Κι έχεις… [αναδημοσίευση]

Κι έχεις δυο μούτζες παιδιά που κόβουν βόλτες στα σινεμά, στις καφετέριες, στα live, στα στέκια με μπύρες και φθηνά ποτά, στους δρόμους, μπαλαμουτιάζονται, φιλιούνται, δουλεύουν σερβιτοριλίκι για κάνα ψιλό, φασώνονται, κοροϊδεύουν γέρους, πετάνε νεράτζια, κάνουν σούζες δικάβαλο με φτιαγμένα παπιά χωρίς κράνη και προσπαθούν να βρουν τη θέση τους και τα όριά τους σ’ αυτό το ξεφτιλισμένο κράτος με τους φλώρους και τους λελέδες γραββατωμένους ψεύτες κουστουμάτους που ποδοπατάνε όνειρα, φιλοδοξίες και τα βάζουν να ζούνε κάθε μέρα στην κόλαση και να αναπνεύουν μυρωδιά από σκατά και να λέν’ κι ευχαριστώ από πάνω.

Κι έχεις δέκα διμοιρίες με τραμπούκους, κουκουλωμένους ψιψίνους της κακιάς ώρας, που μόλις το κράτος των παπάδων και των άλλων επαγγελματιών ψευτών κι απατεώνων τα βρει σκούρα τούς δίνει τη διαταγή και βγαίνουν σαν καλά στρατιωτάκια να σπάσουν ό,τι βρουν μπροστά τους, να βάλουν φωτιά σ’ όλα τα μπουρδέλα που θα βρουν στο δρόμο τους, μπας και στο μεγάλο χαμό ο κόσμος δεν προσέξει, μπας κι όταν ο μαγαζάτορας δει το μαγαζάκι του λαμπόγυαλο κι ο υπαλληλάκος τη μπεμβέ του αναποδογυρισμένη στάχτη, μπας κι αυτοί ξεχάσουν τι έγινε ποιός κρατούσε τ’ όπλο και ποιος πυροβόλησε.

Κι έχεις τους πράσινους φρουρούς, θεματοφύλακες αυτού του σκουπιδοντενεκέ που λέγεται ελληνικό κράτος, να ρίχνουν δακρυγόνα και να βαράνε κοσμάκη που ήρθε στην πορεία την άλλη μέρα να κλάψει και να φωνάξει και να ξεχέσει τον κάθε μαλάκα και τον κάθε καραγκιόζη κι έχει να προφυλαχτεί απ’ τη μια απ’ αυτά τα πράσινα πιόνια με τις αντιασφυξιογόνες κι απ’ την άλλη απ’ τους δημοσίους υπαλλήλους με τα κράνη και τα καδρόνια, που τους στείλανε κι εκεί όπως τους στέλνουνε όπου υπάρχει ζόρι, στα γήπεδα, στις συναυλίες, στις διαδηλώσεις.

Κι έχεις αυτά τα ψοφίμια του καναπέ και της καρέκλας που φτιάχνουν groups στο facebook και βρίζουν τους μπάτσους κι όταν τους κλέψουν ένα κινητό, ένα πορτοφόλι, ένα αυτοκίνητο ή μια μηχανή πρώτα αυτά θα τρέξουν στην αστυνομία και θα της δείξουν πόσο τη χρειάζονται· και δηλώνουν την αγάπη τους στο 15άχρονο λες και τόν ήξεραν κι από χθες, λες και ξέρουν έτσι κι αλλιώς τι θα πει θάνατος που δεν τον δείχνει η τηλεόραση, δεν τον παίζεις στο playstation, δεν τον βλέπεις στο σινεμά, αλλά το νιώθεις όταν κοιτάξεις το μισό πτώμα του πατέρα σου που στον έφεραν να τόν αναγνωρίσεις κι όταν δεις το γιο σου με κλειστά τα μάτια να μην αναπνέει πάνω στο κρεββάτι του νοσοκομείου, αντί να τόν βλέπεις να παίζει στο θέατρο, να παίζει μουσική, να διαβάζει, να ταξιδεύει, να εργάζεται και να ερωτεύεται.

Κι έχεις δίκιο. Περίμενε όμως για να σού ‘ρθει.

Κι όταν σκοτωθούνε μεταξύ τους και σκοτώσουνε και άλλους, θα εύχεσαι να μην τους είχες στερήσει την παιδεία, να μην τους είχες αρπάξει τον πολιτισμό, να μην τους πάταγες τα όνειρα, να μη γελούσες μ’ αυτά που πίστευαν, να μην τους έκλεινες στα σχολεία, να μην τους έβαζες στο στρατό, να μην τους έχωνες στα κελιά, να μην τους μάθαινες να γλύφουν, να μην σήκωνες όπλο εναντίον τους.

κατηγορία: ιδιοφωνίες

One comment on “Κι έχεις… [αναδημοσίευση]

  1. -

    Ποιος εύχεται να μην είχε στερήσει την παιδεία; Ποιος μετανιώνει για την κατάσταση στην οποία βρέθηκαν αυτά τα παιδιά; Ποιος;

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *