Da greek μπλογκόσφαιρα [Τρίτο μέρος ―και φαρμακερό]

Η μούρη

Είμαι γνωστός και καταξιωμένος άνθρωπος στην κοινωνία, συνήθως δημοσιογράφος ή γενικότερα άνθρωπος των μέσων (ενημέρωσης παύλα επικοινωνίας). Στο σχολείο ήμουν πρόεδρος της τάξης από το δημοτικό, είχα μέτριους βαθμούς, στο πανεπιστήμιο ήμουν γραμμένος στην ΠΚΣ όταν ήταν πλειοψηφία στις σχολές, συμμετείχα στα γεγονότα του Πολυτεχνείου τρέχοντας να σώσω το τομάρι μου, στη μεταπολίτευση έφυγα εξωτερικό ―όσο πιο δυτικά γίνεται― για σπουδές και γύρισα αμέσως μετά που υπήρχε δουλειά για όλους. Από τότε πηδάω από το ένα μέσο στο άλλο, γράφοντας, μιλώντας, συζητώντας και καμιά φορά βγαίνοντας στα παράθυρα (της τηλεόρασης) για να πουλήσω μούρη για όλα τα παραπάνω. Δεν με ξέρουν όλοι, μόνο οι αρτιμελείς Μαρίες, όσοι δηλαδή χρειάζεται να με ξέρουν, ώστε να μού είναι δυνατόν να ζω από τα προϊόντα της σκέψης μου που άλλοι πληρώνουν για να αγοράσουν και να καταναλώσουν, αφού δεν έχουν δικά τους, όσο κι αν προσπαθώ να τούς πείσω για το αντίθετο.

Το κακό είναι ότι τώρα με τα blogs ο καθένας μπορεί να γράψει κι έτσι μπορεί να εμφανιστούν εκατοντάδες σαν εμένα που να στέκονται δίπλα μου και να τρώνε από εκεί που τρώω εγώ. Θεωρητικά. Γιατί στην πράξη, αν έχεις διαβάσει λίγο Μαρξ, Γκράμσι, Αντόρνο, Πόππερ και Χέγκελ ―όπως έχω διαβάσει εγώ, θα μπορούσες να σκεφτείς πως όσο περισσότεροι φτιάχνουν blogs και γράφουν τις βλακείες τους τόσο το επίπεδο πέφτει και τόσο πιο βολικό είναι αυτό για εμένα, τον καταξιωμένο, να συνεχίσω να έχω τη θέση που είχα και στο παρελθόν. Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο, που έλεγε και η διαφήμιση στην τηλεόραση που εγώ δεν βλέπω γιατί είναι σκουπίδια. Άρα, αν εγώ ανοίξω ένα blog, έχω σίγουρη την επιτυχία. Δεν το έχω ξανακάνει, αλλά δεν θα είναι δα και δύσκολο.

Το πρώτο βήμα είναι να ρωτήσουμε τον καημενούλη τον τεχνικό της εφημερίδας ή του σταθμού που δουλεύω, ο οποίος παίρνει τρεις κι εξήντα, καπνίζει σα φουγάρο, φοράει γυαλιά, είναι άσπρος και έρχεται χειμώνα καλοκαίρι με το ίδιο t-shirt. Σε δέκα λεπτά το έμαθα! Έφτιαξα το blog μου, διάλεξα κατάλληλο χρώμα, έναν τίτλο αντάξιο του ονόματός μου, έβαλα μια μουράτη φωτογραφία και ακόμα μια μουράτη περιγραφή δίπλα στη φωτογραφία και αρχίζω να γράφω. Στο πρώτο δημοσίευμα καλοσωρίζω τον εαυτό μου στην ελληνική ιστολογιόσφαιρα και του υπόσχομαι πως δεν θα αποκλίνω σε καμία περίπτωση από το στόχο μου, να είμαι δηλαδή ο εαυτός μου.

