Τα τελευταία νέα γύρω από το χώρο της μοτοσυκλέττας έχουν ως εξής: νέα (όμορφη) Superbike από την Aprilia με κινητήρα V4 και βιδάκια που κουνάνε τον κινητήρα πάνω κάτω για να γουστάρουμε, κινητήρας ασύμμετρης ανάφλεξης για τη Superbike της Yamaha, ABS για Superbike παραγωγής από τη Honda (της οποίας οι μοτοσυκλέττες είναι κατά 50% ίδιες και μεταξύ τους αλλά και με τα μοντέλα της προ δεκαετίας), μονομάρκα (και τι μάρκα… θα φάτε καλά!) στα ελαστικά για τα MotoGP από το 2009 και ένας σκασμός έξτρα ειδήσεων, οι οποίες είναι ενδιαφέρουσες μεν εγκυκλοπαιδικά δε. Άλογα από ‘δώ, πιο πολλά άλογα από ‘κεί και σωροί ηλεκτρονικών βοηθημάτων, που δείχνουν πως η τεχνολογία προχωράει αλλά οι αναβάτες μένουν στάσιμοι από άποψη ικανοτήτων άρα παιδείας. Αλλά δυστυχώς δεν είναι μόνο αυτοί.
Χαζεύοντας τη ζωντανή παρουσίαση του ebike από την Intermot, έχω στο νου μου ότι το μόνο που θέλω αυτή τη στιγμή να διαβάσω είναι μια δοκιμή της Moto Guzzi V7 Classic και μετά να σπεύσω να χρεωθώ για την υπόλοιπη ζωή μου για να την αγοράσω και να την κρατήσω για πάντα. Κι οι Bonneville είναι ωραίες, αλλά κάτι δεν μου πάει καλά. Η W650 της Kawasaki είναι όμορφη αλλά πρώτον είναι γιαπωνέζικη και δεύτερον δεν έχει όνομα: αν θέλεις το μηχάνημα που κατασκευάζεις να έχει χαρακτήρα, του δίνεις όνομα και όχι αριθμό. Επίσης υπάρχουν και οι Enfield, μονοκύλινδρες κατασκευές, απαράλλαχτες από το 1950, φθηνές σε κατασκευή και τιμή, ο πιο προσιτός τρόπος να ζήσεις το όνειρο μιας κλασικής μοτοσυκλέττας και ο πιο εύκολος τρόπος να τρομάξεις αν καβαλήσεις κάποια κάποιου που είναι εισαγωγή ένας θεός ξέρει από πού και έχει το λεβιέ ταχυτήτων στη δεξιά πλευρά.
Την τελευταία φορά που είχα διαβάσει για μια τέτοια ήταν σε ένα άρθρο περιοδικού συνεργασίας των 2Τροχών, όταν αυτοί πωλούνταν τέσσερις φορές το χρόνο. Και τυχαία διάβασα μια χθες. Η Royal Enfield βάζει στα μοντέλα της (άκουσον άκουσον άκουσον ―τρεις φορές, σαν τον αλέκτορα) ψεκασμό στην τροφοδοσία και αισθητήρα λάμδα στις εξατμίσεις, μπας και περάσει τις προδιαγραφές ρύπων και συνεχίσουν να την αφήσουν να πουλάει στην Ευρώπη. Αυτά για τα μοντέρνα βόδια της οικολογίας σημαίνουν χαμηλότερο βάρος, περισσότερη οικονομία καυσίμου, λιγότερες εκπομπές καυσαερίων και μεγαλύτερη μακροβιότητα. Για ένα σκεπτόμενο άνθρωπο αλλά και για μένα, που είχα υπόψιν να πάρω μια Enfield για τις βόλτες αλλά και για να της βάζω τηγανόλαδο απ’ την κουζίνα και σκουπίδια απ’ τον αποχυμωτή και να κάνω τον ταξιτζή όταν θα έχει πέσει ο καπιταλισμός, σημαίνει ότι δεν θα μπορώ να την πειράζω μόνος, ότι δεν θα μπορώ να της βάζω ό,τι νά ‘ναι για καύσιμο και ότι θα πρέπει να βρω μάστορα που α) να μου κάνει τη χάρη να την κοιτάξει, β) να ξέρει να την φτιάχνει και γ) να θέλει να τη φτιάξει.
Μιας λοιπόν που οι οικολόγοι των ημερών μας αγνοούν που πάνε τα τρία (για τέσσερα ούτε λόγος), χαίρονται με την (κάθε) Porsche που μείωσε τις εκπομπές ρύπων από είκοσι σε δεκαεννένα κιλά διοξειδίου, ιδρύουν ΚΤΕΟ για τις μοτοσυκλέττες και έχουν τόση έλλειψη παιδείας, ώστε βάζουν στο ίδιο τσουβάλι τα δεκακύλινδρα γιαπωνέζικα με τα μονοκύλινδρα σκουτεροδίχρονα, οι ίδιοι οικολόγοι κρίνουν ότι και οι Enfield φταίνε για το φαινόμενο του θερμοκηπίου, την υπερθέρμανση του πλανήτη, την εξαφάνιση των ζώων και τον πόλεμο στο Ιράκ κι έτσι πρέπει εγώ κι ο κάθε ένας σαν εμένα να πληρώνει περισσότερα για την υπό άλλες συνθήκες αυτονόητη τεχνολογική εξέλιξη της κάθε βιομηχανίας, για τα καπρίτσια του κάθε βενζινά και για να χαζολογάει ο κάθε μάστορας πάνω στη μηχανή σου.
Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά οι Enfield έκαναν ένα τριχίλιαρο καινούργιες.
Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά σε λίγο καιρό δεν θα έχεις άδεια πια να τις κινείς αν δεν πληρούν τις προδιαγραφές ρύπων.
Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά όπου σκατά και να πας, κάποιος οικολόγος θα σε βρει.