…Και γιατί πρέπει να κάνουμε οικογένεια, και γιατί οι άντρες πρέπει να συμπεριφέρονται έτσι κι οι γυναίκες αλλιώς… και γιατί ο άντρας πρέπει νά ‘ναι βαρύς κι ασήκωτος και η γυναίκα σιωπηλή και ό,τι απαλό μυρωδάτο και πολύχρωμο να είναι γυναικείο κι ό,τι τραχύ γκρίζο κι άκαμπτο να είναι αντρικό… Μας την σπάνε τα πρέπει και τα μη που μας βάζουν σαν βαρύ χρέος πάνω στους άψητους ώμους μας και που πρέπει με μπέσα και λεβεντιά να το κουβαλάμε εφ’ όρου ζωής… αυτή η ακαλλιέργητη λεβεντιά και η ευαίσθητη κλαψομουνίαση… δεν έχουμε σκοπό να κρατήσουμε τίποτα απ’ όλα αυτά τα… ΑΠΑΡΑΒΑΤΑ… Εμείς θα κάνουμε ό,τι μας κατέβει στο κεφάλι έτσι για πλάκα, από αντίδραση, διότι… ροκ εντ ρολ.
Να μας αφήσουν ήσυχους οι δυσκοίλιοι ηθικολόγοι και οι συγκαμένοι αρχαιόπληκτοι, που μες στη σκόνη από αρχαία σκουριά κουνάνε το δάχτυλο αυστηρά μπρος στ’ ανήσυχα πρόσωπά μας. Εμείς θα ζήσουμε όπως γουστάρουμε. Θ’ ακούμε άλλες μουσικές, θα ντυνόμαστε αλλιώς, θα γράφουμε διαφορετικά, θα διαβάζουμε αμφιλεγόμενους και οργισμένους συγγραφείς, θα χαϊδευόμαστε με κορίτσια κι αγόρια κατά το κέφι μας, θα φουμάρουμε ταξιδιάρικα καπνά, κι όχι ρετσίνα και φτωχό κομπολογάκι, ούτε τρεχαλητά Βέγγου και νάζια Βουγιουκλάκη. Τους λαϊκούς εραστές των ελληνικών ταινιών τούς έχουμε για γέλια… κάτι δύσκαμπτοι που γυρίζουνε να μιλήσουν με υγρές λιμασμένες ματιές λες κι έχουν περίοδο, τριχωτοί μέχρι πάνω στον αγκυλωμένο σβέρκο, που αναστενάζουνε και νταβραντίζονται τίγκα στο δράμα και στη μιζέρια. Έξω από μας αυτά… θα ζήσουμε ξένοιαστα, κοσμοπολίτικα, κομψά, όπως οι ήρωες του Μπουνιουέλ, του Αντονιόνι, του Φελλίνι, ίσως λίγο μελαγχολικά αλλά με σουρεάλ χιούμορ κι αριστοκρατικότητα… Γύρω μας οι οικοδόμοι, τα συλλαλητήρια, οι νεολαίες, τα φαντάσματα του Εμφυλίου, τα ξωκλήσια και το σήμαντρο, το αιγαιοπελαγίτικο μούχρωμα· οι χαροκαμένες μάνες λυσσομανάνε, ξαφνικά όλοι είναι θύματα του φασισμού και της προκλητικής παλατιανής διαχείρισης. Και πρέπει να ‘σαι, ή το ένα ή το άλλο… ή με τους αριστερούς ή με τους δεξιούς, με το λαό ή με την εξουσία. Ε, όχι, ούτε το ‘να ούτε τ’ άλλο. Άστε μας ήσυχους, άρρωστοι… Μανία με την αδικία και ποιος έκλαψε και έκλεψε πιο πολύ και ποια διόρισε το χαζοβιόλικο παιδί ποιανού στο δημόσιο. Τι λύσσα να θέλετε να πάρετε τη θέση τους και να νομίζετε κι από πάνω πως μας ενδιαφέρουν τα παιχνίδια σας και θα κάνουμε και μεις τα ίδια, χα, χα, χα.
Δεν γουστάρουμε ούτε θέσεις ούτε χοντρά φράγκα, ούτε πρωτιές ούτε τρικλοποδιές και αγκωνιές… Καλοί παίχες θέλουμε να γίνουμε στο παιχνίδι της ζωής, ανάλαφροι, συνεργάσιμοι, μ’ όσο γίνεται λιγότερο πόνο, να ζούμε με χιούμορ, ν’ ακούμε τον άλλο, να συωρούμε… και πού και πού να ξενυχτάμε μ’ έρωτες και μουσική, γιατί το ηλιοβασίλεμα και η ανατολή μάς πήραν τα μυαλά και η ελληνική μυθολογία ήρθε και μας μάγεψε.
του Κωνσταντίνου Τζούμα από το Ως εκ θαύματος· κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.