Τέλος είναι οι άνθρωποι. Χωρίς να με νοιάξουν για τώρα τα εγγενή ελληνικά χαρακτηριστικά, οι κάτοικοι της Αθήνας είναι βασικά τριών ειδών: οι μαλάκες, τα τούβλα και τα ούφο.
Οι μαλάκες είναι όλοι εκείνοι που κυκλοφορούν στην πόλη με SUV που αγόρασαν με δάνειο, κάνουν δυόμιση ώρες κάθε πρωί για να φτάσουν στη δουλειά τους, δουλεύουν τρεις και μετά πάνε για καφέ πριν γυρίσουν σπίτι. Στο τέλος της εβδομάδας πάνε με τις οικογένειές τους σε ημιτελή και αυθαίρετα εξοχικά σε τόπους με ονόματα όπως Λούτσα, Ζούμπερι, Νέα Μάκρη και ―τελευταία― Αργολίδα. Είναι κυρίως ελεύθεροι επαγγελματίες και έχουν μερικούς δυνάμει μαλάκες στη δούλεψή τους. Είναι όλοι εκείνοι που στα κινητά συζητάνε αποκλειστικά για τρία θέματα: τιμολόγια, πλακάκια και χαρτιά πρωτοδικείου. Είναι κυρίως άντρες και αναγνωρίζονται από την κοιλιά. Αφού έχουν παιδιά, κάποτε έκαναν σεξ αλλά όχι πια.
Τα τούβλα είναι οι καημένοι που κάνουν μια δουλειά που ακούγεται παράξενα σε κάποια εταιρεία που δεν ξέρεις ποια και το λένε με καμάρι. Τούς συναντάς κυρίως πριν και μετά τις ώρες εργασίας στο δρόμο ή στα ΜΜΜ να τρέχουν επειδή άργησαν είτε στη δουλειά είτε για το ματς στην τηλεόραση. Μετά το πρωινό (φραπές και τσιγάρο) και ως τη δουλειά έχουν φάτσα σαν το Ρόκυ Μπαλμπόα πριν το μπουνίδι. Μετά τη δουλειά έχουν φάτσα σαν το Ρόκυ Μπαλμπόα μετά το μπουνίδι. Όλα αυτά σε κάνουν να φαντάζεσαι πως η δουλειά τους δεν τούς γεμίζει, αλλά ας είναι καλά η τηλεόραση και το youtube. Ζουν μια μέτρια μετριότητα. Συνήθως δεν κάνουν σεξ.
Τα ούφο τέλος είναι η πιο μισητή κατηγορία πολιτών. Περιφέρουν και περιφέρονται στην ιδέα ότι όλα είναι μια χαρά, ότι η Αθήνα είναι μια θαυμάσια πόλη που αλλάζει συνεχώς προς το καλύτερο, ότι οι άνθρωποι γύρω τους παίρνουν πρωτοβουλίες προς το καλύτερο και άλλα τέτοια, τόσο εύγευστα όσο δύο παραβρασμένα καρότα σκέτα. Ένα μπαρ που προσφέρει ΚοπαΚαμπαναΛιβρεδαδόρες και κείται σε κάποιο βρώμικο κι ανήλιαγο σοκάκι που έχουν ξεχάσει ακόμα και τα σκουπιδιάρικα του δήμου, τούς αρκεί για να κάνει την Αθήνα στα μάτια τους να μοιάζει με τη Βουδαπέστη. Κάθε καλοκαίρι ξοδεύουν εκατοντάδες ευρώ για όλες τις συναυλίες ανέμπνευστων alternative συγκροτημάτων και τον Αύγουστο πηγαίνουν σε ελληνικά νησιά που θα πάρουν τη θέση της Μυκόνου σε κάμποσα χρόνια. Επαγγελματικά συσσωρεύονται ως δημοσιογράφοι στις δωρεάν εφημερίδες, που αποκαλούν ―με στόμφο― free press. Πολλές φορές κάνουν σεξ μεταξύ τους.