Τα κείμενά μου έχουν νόημα και ουσία και είναι γραμμένα όπως και τα άρθρα μου. Έχω το know-how τόσα χρόνια και δεν μπορεί να μου τη βγει κανείς. Κι άμα καμιά φορά στερεύω από σκέψη ―συμβαίνει και στους καλύτερους― αναδημοσιεύω τα άρθρα που έδωσα στην εφημερίδα, μια μέρα μετά. Από τα πρώτα μου δημοσιεύματα τα σχόλια είναι πάμπολλα, αφού φρόντισα να διαφημίσω το ιστολόγιό μου στην εφημερίδα και φυσικά στα υπόλοιπα blogs. Οι μισοί με θαυμάζουν και οι άλλοι μισοί με ζηλεύουν, όλοι όμως θέλουν να αφήσουν το σχόλιό τους κάτω από το κείμενό μου, και μάλιστα κάποιοι από αυτούς τολμούν ακόμα και να διαφωνήσουν! Απαντάω σε όλους φυσικά, σε ξεχωριστό σχόλιο για τον καθένα, και στους καημένους δήθεν ήρωες πετάω κι ένα quotation κάποιου στοχαστή (στα ελληνικά φυσικά, εγώ τα έχω διαβάσει και δεν τα παίρνω από τη wikipedia), πάντα αφήνοντας να εννοηθεί ότι εγώ δεν ξέρω τίποτα και τα έχουν πει όλα άλλοι πιο πριν από μένα.

Θα μπορούσα να βγάλω λεφτά από κάτι τέτοιο, αλλά δεν βάζω διαφημίσεις στο blog μου γιατί έτσι α) φαίνομαι υπεράνω χρημάτων και β) γιατί στο κανάλι με πληρώνουν περισσότερο τώρα που τούς φέρνω περισσότερη πελατεία χάρη στο Internet. Ζήτω λοιπόν το Διαδίκτυο και τα Νέα Μέσα και νά ‘ναι καλά τα θύματα που χάβουν ό,τι τούς πετάξω και χάρη σ’ αυτό ζούμε κι εμείς, οι ταπεινές μούρες.

Το ψώνιο

Εγώ από την άλλη δεν έχω τίποτα από τα παραπάνω, αλλά έχω ένα σκοπό: να γίνω μούρη· να με καλούν στην τηλερόαση, να με διαβάζουν στις εφημερίδες, το blog μου να ξεπεράσει σε επισκεψιμότητα το cnn.com, να με χαιρετάνε στο δρόμο και σιγά σιγά να εκπληρωθούν τα ελληνικά μου όνειρα: να αλλάζω αυτοκίνητο κάθε χρόνο, να έχω μεγάλο σπίτι, εξοχικό στο Ζούμπερη/Λούτσα/Nueva Makri, δέκα γκόμενες, μία σχέση και μια σίγουρη και ακριβοπληρωμένη θέση εργασίας από την οποία θα μπορώ να τα ξύνω απρόσκοπτος. Δηλαδή να φτάσω τη μούρη και να την ξεπεράσω. Για όλα αυτά φυσικά από κάπου πρέπει να αρχίσω.

Μιας που η παιδεία μου είναι ελλιπέστατη (στο τσακ έβγαλα το σχολείο, πέρασα σε ένα ΤΕΙ ιχθυοκομμωτικής, τέλειωσα κουτσά στραβά κι από τότε δουλεύω σα μαλάκας δεξιά κι αριστερά), ακολουθώ ένα δημιουργικό συγκερασμό των «όπου φυσάει ο άνεμος», «από ‘δώ παν κι άλλοι» και «είδα φως και μπήκα». Μιας που ξέρω λοιπόν «από υπολογιστές» (who doesn’t πια;), έφαγα μόλις δέκα λεπτάκια να φτιάξω το blog μου, ένα μισαωράκι για να το ομορφύνω και να του δώσω λειτουργικότητα με διάφορες μικροσαχλαμάρες και δύο ‘βδομάδες για να του βρω όνομα.

