(με φι)
Εκείνη τη χρονιά δεν έγινε σμπορ. Έγιναν μόνο δυο κηδείες. Ντύσαμε την Ελίτσα με το νυφικό της φόρεμα και ξαπλώσαμε το όμορφο κορμί της μέσα σε ένα απαίσιο φέρετρο. Τα ασημένια σκουλαρίκια δεν ήταν δίπλα της. Το χωριό μαζεύτηκε στη δική μας πλευρά του ποταμού. Στην άλλη μεριά, στο άλλο χωριό, έθαβαν το αγόρι τους.
Η Κριστίν είχε επιστρέψει στο Όσλο λίγα χρόνια αργότερα. Από φίλους ο Χάρι είχε ακούσει πως είχε μαζί της ένα κορίτσι δύο χρονών, αλλά ο Άγγλος είχε μείνει στο Λονδίνο. Ένα βράδυ την είχε δει στο Sardines. Όταν πλησίασε, είδε πόσο είχε αλλάξει. Το δέρμα της ήταν χλωμό και τα μαλλιά της κρέμονταν άτονα γύρω
του Γιάννη Η. Χάρη Άλλη μία επέτειος του Πολυτεχνείου και διέπρεψαν οι επίσης επετειακοί αποδομητές, από τους πληγωμένους αισθητές, που τους χαλάει η τσίκνα απ’ τα σουβλάκια και τα γκράφιτι, ώς τους επιστήμονες «πραγματιστές», που εξανίστανται, γιατί να καταλήγει η πορεία στην αμερικανική πρεσβεία, ασεβώντας «στο κτίριο του Γκρόπιους», και γιατί «το κεφάλι του Σβορώνου»,
του Νίκου Μπογιόπουλου Δεν υπάρχει επιτελείο προπαγάνδας που να μην έχει υπηρετήσει εκείνη την υπέροχη ρήση: «Ποτέ μην αφήνεις την πραγματικότητα να σου χαλάσει μια ωραία ιστορία»… Πόσο «ωραία» όμως είναι η ιστορία που μας διηγούνται κάθε χρόνο τέτοια μέρα οι νικητές του «ψυχρού πολέμου» λόγω της επετείου από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου
Αισθησιακές ιστορίες και κατά λάθος δολοφόνοι, Νέες Τάξεις Πραγμάτων, μονομαχίες, ο Κάφκα, ένας εξωγήινος κι άλλα σύντομα διηγήματα σας περιμένουν τη Δευτέρα 14.11 στις 8 μμ στο βιβλιοκαφέ Έναστρον (Σόλωνος 101, Αθήνα). Επτά νέοι συγγραφείς στα πρώτα τους βήματα διαβάζουν κείμενά τους και μας καλούν να τους ακούσουμε. Συμμετέχουν: Χρήστος Δεμέτης, Νίκος Ηλιάδης, Γιώργος Καρακασίδης,