LOL, no comment…
Προσωπικά συμφωνώ με όσα λες και στα 2 μέρη της περιγραφής σου περι Αθήνας.Πριν 2 χρόνια βρέθηκα παραμονή Χριστουγέννων στο Amsterdam.Ε,ακόμα δεν ξέρω πως μπήκα στο αεροπλάνο για να γυρίσω πίσω εδώ… Αλλά ακόμα και σε μικρές πόλεις, μικρών χωρών της Ευρώπης που έχω βρεθεί λόγω δουλειάς…καμία σχέση (μα καμία έτσι;).Γενικά το παραμύθι που μιλάει περι Αθήνας που αγαπάμε, ότι έχει το κάτι τι, ότι οι άνθρωποι είναι πιο ζεστοί…μπλα μπλα μπλα. Χρυσώνουμε το χάπι γιατί είναι τραγικά πικρό πλέον. Αλήθεια, ενώ όλοι πασχίζουν να βγάλουν λεφτά, να καταξιωθούν, να δημιουργήσουν ή ότι άλλο, πόσοι σκέφτονται ότι τους καρπούς των προσπαθειών τους θα τους απολαύσουν σε ένα…βόθρο; Μήπως τελικά για να ανεβάσει κάποιος το επίπεδο ζωής του δεν έχει παρά να μαζέψει τα μπογαλάκια του και να την κάνει; Ίσως πριν ακόμα κάνει και οτιδήποτε άλλο…
Το κείμενο περί ανθρώπων το εκλαμβάνω ως χιουμοριστικό και δεν νομίζω πως χρήζει σχολίων. Παρόλα αυτά, θα ήθελα να εκφράσω την αντίθεση μου προς το σχόλιο του Antony: Η Αθήνα έχει όντως κάτι πολύ όμορφο, αν όχι για σένα (Antony) τότε για πολλούς από τους ανθρώπους που δηλώνουν υπερήφανα Αθηναίοι. Αν όλοι αγαπούσαμε την πόλη έτσι, και δεν γκρινιάζαμε (“για το νέφος” όπως στο Ρετιρέ -class- του Δαλιανίδη), θα ήταν ακόμη καλύτερη. Βέβαια, συνεχίζω να μην καταλαβαίνω γιατί αυτοί που δε θέλουν να ζουν στην Αθήνα, επιμένουν να το κάνουν βρίζοντας την πόλη που τους προσφέρει στέγη, εργασία και κοινωνική ζωή. Τα τείχη της Αθήνας, όπως και ολόκληρης της Ευρώπης είναι ανοιχτά και τα σκυλιά δεμένα.
Να σημειώσω πως πάνω στον οίστρο της γκρίνιας, λησμόνησα να γράψω πως αναφέρομαι στα μισητά είδη κατοίκων της Αθήνας. Βέβαια αυτά δεν είναι μειοψηφία.
Πάντως δεν είναι εύκολο όπως υποστηρίζει ο/η nickza κι ο (άι θινκ) ibt να την κάνεις για άλλη γη κι άλλα μέρη. Το να πας να μείνεις σε άλλη πόλη της Ευρώπης έχει από πίσω ένα σωρό από προβλήματα που πρέπει να λύσεις: περιουσιακά, φορολογικά, στρατιωτικά, πολιτογραφήσεις, άρνηση υπηκοότητας, αίτηση για νέα, μητρώα και δε συμμαζεύεται. Χωρίς κάποιον στο πλευρό σου να σε βοηθήσει χωρίς χρόνο (δηλαδή χρήμα) δεν είναι δυνατόν να γίνουν.
Πάντως η υποχρέωσή μου για τη στέγη που μού προσφέρει η Αθήνα σταματά αμέσως μετά όλες τις οικονομικές μου υποχρεώσεις προς αυτήν. 😛 Από εκεί και πέρα καμία από τις δύο πλευρές δεν σέβεται την άλλη.
Επαναλαμβάνω πως δεν είναι αναγκαίο να φτάσεις στο εξωτερικό ώστε να νιώθεις μακριά απο την Αθήνα,
μια χαρά επαρχίες έχει η Ελλάδα που είναι ανεκμετάλλευτες γιατί ο κόσμος θεωρεί πως στην πρωτεύουσα θα σωθεί…
Τα προβλήματα που αναφέρεις είναι όλα επιλύσιμα.. Το χρήμα που χρειάζεσαι για να φύγεις στο εξωτερικό είναι ίσως το μοναδικό αληθινό πρόβλημα και αυτό μόνο για την αρχή, μέχρι να βρεις μια εργασία.