Αλλά τώρα γράφω. Μπλογκάρω. Ασταμάτητα. Λες και μού ‘χουν βάλει νέφτι …στα δάχτυλα. Κάθε μέρα ανεβάζω τουλάχιστον δέκα ποστς. Η λογική είναι απλή: οι περισσότεροι πια έχουν RSS-ο-ρουφήχτρες για να τα βγάζουν πέρα, οπότε βλέπουν το κάθε κείμενο που ανεβάζω τη στιγμή που ανεβαίνει και όχι όλα μαζί πχ στο τέλος της μέρας. Έτσι για δέκα ποστς έχω δέκα επισκέψεις, που σημαίνει τουλάχιστον 10 σεντς από τα GoogleAds. Γράφω επίσης σχόλια του τύπου «Ναι», «Συμφωνώ απόλυτα!», «Υπέροχο ποστ!» σε όσα περισσότερα blogs μπορώ, γιατί όλο και κάποιος που δεν με ξέρει ακόμα θα δει το blog μου κλικάροντας το όνομά μου. Όπως καταλάβατε, στόχος μου είναι η υψηλή επισκεψιμότητα. Γιατί; Γιατί τα ποστς μου είναι πιο ρηχά κι απ’ το ρέμα της Πικροδάφνης. Καμία συνοχή, καμία ουσία, τίποτα νέο, τίποτα καινούργιο να προσφέρω. Τις περισσότερες φορές είναι της μορφής: «Διάβασα εδώ (link) αυτό και έχω να πω ότι συμφωνώ». Μπορεί όμως και να γράφω για το τι είδα στην τηλεόραση. Επίσης είναι και ανορθόγραφα.

Τα ενδιαφέροντά μου (και τα θέματα για τα οποία γράφω) είναι: τεχνολογία, gadgets, τεχνολογία, τεχνολογία, γυναίκες, τεχνολογία, αυτοκίνητα και τεχνολογία. Μιλώντας για τεχνολογία, καταλαβαίνετε ότι ο μόνος λόγος ύπαρξής μου στην ελληνική μπλογκόσφαιρα είναι το engadget και το gizmodo, από όπου κατά βάση αντιγράφω τα θέματά μου. Πού και πού παίρνει το μάτι μου κάνα μπούτι ή κάνα αμάξι και γράφω τρεις τέσσερις γραμμές αλλά τότε κυρίως ανεβάζω φωτογραφίες. Είπαμε, «από υπολογιστές ξέρω» άρα για τεχνολογία μπορώ να γράψω, άντε και καμιά γραμμή για αυτοκίνητα· αφού όμως μένω ακόμα με τη μαμά μου, από γυναίκες δεν έχω ιδέα. Ξέρω πάντως ότι είναι μαλακές και μυρίζουν ωραία (σαν το μαξιλάρι μου).

IRL πηγαίνω γυμναστήριο, χρησιμοποιώ ταξί και μετρό (ποτέ λεωφορεία, γιατί αργούν), δεν ξέρω τι είναι αυτά τα κρεμασμένα χαρτιά στα περίπτερα, αλλά η τηλεόραση λέει πως είναι εφημερίδες, άρα έτσι θα είναι. Ψήφισα Φιλελεύθερη Συμμαχία γιατί είδα τις διαφημίσεις της στο youtube, έχουν ωραίο site και τα λένε σωστά, δηλαδή απλά και κατανοητά: ανταγωνισμός, διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας, αυξημένος μισθός, ελεύθερη αγορά, κατάργηση συντάξεων και άλλα σχετικά. Επίσης βγαίνω με τους φίλους μου για σινεμά (μόνο Village και Ster), μπύρες (μόνο Mall) και κουβέντα (γκόμενες, βυζιά, κώλοι, σεξ, η Μακεδονία είναι ελληνική και ποδόσφαιρο). Επίσης είμαι οικολόγος: πετάω τα πάντα στους κάδους ανακύκλωσης και φυτεύω κάθε μήνα από ένα δεντράκι στο μπαλκόνι μου γιατί το προηγούμενο δεν έπιασε. Επίσης δεν καπνίζω και πιστεύω πως όσους καπνίζουν θα έπρεπε να τους ρίξουμε στη λίμνη με βαρίδια στα πόδια.

Μπορεί να μην καταλαβαίνω τη χρησιμότητα του τυπωμένου χαρτιού και την πρώτη φορά που μού έκαναν δώρο ένα βιβλίο (στα 25 μου) να έψαχνα να διαβάσω τις οδηγίες χρήσης, αλλά πιστεύω ότι κάποια μέρα θα καταφέρω να κάνω κάτι στη ζωή μου, δηλαδή κάπου να χωθώ. Στο μεταξύ ελπίζω να μην έχουν ξυπνήσει το Google και η μαμά μου γιατί δεν ξέρω τι θα κάνω.

βλ. επίσης: Πρώτο μέρος και Δεύτερο μέρος