eBike.gr

Όσον αφορά τα τελικά προϊόντα στο χώρο του μοτοσυκλετιστικού ειδικού τύπου στην Ελλάδα, τα πράγματα είναι λίγο πολύ γνωστά: υπάρχουν οι 2Τροχοί (πρώην ανεξάρτητοι [4,9 ευρώ], νυν εξαρτημένοι σε μορφή ένθετου μέχρι νεωτέρας στους 4Τροχούς), υπάρχει το δεκαπενθήμερο 0300 [5,5 ευρώ] που μέχρι πρόσφατα είχε κοινή δημοσιογραφική ομάδα με τους 2Τροχούς, υπάρχει το εβδομαδιαίο motoτρίτη [4,κάτι ευρώ] το οποίο έχω να αγοράσω από την εποχή της δραχμής και επικεντρώνεται στα νέα και στις πωλήσεις των μοτοσυκλετών, υπάρχει το moto [5,9 ευρώ] με πολύ πιο επιθετική και «της πιάτσας» γλώσσα και συμπεριφορά δοκιμών και από εκεί και πέρα υπάρχουν κάμποσα πολυσέλιδα έντυπα με φωτογραφίες γυμνών γυναικών να χαϊδεύουν λάστιχα, σέλες και αμορτισέρ και εξατμίσεις, που δεν μάς απασχολούν ως περιοδικά. Ελπίζω να μην ξεχνώ κάποιο.
Γύρω στον ενάμισο χρόνο πριν είχα ξοδέψει το ‘βδομαδιάτικό μου για να αγοράσω όλα τα περιοδικά γύρω από τη μοτοσυκλέτα και να καταλήξω σε κάποιο που ήθελα να διαβάζω τακτικά. Απέκλεισα τα τελευταία, αφού στο Internet βρίσκω καλύτερες τσόντες και μάλιστα κινούμενες· απέκλεισα το motoτρίτη, γιατί δεν με ενδιαφέρει η αγορά μεταχειρισμένων και οι δοκιμές του είναι πενιχρές· απέκλεισα το moto, γιατί το θεώρησα ως περιοδικό που αγοράζεις αμέσως μετά από μια αγορά supersport για να ικανοποιήσεις το εγώ σου· άφησα τέλος το 0300 και τους 2Τ ως όμοια στο θέμα της ποιότητας της ύλης που ήταν στα υψηλότερα επίπεδα για την ελληνική πραγματικότητα. Το μεν πρώτο ήταν ακριβό για να το παίρνεις σε δεκαπενθήμερη βάση, ενώ η ύλη του ήταν αρκετά περισσότερη από όση μπορούσα και ενδιαφερόμουν να καταναλώσω. Και αφού η δημοσιογραφική του ομάδα είχε κοινά άτομα με τους 2Τ και οι τελευταίοι ήταν πιο φθηνοί, πιο «μετρημένοι» στη γλώσσα τους και απέπνεαν περισσότερο αέρα κλασικού περιοδικού με πολλά χρόνια στο πιεστήριο, εν τέλει τούς προτίμησα και αγόραζα το 0300 περιστασιακά, όταν είχε κάποιο θέμα που μέ ενδιέφερε πολύ.

Από εκεί και πέρα, αγνοώ τι γίνεται στο παρασκήνιο: ποιος ξέρει ποιον, ποιος τσακώθηκε με τον άλλον, ποιος τα χώνει στον τρίτο, γιατί οι 2Τροχοί ξαναπήγαν εκεί από όπου άρχισαν κ.ο.κ. Άσχημο στοιχείο ανθρώπου να μην αναζητά τις αιτίες των πραγμάτων, αλλά στην ελληνική πραγματικότητα που τέτοια συστήματα λειτουργούν με γνωριμίες και κλίκες δεν έχω διάθεση να μπλεχτώ περισσότερο. Αποποιούμαι της περιέργειάς μου και γνωρίζω μοναχά πως αναζητώ ένα νέο περιοδικό να διαβάζω σε μηνιαία βάση.

Τελείως τυχαία έπεσα πάνω σε μια online προσπάθεια. Ονομάζεται eBike και έχει ένα χαρακτηριστικό που προφανώς ξενίζει και ξινίζει όσους έχουν μάθει να τα βρίσκουν όλα με δυο κλικ· για όσους όμως γνωρίζουν πώς λειτουργεί το κάθε μέσο και ψάχνουν ακόμα το ραδιοφωνικό σταθμό, την εφημερίδα, το βιβλίο, την ταινία, το δίσκο μουσικής και όχι ένα link στην rss-o-ρουφήχτρα τους, θα κατανοήσουν και θα εκτιμήσουν τη μορφή του: το eBike είναι σε μορφή pdf, που σημαίνει ότι το κατεβάζεις και το διαβάζεις offline. Δίνει έτσι την εικόνα ενός πολύ ολοκληρωμένου και ορθά δομημένου συνόλου, σαν όσοι το απαρτίζουν να έχουν πράγματι δουλέψει γι’ αυτό και να μην έγραψαν απλά ένα κειμενάκι στον υπολογιστή τους, όπως κάνουν τελευταία οι περισσότεροι από όσους αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται δημοσιογράφοι.
Με μεγάλη έκπληξη και ικανοποίηση παρατηρώ ότι το περιεχόμενο ακολουθεί σε ποιότητα την εικόνα: εκτενείς δοκιμές και κείμενα πλήρη πληροφοριών που ικανοποιούν την περιέργειά σου, απαντούν στις ερωτήσεις σου και σού δημιουργούν νέες, όλα αυτά από ανθρώπους που φαίνεται ότι γνωρίζουν καλά τη δουλειά τους. Ένας πιο παρατηρητικός μπορεί να αναγνωρίσει περισσότερους από τους συντελεστές, εγώ το μόνο που θυμάμαι είναι πως ο Κ. Δάλλας έγραφε ένα φεγγάρι στους αγαπημένους μου 2Τ και μάλιστα στην καλύτερη εποχή αυτών! Ακόμα και οι φωτογραφίες είναι πολύ καλά τραβηγμένες με τα σωστά μηχανήματα, όπως φαίνεται από τη φωτεινότητα και την αντίθεσή τους, και κυρίως με το σωστό μάτι, όπως φαίνεται από τις λεπτομέρειες στις οποίες δίνεται βάση.
Στον οικονομικό τομέα, το περιοδικό είναι δυστυχώς δωρεάν. Δυστυχώς, γιατί τόσο υψηλή ποιότητα στην Ελλάδα της αρπαχτής θα πρέπει να αμοίβεται. Δυστυχώς, γιατί ποιος ξέρει πόσο βγήκαν έξω και πόσο χρεώθηκαν για να βγάλουν ένα τόσο καλό αποτέλεσμα οι ιδιοκτήτες του. Δυστυχώς, γιατί ποιος ξέρει πόσες ώρες πρόσφεραν τόσοι άνθρωποι και πληρώθηκαν μόνο από τη χαρά και την ικανοποίηση του αποτελέσματος. Βεβαίως όλα τα παραπάνω μπορεί να συμβαίνουν, μπορεί και όχι. Εγώ όμως ως αναγνώστης ―και μάλιστα δύσκολος― ένιωσα υποχρέωσή μου να πληρώσω μέσω PayPal όσο θα πλήρωνα και για ένα έντυπο (με την κλασική έννοια) περιοδικό.
Εν κατακλείδι, έχω μόνο να βγάλω το κράνος 😉 σε όσους δούλεψαν για να κυκλοφορήσουν ένα τόσο ποιοτικό έντυπο υπό τέτοιες συνθήκες! Ανυπομονώ για το επόμενο τεύχος όπως και για την κυκλοφορία του eBike σε γυαλιστερό μυρωδάτο χαρτί!