World of Warcraft: My Burning Crusade

Το παρόν δημοσίευμα δεν θα προσφέρει τίποτα σε κανέναν. Έφτασε η στιγμή μου κι εμένα μια φορά να κλαφτώ. Όταν έχουν νεύρα, άλλοι σπάνε πιάτα, άλλοι σπάνε υπολογιστές, άλλοι σπάνε βάζα, άλλοι σπάνε παράθυρα, εγώ θα σπάσω τα @@ σας αν έχετε, κι αν δεν έχετε, από τις μαλακίες που ακολουθούν, θα βγάλετε. Ζητώ συγγνώμη εκ των υστέρων και εκ των προτέρων για όποια βρισίδια διαβάσετε, αλλά έχω τα νεύρα μου και επειδή δεν ψήνομαι να βγω στο μπαλκόνι να πετάω μπινελίκια στον αέρα όπως ο τρελός της γειτονιάς, θα το κάνω εδώ μέσα, γιατί κάποιος μπορεί να πει ότι είναι στυλάτο και κουλ και σούπεργουάου και να με προσλάβει να γράφω σε εφημερίδα ή να βγαίνω στην τηλεόραση, όπως είναι της μόδας τελευταία να κάνουν οι bloggers. ‘Αλλωστε, όπως και στην πραγματική ζωή, δεν περιμένω κανέναν να με καταλάβει και κανέναν να μού πει κάτι που θα με βοηθήσει.

Όταν τελείωσα τις προπτυχιακές μου σπουδές, είχα ένα ακαδημαϊκό έτος στη διάθεσή μου να βρω ένα μεταπτυχιακό που μού αρέσει στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό. Αυτό συμβαίνει γιατί οι γονείς μου είναι δημόσιοι υπάλληλοι και έχουν στάνταρντ χρήμα και δεν υπάρχει ανάγκη να δουλέψω, γιατί μπορώ να τους εκμεταλλευτώ. Παρόλα αυτά δούλεψα σε μια βλακώδη εργασία, δήθεν επιστημονική, η οποία αποδείχθηκε μια πίπα και μισή, αλλά αφού με πλήρωσαν αυτοί χάνουν. Αυτό ήταν το πρώτο. Το δεύτερο ήταν ότι έκανα Ισπανικά. Το τρίτο ήταν ότι άρχισα να παίζω World of Warcraft κι αν βγάλεις από τη μέση φυσικές διεργασίες αυτά ήταν τα τρία μοναδικά πράγματα που έκανα.

Για ένα ακαδημαϊκό έτος, με ελάχιστα διαλείμματα, η κύρια ασχολία μου ήταν το World of Warcraft στο οποίο κατάφερα να φτάσω σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο. Για όσους ξέρουν, είχα ένα Dwarf Priest με μισό Tier. Για όσους δεν ξέρουν, έτρωγα από τρεις έως εννέα ώρες την ημέρα για να φτιάξω ένα χαρακτήρα, να εκπληρώσω αποστολές, να του αγοράσω τον καλύτερο εξοπλισμό και να τον ντύσω με τα καλύτερα ρούχα. Τον προηγούμενο Ιούνη έκανα αιτήσεις για μεταπτυχιακά. Για δύο μήνες, τρεις ώρες την ημέρα διάβαζα για τις εξετάσεις του ενός στο οποίο με δέχθηκαν και μάλιστα απ’ τους πρώτους. Εγώ πάντα έλεγα ότι ή έκαναν κάποιο λάθος ή τύπωσαν τη λίστα με φθίνοντα και όχι αύξοντα αριθμό εισακτέου, αλλά κανείς δεν με πίστευε κι αφού με βόλευε το βούλωσα. Παραδόξως, ενώ για ένα δυο μήνες δεν μιλούσα σε κανένα από το μεταπτυχιακό, το WoW το έκοψα μαχαίρι τη μέρα που βγήκαν τα αποτελέσματα. Άρχισα κολύμβηση, κιθάρα, γερμανικά και το μεταπτυχιακό φυσικά.

Από το Γενάρη που άρχισαν οι καταλήψεις και βγήκε και το Burning Crusade (μια μεγάλη αναβάθμιση) έως τώρα ανά δύο μήνες ενεργοποιώ το λογαριασμό μου, παίζω για μιάμιση-δυο ‘βδομάδες και μετά το παρατάω αηδιασμένος. Ως τώρα. Τώρα το διέγραψα κι από τον υπολογιστή μου, μιας που η αηδία μου έφτασε στο απροχώρητο.

Γιατί δεν θέλω πια να παίζω World of Warcraft:

• Δεν τελειώνει πουθενά και ποτέ. Ένα παιχνίδι με τραβάει να το παίξω αν ξέρω κάπου να φτάσω, να το «τερματίσω» που λέγαμε παλιά. Αν δεν τελειώνει ποτέ, γιατί να παίζω; Άλλοι παίζουν και γίνονται ολοένα και καλύτεροι. Εγώ δεν το αντέχω αυτό, θέλω κάποια στιγμή να σταματήσω, να απολαύσω αυτό που έκανα, να γυρίσω πίσω να δω τα βήματά μου και να θρέψω δρέψω τους καρπούς των κόπων μου. Αυτό στο WoW δεν μπορώ να το κάνω.
• Είχαμε μια παρέα που παίζαμε μαζί, ανεβαίναμε μαζί, σπάγαμε πλάκα, φτιάξαμε τη guild μας κάποια στιγμή, κάναμε end-game instances, raids και δε συμμαζεύεται. Ήμασταν όλοι από διαφορετικά μέρη της Ευρώπης και στο τέλος είχαμε βρει πράγματα να μοιραστούμε. Μπήκα το Γενάρη με το Burning Crusade και βρήκα την ομάδα διαλυμμένη και μόνο έναν απ’ αυτούς που μού λέει ότι τσακώθηκαν και την έκαναν για άλλους realms. Ποιους να ψάξω και πού; Δεν είχε πια νόημα. Και άλλη guild σαν αυτήν δεν υπήρχε περίπτωση να ξαναβρώ. Ήταν ο ψύλλος στα άχυρα, τον είχα βρει κατά τύχη και στο τέλος τον έχασα.
• Όπου και να έφτανα, υπήρχε κάποιος καλύτερος. Το ήξερα και το δεχόμουν. Με τη νέα αναβάθμιση όμως όλα αυτά που είχα κουραστεί να φτιάξω, όλος ο εξοπλισμός που είχα κουραστεί υπερβολικά για να αποκτήσω δεν ήταν πια σημαντικός αλλά τυπικός. Μπορείς πια να αγοράσεις ένα αντικείμενο για το οποίο κόπιαζες και ενάμιση μήνα κάνοντας το ίδιο instance ξανά και ξανά για να πέσει και τελικά να το πάρεις εσύ. Και δε σημαίνει και πολλά. Και πού θα πάει αυτό; Η Blizzard λέει ότι θα βγάζει ένα expansion κάθε ένα-ενάμιση χρόνο.
• Έχει χαθεί η ποικιλία στους χαρακτήρες. Priest βλέπεις πια σπάνια, Warriors λίγο, έχει πήξει ο κόσμος στους hunters και στους rogues, ενώ όπου κι αν στρίψεις το κεφάλι σου βλέπεις ένα druid!
• Καθότι πιο σίγουρο για να πάρεις αντικείμενα και να γίνεις τούμπανο, ο κόσμος το γύρισε στα battlegrounds, δηλαδή στις οργανωμένες μάχες με τις αντίπαλες φυλές. Το ενδιαφέρον για τα παλιά ωραία instances των πέντε ατόμων που έκανες την πλάκα σου, έπαιζες και κέρδιζες και αντικείμενα έχει πέσει κατακόρυφα. Υπάρχουν dungeons που σαπίζουν: o Ragnaros τον παίζει, η Onyxia κάθεται και πλέκει, ενώ ο Βαρόνος της Στρατχόλμης στέλνει φιλάκια στο μάγο της Scholomance. Η τελευταία δε ήταν το πλέον αγαπημένο μου instance: το έκανα ακόμα κι όταν δεν είχα τίποτα να κερδίσω, πήγαινα τελείως για την πλάκα, ενώ δεν χόρταινα να το βλέπω.
• Άρχισα το WoW για πλάκα και είδα ότι είμαι καλός. Σκέφτηκα ότι ίσως θα ήταν η ευκαιρία μου να κάνω κάτι που θα μείνει: να μπω σε κάποια από αυτές τις λίστες με τους καλύτερους παίκτες της Ευρώπης ή κάτι τέτοιο. Στη μέση είδα και κάτι άλλο: υπήρχαν άνθρωποι που πραγματικά με χρειάζονταν. Ένας μού έκανε αναπάντητη από Ισπανία να μπω να κάνουμε Stratholme γιατί είχαν άλλους priests αλλά ήμουν ο καλύτερος της guild. Τελικά ούτε το ένα έπιασε ούτε το άλλο.
• Για όλα αυτά, το World of Warcraft έχασε την έννοια του παιχνιδιού για μένα. Τις τελευταίες φορές απ’ το Γενάρη και μετά παίζω πιο πολύ «από υποχρέωση»: «κρίμα τέτοιος χαρακτήρας να πάει χαμμένος», «for the sake of old times» και τα σχετικά. Δεν το διασκεδάζω πια. Ο «wow factor» (να δω το χαρακτήρα μου να φοράει το τάδε ρούχο, να κρατάει το δείνα ραβδί κ.ο.κ) δεν είναι αρκετός για να με κρατήσει. Θέλω πια να παίζω για να διασκεδάζω και να κάνω διάλειμμα από το διάβασμα.
• Δεν έχω χρόνο. Πανεπιστήμιο, δουλειά, κιθάρα, γερμανικά, κολύμβηση και μετά καμιά βολτούλα πού και πού, κάνα θέατρο, κάνα σινεμά. Πού να χωρέσει το WoW; Ένα εξάωρο το σαββατοκύριακο; Τι να πρωτοκάνεις τότε;

Το World of Warcraft είναι το καλύτερο παιχνίδι που έχω παίξει ποτέ και μάλλον το καλύτερο που θα έχω παίξει για πολύ καιρό ακόμα. Όμως θέλει από τον παίκτη τεράστια επένδυση σε χρόνο και σκέψη που δεν είμαι διατεθειμένος πια να προσφέρω. Ο λογαριασμός μου θα ζητήσει ανανέωση στις 15 του Σεπτέμβρη. Πριν από λίγο όμως εγώ πέταξα το WoW απ’ τον υπολογιστή μου. Με την πρώτη ευκαιρία θα πουλήσω το account μου με τους χαρακτήρες ή θα το δώσω σε κάνα φίλο γιατί δεν είμαι καλός στις αγοραπωλησίες. Προς το παρόν μόλις το απεγκατέστησα από τον υπολογιστή μου και το πρώτο μου όφελος ήταν τα 8,4GB που πήρα πίσω. Προτιμώ να τα γεμίσω με φωτογραφίες, μουσική, ταινίες ή κάτι άλλο σχετικό.

Αν διαβάσατε ως εδώ, είστε ή ήρωες ή ηλίθιοι. Διαλέγετε και παίρνετε. Η παρούσα κλάψα δεν θα επαναληφθεί. Σύντομα θα ακολουθήσει νέο, φρέσκο και κλασικά γκρινιάρικο δημοσίευμα.