια δουλειά για μερικά μαύρα ευρώ το μήνα, κάποιος έβγαλε μόνο από μένα €76 για μια βόλτα από τη γωνία Σταδίου και Αιόλου έως το 44 της οδού Πειραιώς, που ενώ εγώ είμαι σχετικά μορφωμένος και καλλιεργημένος, κάποιος άνθρωπος με μόρφωση δημοτικού κερδίζει, κλέβοντας θεσμοθετημένα τους συνανθρώπους του, σε μία ημέρα πολλαπλάσια από όσα κερδίζω εγώ το μήνα αλλά και που εμένα, που είμαι σχετικά μορφωμένος και καλλιεργημένος, το ζήτημα αυτό με έκανε να αισθάνομαι τόσο άσχημα. Κι αυτό το γεγονός έχει σχέση με το ζήτημα του κοινωνικού μου κύκλου είτε αυτός είναι ηλεκτρονικός είτε όχι.

Έχει σχέση από την άποψη του ότι είμαι μόνος μου. Ή τουλάχιστον αισθάνομαι έτσι. Αν εγώ γράψω για αυτό το γεγονός που μου συνέβη, θεωρώ ότι θα περάσει αδιάφορα. Δεν θα με συντρέξει κανείς, δεν θα έρθει κανείς να πετάξουμε αυγά κι αμπούλες στο γκαράζ του τύπου, δεν θα ενδιαφερθεί κανείς, παρόλο που πολλοί έχουμε περάσει το ίδιο. Δεν είναι ότι μου λείπει κάτι που κινεί το ενδιαφέρον, είναι το ότι δεν μου λείπει κάτι που να κινεί το ενδιαφέρον. Μπερδεύτηκες; Συνέχισε και θα καταλάβεις. Θεωρώ ότι έχω τα πάντα: είμαι (σωματικά έστω) υγιής, αρτιμελής, η οικογένειά μου είναι υγιής (σωματικά και ψυχικά), με αγαπάει, την αγαπάω, έχουμε χρήματα αρκετά για να φάμε, να ντυθούμε, να μείνουμε σε σπίτι, να αγοράσουμε βιβλία και μουσική, να πάμε στο θέατρο και στον κινηματογράφο κι ενίοτε και κανένα ταξίδι και να βάλουμε και λίγα στην άκρη για μια δύσκολη στιγμή. Επίσης είμαστε μορφωμένοι, δεν χρωστάμε και μένουμε σε μια χώρα που μπορούμε υπό κάποιες χαλαρές προϋποθέσεις να τριγυρνάμε ελεύθεροι. Κι επειδή ακριβώς έχω τα πάντα, δεν μπορώ να κινήσω το ενδιαφέρον κανενός, μιας που είναι η απουσία που δημιουργεί κενό και κίνηση για να καλυφθεί. Μια κοπέλα στο twitter μάζεψε σε τρεις μέρες €30.000 από αγνώστους για μια θεραπεία για την ασθένειά της. Φυσικά και δεν τη ζηλεύω ούτε τη φθονώ κι εύχομαι να γίνει σύντομα καλά, αν αυτό είναι ανθρωπίνως δυνατόν! Αλλά το «από αγνώστους» εμένα με εντυπωσιάζει. Προφανώς και μία κλήση για παράνομο παρκάρισμα (όσο κοινωνικά ευαισθητοποιημένο κι αν το βαφτίσεις) δεν συγκρίνεται με μια ανίατη ασθένεια. Αλλά το «από αγνώστους» παραμένει. Παραμένει και το ότι στα δικά μου μηνύματα δεν απαντούν, δεν κάνουν like, retweet, favourite ή +1, όταν μου προτείνουν φίλο στο facebook και του κάνω «αίτηση φιλίας» συνήθως με απορρίπτει, μετά τα #ff που μου κάνουν στο twitter δεν έχω νέους ακολούθους, μετά απ’ τα #ff που κάνω εγώ οι άλλοι έχουν unfollows, οι περίπου μισοί από τους φίλους μου στο facebook μού είναι άγνωστοι, μαθητές των γονιών μου, ξεκάρφωτοι, οργανισμοί, εταιρείες, θέατρα και για όσους ακολουθώ στο twitter σού ‘πα παραπάνω.

