Η Αντέλ έμεινε εφτά χρόνια με τον Ζονατάν. Ήταν μια σχέση χαοτική, παθιασμένη, αλλά τελείωσε. Θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε όλα αυτά που είχαν φέρει στη φωλιά τους, θα ήταν χωρίς αμφιβολία συγκινητικό, όλα αυτά τα ψίχουλα είναι λίγο-πολύ ταυτόσημα, οι μουσικές που άκουσαν, οι καβγάδες στη βροχή, εκείνη η μοναδική γλώσσα που επινοείται για την επιβίωση του μικρόκοσμου σε εχθρικό περιβάλλον, φροντίδες και προδοσίες, θα μπορούσαμε να τα απαριθμήσουμε όλα αυτά, όμως όλοι ξέρουν τι λέει εκείνο το πικρό ποπ ρεφρέν· τίποτα δεν είναι πιο συνηθισμένο απ’ αυτό που μας φαίνεται τόσο προσωπικό. Μια μέρα, αργά ή γρήγορα, ανακαλύπτουμε ότι αυτό που φαινόταν πως αποτελούσε την ταυτότητά μας, οι φόβοι μας, οι παραξενιές μας, οι πιο ξεχωριστές σκέψεις μας, είναι ένας κυκεώνας από τετριμμένες κοινοτοπίες, πως δεν έχουμε τίποτα το μοναδικό. Οι αγάπες μας, τα βάσανά μας, η ύπαρξή μας· ωραίες κόπιες μιας άλλης ζωής που δεν είναι δική μας.
του Pierre Ducrozet, από την Ανακάλυψη των Σωμάτων· κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις.