Φυσάτε, γιατί χανόμαστε!

Η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα κάποια πράγματα γύρω από τη θεωρία των ηχητικών κυμάτων στη φυσική ήταν, πολύ πριν το διδαχθούμε στο σχολείο, γύρω στη μέση του δημοτικού, όταν ο χειμώνας είχε φτάσει από νωρίς πιάνοντάς μας απροετοίμαστους και αναγκάζοντάς μας σε διάφορες ασθένειες από απλό συνάχι ως πνευμονία για δυο-τρεις εβδομάδες. Τότε χάναμε άνετα το μισό μάθημα κάθε ώρα απλώς και μόνο φυσώντας τη μύτη μας. Η δασκάλα μας, θέλοντας να μάς διδάξει καλούς τρόπους, μάς ανάγκαζε, όταν θέλουμε να προβούμε στη γνωστή ηχηρή ενέργεια να πηγαίνουμε στην άκρη, πάνω από το καλάθι. Το καλάθι όμως, ή έστω αυτή η πλαστική πανωλεθρία που ονομάζαμε «καλάθι», βρισκόταν στη γωνία δίπλα στην πόρτα της αίθουσας. Έτσι κάθε φορά που κάποιος σηκωνόταν για να φυσήξει τη μύτη του ο ήχος αντί να περιορίζεται χτυπούσε στη γωνία και διαμοιραζόταν ομοιόμορφα σε ολόκληρη την τάξη διακόπτωντας ευχάριστα τη ροή του μαθήματος. Και δεν μιλάω μόνο για το αρχικό και δυνατό φύσημα, αλλά και για όλα τα παρελκόμενα, ήτοι τα μικρότερα φυσηματάκια που ακολουθούν για να βγάλεις αυτήν την εκνευριστική μύξα που έχει μαγκώσει σε κάποια τρίχα της μύτης, το πλιτς πλιτς που κάνουν τα ρουθούνια σου όταν τα πατάς για να τα …στραγγίξεις, καθώς και όλοι οι υπόλοιποι σχετικοί ήχοι, τους οποίους διαβάζοντας τώρα μπορεί να αισθάνεστε μια κάποια αηδία, αλλά όταν πραγματοποιείτε τις αντίστοιχες ενέργειες φαντάζομαι πως είναι άκρως ανακουφιστικό.

Ένα από τα πιο χρήσιμα τεχνολογικά επιτεύγματα θα ήταν για μένα χαρτομάντηλα από κάποιο υλικό που να απορροφά πλην της μύξας και τους συνοδευτικούς ήχους, εκτονώνοντας (σ.σ. σωστή η λέξη;) τα ηχητικά κύματα και δρώντας με κάποιο τρόπο όπως οι ηχοφράχτες εκατέρωθεν των μεγάλων αυτοκινητόδρομων που περνούν μέσα από κατοικημένες περιοχές. Όμως κάτι τέτοιο δεν είναι πραγματοποιήσιμο ή τουλάχιστον εμπορεύσιμο ακόμα. Πάντως για όσους φυσούν τη μύτη τους και χρειάζονται κάποιο στυλ ή κάποια έξτρα διακριτικότητα (πχ να μπορούν να τσαλακώσουν το χαρτομάντηλο για να το πετάξουν χωρίς αυτό να κάνει πφλατς), η εταιρεία Arc Fabric Creations δημιούργησε την (ελεύθερα μεταφραζόμενη) «μυτοτσεπούλα». Πρόκειται ούτε λίγο ούτε πολύ για ένα υφασμάτινο συνηθισμένο μαντίλι, πάνω στο οποίο είναι ραμμένη μια τσεπούλα από κάπως πιο ενισχυμένο υλικό που σκοπό έχει να συγκεντρώσει και να προφυλάξει τη μιαρή κωλλώδη ουσία που ενοχλεί τη μύτη μας και εμφανίζεται σε διάφορες αποχρώσεις του κίτρινου. Η εταιρεία το ονομάζει «NosePouch», κοστολογεί το ένα $1,99 και τα δέκα $16,94. Για να αποφύγετε να ζητάτε στο φαρμακείο ασπιρίνες, πουσκοπάν και άλλα χάπια από την αμηχανία, μπορείτε να το παραγγείλετε online και να έρθει στο χώρο σας (ή στην ταχυδρομική σας θυρίδα) με πλήρη εχεμύθεια, ενώ τα έξοδα για κάτι τέτοιο είναι $2,45 αν μένετε στις ΗΠΑ, τον Καναδά ή το όμπρε όμπρε αρίμπα Μεξικό και $6,45 αν μένετε οπουδήποτε αλλού. Θεωρώ ότι αξίζει να παραγγείλετε μόνο και μόνο για να αντικρύσετε τα μούτρα του τελωνειακού όταν θα δει ότι θέλετε να εκτελωνίσετε μυξομάντιλα με τσέπη! Πάντως, αν θέλετε και περισσότερη ενημέρωση πριν το κάνετε, μπορείτε να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του.

Καλό φύσημα!