Και μιας που η σκέψη μ’ έφερε στις εξομολογήσεις, θα σου πω ότι μόνος αισθάνομαι κυρίως στην κανονική μου ζωή. Φίλους έχω ελάχιστους. Καλούς αλλά ελάχιστους. Εκείνοι έχουν περισσότερους και για κάποιους δεν είμαι σίγουρος ότι η φιλία, όπως την αισθάνομαι εγώ τουλάχιστον, είναι αμοιβαία. Ξέρω επίσης γιατί δεν έκανα πολλούς: είμαι περίεργος, ισχυρογνώμων κι αρνούμαι πολλές φορές να κάνω παραχωρήσεις για απλά ζητήματα. Δεν πάω «για καφέ», αποφεύγω να βγαίνω τα βράδια, κυρίως γιατί νυστάζω νωρίς, τα καλοκαίρια πηγαίνω στη θάλασσα το πρωί κ.ά. Δεν είναι το ότι οι φιλίες βασίζονται σ’ αυτά, αλλά σίγουρα, όταν το Σάββατο το βράδυ προτιμάς να μείνεις σπίτι σου για να κοιμηθείς νωρίς κι όταν την Κυριακή όλοι ξυπνούν το νωρίτερο στις 11:00 για να πάνε για μπάνιο στη θάλασσα το μεσημέρι με τη ντάλα, δεν είσαι η πρώτη επιλογή για παρέα. Δικαίως. Έτσι συχνά παραμένω μόνος. Λόγω αυτού ή και συνεπώς (νομίζω ότι είναι αμφίδρομη η σχέση) έχω υπάρξει και κακός στο παρελθόν. Γιατί νομίζω ότι δεν υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι, νομίζω πως υπάρχουν λιγότερο και περισσότερο μόνοι. Όταν είσαι στριμμένος, περίεργος γίνεσαι ανεπιθύμητος και μένεις μόνος κι η μοναξιά με τη σειρά της σε κάνει κακό, όχι από κάτι άλλο, αλλά γιατί ξεχνάς πώς να φέρεσαι στους ανθρώπους, μπλέκεις το ταιριαστό και το αταίριαστο, μπερδεύεις το σωστό με το λάθος.

Κι έχω φερθεί άσχημα στους ανθρώπους. Πολλές φορές για διάφορους ασήμαντους λόγους, αλλά και κάποιες φορές πολύ πιο άσχημα κι απαίσια για ακόμη πιο ασήμαντους. Από καθαρή ηλιθιότητα κι ανοησία. Δεν θα σου πω τα μικρά, θα σου πω τα μεγάλα. Και δεν θα σου πω τα λάθη, θα σου πω τα συνειδητά, που είναι ακόμη χειρότερα. Έχω αρνηθεί βοήθεια σε φίλο που την είχε μεγάλη ανάγκη αλλά δεν θα ήταν τίποτα για μένα, επειδή θα με έβγαζε από το πρόγραμμά μου. Έχω μείνει μακριά από φίλη όταν με χρειαζόταν περισσότερο από ποτέ, με το φόβο μήπως έρθουμε πολύ κοντά και χαλάσει η σχέση που είχα τότε με μια κοπέλα. Και για πολύ καιρό έλεγα ψέμματα σε έναν άνθρωπο που με γέμισε απ’ την αρχή με τόση αγάπη που έφτανε για δέκα και μου έδειξε όση εμπιστοσύνη δεν μου έχει δείξει ποτέ κανείς, ψέμματα που σκοπό είχαν να με κάνουν να δείχνω έτσι, ώστε να με θέλει κοντά του για πάντα. Υπάρχει πιο σιχαμένο κι αρρωστημένο; Κι όμως ακόμη και μετά απ’ αυτά, οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είναι κοντά μου ακόμη. Κάποιοι όχι πολύ, δικαίως, κάποιοι περισσότερο. Απίστευτο. Κι απ’ αυτά φυσικά βγάζω έξω τους γονείς μου: ό,τι κι αν έχει γίνει μεταξύ μας, την αγάπη των γονιών δεν χρειάζεται ποτέ να την κερδίσεις· το ότι κάποιες φορές αισθάνεσαι έτσι είναι καλό, αρκεί να είναι κάποιες φορές.

Έχω μετανιώσει για όλα αυτά, κάποτε τα κατάλαβα κι έχω περάσει πάρα πολλές ώρες κλαίγοντας και πολλούς μήνες σε άθλια ψυχολογική κατάσταση σε μέρη όπου δεν έπρεπε να είμαι, αλλά προφανώς και φυσικά δεν φτάνει. Προσπαθώ να κερδίσω ξανά μερικούς ανθρώπους στη ζωή μου. Κάποιες φορές δεν γίνεται. Οι ίδιοι δεν αντέχουν άλλο. Όταν όμως γίνεται, προσπαθώ. Κι όσο πιο δύσκολο είναι να γίνει, τόσο περισσότερο προσπαθώ. Για παράδειγμα, από άνθρωπο που ήμασταν αχώριστοι φίλοι δέχομαι τον τελευταίο καιρό μεγάλα ποσά άσχημης συμπεριφοράς. Με πειράζει πολύ, είναι φορές που με κάνει λιώμα, αλλά παραμένω εκεί, γιατί την αγαπώ και δεν έχω άλλον τρόπο να της το δείξω, μιας που δεν με αφήνει να την πλησιάσω. Κι απ’ όταν κατάλαβα πως ο άνθρωπος, τον οποίο φλόμωνα στο ψέμμα και στην κακία για πάνω από ένα χρόνο μ’ αγαπάει ακόμη κι υπάρχει η πιθανότητα έστω και να με αντικρύσει ξανά, κάνω ό,τι είναι δυνατόν απ’ τη μεριά μου για να είμαστε ξανά μαζί, καλύτερα απ’ ό,τι πριν, ειλικρινά και με τίποτα άλλο παρά με αγάπη.

Δεν είναι απλά όλα αυτά. Είναι διαδικασίες που παίρνουν πολύ καιρό και στη δική μου περίπτωση μυρίζομαι ότι θα πάρουν ακόμα περισσότερο. Απλά δεν αισθάνομαι άνετα να σου μιλάω για τέτοια. Δεν τα γράφω καν για σένα. Δεν σε αφορούν και θα τά ‘χεις ξεχάσει το πολύ δυο λεπτά αφότου θά ‘χεις φύγει απ’ αυτή τη σελίδα, αν και μόνο αν έχεις διαβάσει ως εδώ. Δεν τα γράφω για τους ανθρώπους που μιλώ παραπάνω. Φαντάζομαι πως αυτοί τα γνωρίζουν, δεν είναι βλάκες σαν εμένα. Δεν τα γράφω καν για μένα. Εγώ τα ξέρω. Αυτές οι ψυχοβλακείες του στυλ «να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας» είναι ένα μάτσο μπαρούφες: εγώ τα πέρασα, εγώ τα έζησα κι ο εαυτός μου είμαι εγώ κι όχι κάποιος άλλος για να πρέπει να του τα πω για να τα μάθει. Τα γράφω για να μη φαίνεται άδειο το blog. Ευχαριστήθηκες;

Και μέσα σ’ όλα αυτά, προσπαθώ να κάνω και καινούργιους φίλους. Προσπαθώ, αλλά δεν τα καταφέρνω. Απ’ τα 25 και μετά οι άνθρωποι δεν έχουν άλλο χώρο ή χρόνο στη ζωή τους για νέες γνωριμίες. Έχουν τη δουλειά τους, τη σχέση τους, τους φίλους τους, βγαίνουν, διασκεδάζουν, πηγαίνουν διακοπές, εργάζονται, α το είπα αυτό. Πού χρόνος για νέους φίλους και νέες γνωριμίες; Αυτό πάλι…; Γιατί βλέπω όλους γύρω μου να έχουν σχέση, δουλειά και παρέα; Εγώ που είμαι μόνος, μοναχικός και άνεργος είμαι μοναδικός; Πού είναι η κρίση στην οικονομία και στην εργασία; Πού είναι το 15% των ανέργων; Πού είναι η κρίση στις σχέσεις κι οι άνθρωποι που είναι μόνοι τους και δυστυχισμένοι; Γιατί ακόμη και στη μοναξιά μου πάλι μόνος αισθάνομαι; Φταίω εγώ που σε όσους έχω πει τη φράση «να πηγαίνουμε καμιά βόλτα, να κάνουμε παρέα» την έχουν κάνει με μικρά πηδηματάκια για άλλη γη κι άλλα μέρη γιατί ή νομίζουν ότι είμαι ο μανιακός δολοφόνος που πνίγω τα θύματά μου με καλώδιο usb ή θέλω να τους την πέσω; Κι απ’ τα δύο φύλα, ε; Και σόρρυ, αλλά το τρίτο δεν το πλησιάζω. Εξάλλου δεν έχω τίποτα να ανταλλάξω με ανθρώπους που το Rexona δεν το βάζουν στη μασχάλη. Και φυσικά δεν μιλάω για τους gay, ηλίθιε! Εξάλλου το τελευταίο μου κοπλιμέντο το πήρα κάτι μήνες πριν από ομοφυλόφιλο κι ομολογώ ότι με έκανε να αισθανθώ πολύ ωραία.

