(με φι)
Κυκλοφορεί σε ενημερωτικές σελίδες και αναδημοσιεύεται η ανακοίνωση της «Πρωτοβουλίας Εργαζομένων στη documenta 14». Δεν εμφανίζεται σε μεγάλα (ανεξάρτητα και μη) ειδησεογραφικά μέσα, φαντάζομαι λόγω των οικονομικών συμφωνιών προώθησης. Εξάλλου μπροστά σε ένα τέτοιου μεγέθους καλλιτεχνικό γεγονός, με εργασιακά δικαιώματα θα ασχολούμαστε τώρα; Η ανακοίνωση είναι ελεύθερη προς δημοσίευση από όλους. Εμείς το βρήκαμε στην
από το Ο τοίχος είχε τη δική του υστερία
Ο Γκορμπατσόφ ήρθε στην εξουσία τη χρονιά που η Γκαλίνα άρχιζε τα μαθήματα μπαλέτου, κι έφερε μαζί του την γκλάσνοστ, την περεστρόικα και την ντεμοκρατιζάτσιγια. Οι μανάδες μας ψιθύριζαν λίγο πιο δυνατά, κι εμείς, καθώς περνούσαμε από την πρώιμη στην ώριμη εφηβεία, βρίσκαμε τη φωνή μας. Σιγά σιγά αποκτήσαμε τη σύνεση να είμαστε επιφυλακτικές· ο
της Άντας Ψαρρά από την Εφημερίδα των Συντακτών Τώρα που το αδηφάγο δημοσιογραφικό «πνεύμα» καταλάγιασε εξασφαλίζοντας τελικά την υπόσχεση Μητσοτάκη για μια ακόμα περισσότερο άγρια ποινική μεταχείριση του κάθε μικρού ή μεγάλου παραβάτη του νόμου και φυσικά πάντα με τη βοήθεια της δεοντολογίας στην ενημέρωση, έχει νόημα να ξαναδούμε το πώς μια ληστεία στο Φάληρο,
Εκείνος με τη σειρά του, έφερε στην Οξφόρδη μια συλλογή από δίσκους που ήθελε να την κάνει να τους αγαπήσει. Κάθισε εντελώς ακίνητη και άκουσε υπομονετικά, με κλειστά μάτια και υπερβολική συγκέντρωση, τον Τσακ Μπέρι. Εκείνος πίστευε ότι δεν θα της άρεσε το «Roll over Beethoven», μα εκείνη το βρήκε ξεκαρδιστικό. Της έπαιξε τις «αδέξιες
«Αυτή τη φορά δεν έχει επιστροφή» σκεφτόταν ο Σαν Βισέντε. «Τώρα θα με στείλουν στις Ηνωμένες Πολιτείες ή στην Κούβα» έλεγε με το νου του. Και αυτό σήμαινε ότι θα άλλαζε η μία φυλακή με μία άλλη φυλακή, σίγουρα δίχως την ομορφιά της θαλασσινής αύρας να περνάει από τα κάγκελα. «Άλλη φυλακή;» αναρωτιόταν ενώ τη