ps.Στην ευρωπαϊκή ένωση χρειάζεται όλη αυτή η γραφειοκρατία? Νομίζω οτι είναι πολύ πιο απλά τα πράγματα…
ps2.Ειλικρινά ακόμα δεν έχω πεισθεί ποιός μπορεί να είναι ο λόγος να μείνω σε ένα μέρος το οποίο δεν αντέχω και μου προκαλεί μιζέρια. Αν η μιζέρια αυτή είναι ανυπόφορη, τότε η εγκατάληψη του συγκεκριμένου τόπου είναι μονόδρομος και κανένα πρόβλημα δεν είναι άξιο να με εμποδίσει.
btw, μίστερ nikza εδω 😛
Α όχι, είμαι τύπος της πόλης: και μάλιστα όσο μεγαλύτερη τόσο το καλύτερο.
Είναι επιλύσιμα τα προβλήματα μεν, θέλουν όμως πολύ πολύ χρόνο. Βασικά ένας που είχα ακούσει ότι τα έκανε, τού έφαγε ένα χρόνο στο νερό… Τώρα είμαι στη μέση των σπουδών μου, έχω ακόμα φανταριλίκι… τρέχα γύρευε. 👿
Πάντως έχω την αίσθηση ότι μέσω Ε.Ε. δεν χρειάζεσαι τόση γραφειοκρατία για να αλλάξεις χώρα διαμονής. Βέβαια δεν είναι απαραίτητο να αλλάξεις χώρα, απλά αλλάζεις πόλη και το βιοτικό επίπεδο ανεβαίνει αισθητά μετά, όσο πιο μακριά από την Αθήνα τόσο πιο ήρεμη ζωή κάνεις!
Χμ…ίσως ξέχασα να αναφέρω ότι είμαι γέννημα θρέμα Αθηναίος και δεν έχω έρθει στην Αθήνα από πουθενά αλλού. Τώρα, το να φύγει κάποιος για αλλού πράγματι περιλαμβάνει ένα σωρό προβλήματα – δεν είναι τόσο εύκολο. Όσο για το ότι ο ibt δηλώνει περίφανα Αθηναίος…αυτή η δήλωση θα μπορούσε να στέκει πριν από κανα 2000 χρόνια. Πως μπορείς όμως να είσαι περήφανος για μία πόλη που από στολίδι κατάντησε (την καταντήσαμε) ένα στάβλο; Δηλαδή η ντροπή πότε ακριβώς ξεκινάει;
Α, εγώ, όσο κι αν γκρινιάζω και παραπονιέμαι για τόσα πράγματα, αναγνωρίζω στον καθένα το δικαίωμά του να μην συμφωνεί (γι’ αυτό υπάρχουν και τα σχόλια). Ο καθένας μπορεί άνετα να φτιάχνεται με αυτά που εμένα με τσαντίζουν. 🙂 Δεν είμαστε καταπιεστικοί, μοναχά γκρινιάρηδες.
Είναι δύσκολο να αλλάξεις τόπο διαμονής, αλλά όχι ακατόρθωτο.
Ξέρω πολλούς ανθρώπους που το έχουν κάνει, κυρίως φυσικά για να φύγουν απο την Αθήνα. (όπως πχ οι γονείς μου)
Επίσης ακούω καθημερινά ένα σωρό ανθρώπους να γκρινιάζουν διότι δε μπορούν τη ζωή που τους προσφέρει η πόλη αυτή, αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών δεν κάνει τίποτα απολύτως για να αλλάξει αυτή την κατάσταση.
Είναι πολύ εύκολο να κατηγορούμε τους άλλους τελικά…
ΥΓ.@artech, ποιά είναι τα στοιχεία μιας (μεγάλης!) μεγαλούπολης που φαντάζεσαι?
Νομίζω (πάνω κάτω) σε μια μεγαλούπολη σίγουρα θα βρεις κίνηση, φασαρία, βρωμιά κλπ κλπ. το κάθε ένα σε διαφορετικό ποσοστό ανάλογα την πόλη, αλλά θα είναι εκεί!
Υπερήφανος μπορεί να είσαι ακόμα κι αν κατάγεσαι από την πιο άθλια, φτωχή, άσχημη και υποβαθμισμένη πόλη του κόσμου. Αρκεί να μπορείς να κοιτάξεις πίσω από τα σκουπίδια, το καυσαέριο, την κίνηση ή οτιδήποτε άλλο φαίνεται να ενοχλεί τους πολλούς και να εκτιμήσεις τα πράγματα που την κάνουν μοναδική.
