Μα τι γίνεται μ’ αυτά τα παιδάκια, πλέον; Πού τα χάνεις, πού τα βρίσκεις, όλο μέσα στις εκδηλώσεις των μεγάλων είναι. Και ξέρετε γιατί; Διότι μ’ αυτόν τον τρόπο, βάζοντας μπροστά τα παιδάκια, δίνουμε έναν μελοδραματικό τόνο σε ό,τι ανοησία κάνουμε. Και την καλύπτουμε.
Για παράδειγμα: Καίμε την Πάρνηθα; Αμέσως πάει ο δήμαρχος, βουτάει 50 παιδάκια και τρέχει στη ρεματιά να φυτεύει δέντρα. Αυτή η εικόνα δείχνει μεγάλη ευαισθησία, διότι με το παιδάκι μπροστά εμφανίζεσαι ως άνθρωπος που σκέφτεται το μέλλον. Και ας έχεις, μόλις πριν, κάψει το δάσος.
Και άλλο παράδειγμα: όπως ξέρετε, η Βουλή ως θεσμός υπολειτουργεί. Είναι σχεδόν για κλάματα. Τι κάνουμε, λοιπόν; Φέρνουμε παιδάκια και εφήβους και κάνουμε Βουλή Εφήβων! Δεν φτάνει, δηλαδή, που την έχουμε υποβαθμίσει, αλλά καπάκι την κάνουμε και παιδική χαρά. Δεν υπάρχει νομίζω στην ιστορία της σύγχρονης κοινοβουλευτικής Ελλάδας πιο χαρακτηριστική εικόνα θεσμικής παρακμής από τη Βουλή των Εφήβων. Είναι να απορεί κανείς, πώς τόσοι σοβαροί άνθρωποι αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν την παιδική αθωότητα σε μια παράσταση που φωτίζει καθαρά την υποβαθμισμένη εικόνα της Βουλής.
Αυτά με τα παιδάκια. Είναι το σύγχρονο φύλλο συκής. Εμείς κάνουμε τις πατάτες, αυτά τρέχουν να τις ωραιοποιήσουν. Δεν τ’ αφήνουμε ήσυχα καλύτερα, να φάνε κάνα παστέλι; Εάν θέλεις, κύριε, να φυτέψεις δέντρα, πλήρωσε δέκα ανέργους και φύτεψε. Το παιδάκι μου θα στα φυτέψει; Μέχρι και στις Ολυμπιάδες τα τρέχουν και σβήνουν φλόγες.
του Απόστολου Διαμαντή από το Έψιλον (τ. 918)
Όλα στον βωμό της εύκολου κλάματος και της συγκίνησης που βγάζουμε από την τσέπη μας σε κάθε τέτοια εικόνα
Γράφτους. Κάποτε θα βαρεθούν. 🙂
1.ta paidia sti vouli twn efivwn den einai a8wa. einai apla ili8ia k ftaine aytoi pou ta epilegoun, oi opoioi einai exisou ili8ioi k epilegoun ta pleon syntiritika k ka8ws prepei.
2.k stamata me tin olybiada. mia xara itan i teleti k kati parapanw.