Μαθήματα καταστροφής του εκπαιδευτικού συστήματος από το εξωτικό Πήλειο

(Φωτογραφία μη διαθέσιμη: ο συντάκτης του κειμένου έφαγε την εφημερίδα)

Στον απόηχο των επιβατών του διαδικτύου που ερεθίζονται σεξουαλικά με τις φωτογραφίες του Kindle 2 της Amazon, που αυνανίζονται φέρνοντας στο νου τους εαυτούς τους μέσα στο μετρό ή στην ουρά της εφορίας να το χρησιμοποιούν και που έρχονται σε οργασμό με τη φαντασίωση ολόκληρου του κόσμου να διαβάζει οτιδήποτε μέσω αυτής της παπαριάς, ένας δάσκαλος δημοτικού στο Μούρεσι του Πηλείου αποδεικνύει γι’ ακόμη μια φορά την πρωτοπορία της Ελλάδας και των Ελλήνων στη μαλακία, στην ανευθυνότητα, στην ατιμωρησία και στην παντελή έλλειψη παιδείας καθώς και στην ανοχή και στην επιδοκιμασία των παραπάνω.

Με τους χαρακτηρισμούς «όραμα» και «μεράκι» πλέκει η Μαρία Μυστακίδου, αρθρογράφος της Ελευθεροτυπίας, την ελεγεία του Μανώλη Χειλαδάκη, ο οποίος με την ιδιότητα του εκπαιδευτικού πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης κατήργησε τη χρήση των βιβλίων από όλα τα μαθήματα της έκτης δημοτικού όπου διδάσκει και τα αντικατέστησε με σαρωμένα ηλεκτρονικά έγγραφα (pdf). Τα έγγραφα αυτά προβάλλονται κατά τη διάρκεια του μαθήματος σε οθόνη προβολής, μα είναι και στους ίδιους τους μαθητές και τις μαθήτριες διαθέσιμα μέσω των προσωπικών τους φορητών ηλεκτρονικών υπολογιστών. Τους υπολογιστές αυτούς τα παιδιά αγόρασαν με αντάλλαγμα χρήματα που είχαν συλλέξει με μια από τις κλασικότερες μεθόδους ελεημοσύνης, τα κάλαντα (μοναχά των Χριστουγέννων, παρακαλώ), και τα οποία προσαυξήθηκαν με επιπλέον χορηγίες που προήλθαν αφενός από τους γονείς τους και αφετέρου από το δήμαρχο Κωνσταντίνο Λεβέντη (από τις προσωπικές του οικονομίες ή από αυτές που διαχειρίζεται το δημοτικό συμβούλιο, αυτό παραμένει αξεκαθάριστο).

Πέρα από την οικονομική ενίσχυση οι γονείς βοήθησαν συμπαραστεκόμενοι ψυχικά και πνευματικά στο εγχείρημα του δασκάλου, ο οποίος το στήριξε σε ρήσεις όπως «η σπουδαιότητα του μέσου» και «όσο και να μην το θέλουμε, στο μέλλον έτσι θα γίνονται τα μαθήματα». Αρωγοί στην προσπάθεια αυτή είναι η διευθύντρια Πολυξένη Μήτσιου και ο σχολικός σύμβουλος Κυριαζής Πόρποδας, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς δεν θα έπρεπε να μας απασχολούν μιας που είναι γνωστές οι μέθοδοι πρόσληψης ατόμων για αυτές τις θέσεις και ανάθεσής τους σε αυτές, μα τους αναφέρουμε για την περίπτωση που οι ίδιοι ή οι συγγενείς τους επιθυμούν να …googlάρουν τα ονόματά τους.