Νά ‘σαι ανεξάρτητος, σου λέει, και να το δείχνεις, νά ‘σαι καλά με τον εαυτό σου κι οι άνθρωποι θα έρθουν, και οι φίλοι και οι σχέσεις. Φάε σκατά και πιες νερό να δεις τον ήλιο καθαρό, έλεγε η γιαγιά μου.

Ψάχνω μια σοβαρή, όχι απαραιτήτως καλά αμοιβόμενη, αλλά νόμιμη δουλειά που να μην ντρέπομαι να αναφέρω σε κάποιον κι αντί γι’ αυτό έρχομαι αντιμέτωπος με μπαζούκας και βλίτα του HR, που αντί να τιμήσουν τα κοστούμια που φοράνε και να σκεφτούν ότι μπορούν να με προσλάβουν για ένα κομμάτι ψωμί και να εκμεταλλευτούν την όρεξη που έχω να δουλέψω (ναι, έχω κι απ’ αυτό, δεν με φτάναν τα προβλήματά μου), προτιμάνε κάτι βλαμμένα που δεν ξέρουν να πουν δυο λέξεις κι απορρίπτουν εμένα με το σκεπτικό ότι στο μέλλον μπορεί εγώ να έχω απαιτήσεις και να τους υποχρεώσω να τις καλύψουν. Αν αυτό λέγεται ελεύθερη οικονομία και φιλελευθερισμός, οι κύριοι Μάνος, Ανδριανόπουλος και το συνάφι τους να περάσουν από τη γραμματεία να μου κλάσουν τα παπάρια. Με το συμπάθειο.

Ψάχνω δυο τρεις ανθρώπους σκεπτόμενους να μπορώ να πω δυο κουβέντες. Δεν είμαι αγανακτισμένος, δεν είμαι αναρχικός, δεν είμαι νεοφιλελευθεριστής, δεν είμαι κνίτης, ούτε νεοδημοκράτης, ούτε πασόκος, ούτε δεξιός γενικότερα, ακούω τον Τσίπρα και γελάω και τα ούφο του ΛΑΟΣ κι ανατριχιάζουν οι τρίχες στο μεγάλο δάχτυλο της αριστερής μου πατούσας, δεν βλέπω τηλεόραση, δεν ακούω μπουζούκια, δεν είμαι χριστιανός, δεν ξενυχτάω. Άλλοι πόσοι να υπάρχουν μ’ αυτά τα χαρακτηριστικά σ’ όλην την Ελλάδα; Τρεις; Οπότε αναλογικά άλλος ένας στην Αθήνα. Πού στο διάολο να τον βρεις, μου λες; Σπίτι του θά ‘ναι και θα διαβάζει ή θα παίζει Playstation ή WoW, όπως κάνω κι εγώ και πλακώνομαι στα τηλεφωνήματα την Κυριακή για να κανονίσω να βγω την Πέμπτη, μέχρι την Πέμπτη όμως σαπίζω σπίτι.

Και ψάχνω και να ερωτευτώ. Πρόσεχε, όχι να πηδήξω, να ερωτευτώ. Αν ήθελα απλά σεξ, κάθομαι σπίτι μου και μη ρωτήσεις τι κάνω. Ψάχνω έναν άνθρωπο να έχει τα περισσότερα από τα παραπάνω χαρακτηριστικά κι επιπλέον βυζιά, όχι απαραιτήτως μεγαλύτερα απ’ τα δικά μου κι αν γίνεται κι ωραία φωνή, γιατί με τη δική μου γελάνε και τα λάχανα. Επίσης πρέπει να μην είναι κάποιος από τους ήδη φίλους μου, γιατί φοβάμαι μην τον (ξανα)πληγώσω. Επίσης πρέπει να είναι ελεύθερος, γιατί δεν ψήνομαι να δολοφονήσω τον άντρα της και μετά να περιμένω 7,5 χρόνια να τον ξεπεράσει. Με λένε Φώτη, όχι Ντάνκαν ΜακΛάουντ.

Και δεν είμαι καλά. Γι’ αυτό δεν γράφω.