Όσο για το θέμα τις μετανάστευσης, στην Ευρώπη χρειάζεσαι μόνο δύο πράγματα: Μία βαλίτσα και τα πρώτα σου χρήματα. Η γραφειοκρατεία πολύ απλά δεν υπάρχει στις περισσότερες χώρες και με την Ελληνική σου υπηκοότητα μπορείς να λαμβάνεις ίδιες υπηρεσίες και δικαιώματα (ασφάλιση κλπ) με τους κατοίκους της χώρας στην οποία θα πας. Εκτός κι αν θέλεις να αποποιηθείς και της υπηκοότητας σου οπότε προφανώς δεν έχεις πρόβλημα μόνο με την Αθήνα. :p Ο στρατός, ναι, είναι pain in the ass.
Προσωπικά θα σε συμβούλευα να το κάνεις για κάποια χρόνια, ώστε να τεστάρεις την υπεροχή της δύσης αλλά και για να εκτιμήσεις την Αθηναϊκή ζωή.
Με το μπαρδόν που αργώ να απαντήσω, αλλά πνίγομαι αυτές τις μέρες…
Πράγματι, ibt, υπερήφανος μπορείς να είσαι για οποιοδήποτε πράγμα, άνθρωπο, μέρος ή χρόνο. Αρκεί όπως λες να μπορείς να κοιτάξεις πίσω από ό,τι άσχημο υπάρχει. Απλά εγώ έχω σταματήσει να ελπίζω πως μπορεί να βρω κάτι όμορφο πίσω από όλη αυτή την ασχήμια που αντικρύζω και όποτε λέω να ξαναπροσπαθήσω κάτι συμβαίνει και με ξαναχαλάει. Είναι και θέμα ανθρώπου, είναι και θέμα οπτικής, είναι και θέμα μυαλού. Δε λέω όχι για το μέλλον, αλλά τουλάχιστον τώρα πραγματικά δεν μπορώ να βρω κάτι καλό.
nikza, το Βερολίνο! 😀 Περπατάς στους δρόμους του και το ακούς να κάνει “τικ τακ τικ τακ”… αυτή η πόλη δουλεύει σα ρολόι. Κάθε φορά που πηγαίνω μαγεύομαι και περισσότερο! Άσε οι άνθρωποι, άσε η γλώσσα, άσε η υποδομή… ό,τι και να λέω είναι λίγο. 🙁
Μήπως αυτο το ρολόι θα το σπάσεις μετα απο λίγο καιρό εκεί?
Πρέπει να υπάρχουν και ανατροπές σε μια πόλη για να είναι ενδιαφέρουσα η ζωή, αλλιώς, απλά περιμένεις να πεθάνεις….
Εγω πάλι θα σου πρότεινα να το δοκιμάσεις, τελειώνεις σπουδές και στρατιωτικό, χαρτιά (γραφειοκρατία) είπαμε δε χρειάζεσαι, μόνο “χαρτί” (xoxoxo). Το μόνο που μου φαίνεται δύσκολο είναι το πως θα βρεις την πρώτη σου δουλειά, αλλά και αυτό έχει κάποια λύση..
Γενικά, δεν είμαι του “προσπάθησε-το-και-να-δεις-οτι-το-σύμπαν-θα-συνωμοτήσει-υπερ-σου”,
αλλά πραγματικά αν θέλεις κάτι πολύ, αν μη τι άλλο δοκίμασε το!!
ΥΓ.Αυτή η γλώσσα… Μπλιάχ! Προσπάθησα να τη μάθω αλλά με απώθησε μια για πάντα! lol
nikza, γούστα είναι αυτά. 🙂 Όσο για τα υπόλοιπα, έχω στα σχέδιά μου να προσπαθήσω κάτι όταν ξεμπερδέψω με όλα αυτά που έχω να κάνω τώρα.
Αχιλλέα, το ρολόι δεν χαλάει αν το φροντίζεις. Όσο για το ενδιαφέρον (τουλάχιστον το δικό μου), δεν χρειάζονται ανατροπές: αρκεί η διάθεση και η δημιουργικότητα.
εσυ σε ποιους ανθρωπους της Αθηνας ακηκεις ?
.
Στη μειοψηφία. 🙂