Τα μοναδικά θύματα της όλης ιστορίας είναι φυσικά τα ίδια τα παιδιά, μα (οποία ειρωνεία) είναι απίθανο να το συνειδητοποιήσουν ποτέ. Τουναντίον δηλώνουν κατευχαριστημένα που αντί να γυρίζουν τις σελίδες πατάνε κουμπάκια στο πισί και που τη θέση των βιβλίων και των τετραδίων έχουν πάρει στις σχολικές τους τσάντες οι φορητοί υπολογιστές. Το μέλλον τους δε προδιαγράφεται λαμπρό (!): η βάση που δίνουν πια στην εικόνα που στέκεται μακριά τους και μετακινείται σύμφωνα με τη βούληση του εκπαιδευτικού και όχι στο τυπωμένο κείμενο που έχουν μπροστά τους και που μπορούν να ελέγξουν τα ίδια, θα τα κάνει εξαιρετικά υποχείρια οπτικών μέσων (όπως η τηλεόραση) και πρακτικών που βασίζονται σε αυτά (όπως διαφημιστικές πολιτικές εκστρατείες)· θα εμπιστεύονται άκριτα την εικόνα, αρκεί το χέρι που θα τη χειρίζεται να ανήκει σε κάποιο άτομο εμπιστοσύνης: τώρα ο δάσκαλος, μετά ο φοιτητοκομματάρχης, έπειτα ο συνδικαλιστής, ο εργοδότης και φυσικά ο εκάστοτε πολιτικός ηγέτης· τέλος, το μέγιστο επίπεδο μιας οποιαδήποτε φιλομάθειας θα εξαντλείται στη σύγκριση αποτελεσμάτων μηχανών αναζήτησης για την εύρεση της σωστής ορθογραφίας κάποιας λέξης. Αφήνουμε φυσικά εκτός της φαντασίας ζητήματα όπως η τέχνη, η δημιουργικότητα και η συνθετική σκέψη. Πώς να κάνεις τέχνη ή απλά να εκφράσεις τη δημιουργικότητά σου, όταν τα καθημερινά σου εργαλεία δεν είναι το χαρτί και το μολύβι αλλά κουμπιά και ποντίκι; Πώς να δομήσεις κείμενο με επιχειρήματα και πώς να κάνεις αργότερα επιστημονική έρευνα, όταν όλες σου οι σκέψεις είναι ίσες αφού υπόκεινται στην εύκολη εξουσία ενός backspace;

Όλα φυσικά τα παραπάνω είναι πρακτικές που ισχύουν σε μεγάλο βαθμό ήδη χωρίς την παραμικρή προσπάθεια, είναι όμως η πρώτη φορά που συμβαίνουν με την ανοιχτή υποστήριξη του ίδιου του εκπαιδευτικού συστήματος και τις ιαχές ηλιθίων κάθε είδους, αν και η αλήθεια είναι πως δεν με εκπλήσσει τόσο αυτό όσο το ότι ακόμα δεν έχει τύχει να βρεθώ μπροστά σε kudos, thumbs up’s και λοιπές άκριτες επιδοκιμασίες αηδιαστικών κι αμόρφωτων τεχνόφιλων που λυμαίνονται το μέρος αυτό της σφαίρας των ιστολογίων που γράφει στα ελληνικά. Όχι βέβαια πως θα άλλαζε τίποτα: ο περί ου ο λόγος δάσκαλος πιέζει ήδη τον ΟΤΕ-DeutscheTelekom για διαδικτυακή πρόσβαση στο βουνό ψηλά εκεί, ενώ βρίσκεται σε αναζήτηση χορηγού για την επόμενη σχολική χρονιά και για περισσότερες τάξεις. Ως τώρα το μάθημα στα ελληνικά σχολεία γινόταν υπό την άγρυπνη επίβλεψη της Παναγίας (μεγάλη η χάρη της), του Χριστού (μεγάλη κι αυτουνού ―αν κι ο χιτώνας δημιουργεί ψευδαισθήσεις), του Αγίου Πνεύματος (γουτ γουτ) και λοιπών πολιούχων της περιοχής ή όποιας τέλος πάντων εικόνας διέθετε ο τοπικός προμηθευτής σε περίσσευμα· το να προσπαθώ να φανταστώ ότι κάθε διδακτική ώρα μπορεί να αρχίζει με τη φράση «τα Μαθηματικά της Δευτέρας σας προσφέρει η Εκκλησία της Ελλάδος» ή «η Έκθεση είναι μια ευγενική χορηγία της Durex» μου φέρνει αέρια.