Απόψε ήταν για μένα η πρώτη καλοκαιρινή νύχτα. Ύπνος με κλειστά παράθυρα χωρίς πυτζάμες πάνω απ’ το σεντόνι, ξύπνημα εφτά-οχτώ φορές τη νύχτα για άγνωστους λόγους και περιφορά εαυτού στο δωμάτιο, καμιά δεκαριά γερές γουλιές νερό απ’ τη βρύση με το χέρι, χωρίς ποτήρι. Το ψυγείο απαγορεύεται: σε ξυπνάει το γαμημένο λαμπάκι. Οπότε ή το πίνεις χλιαρό απ’ τη βρύση ή την αφήνεις ανοιχτή στο τέρμα μέχρι να έρθει το κρύο. Οικολογική συνείδηση τη νύχτα δεν υπάρχει. Στη νεωτερικότητα η συνείδησή σου κοιμάται μαζί σου. Πάλι στο κρεββάτι και μετά από καμιά ώρα τα ίδια. Με κάθε ξύπνημα τα γαμοσταυρίδια πληθαίνουν. Τελευταία φορά ξυπνάς κατά την ανατολή· έξι, έξι και κάτι… εκεί που το σκοτάδι αρχίζει να σπάει. Κάθε τέτοια φορά λες από μέσα σου “α, προς τα ‘κεί είναι λοιπόν η ανατολή”. Κάθε πρωί το ξεχνάς.
Το πρωί που ξυπνάς με ένα κεφάλι καζάνι και με τη γεύση γαλότσας στο στόμα, μούσκεμα στον ιδρώτα, θυμάσαι πόσες φορές έχεις αλλάξει πλευρό τη νύχτα, απόδειξη ότι ο ύπνος σου ήτανε μουνί. Τα όνειρα μην τα σκέφτεσαι: καλύτερα που τα ξέχασες.
Έχω ένα παλιό κλιματιστικό. Το τοποθετήσαμε όταν με πηγαίνανε τετάρτη δημοτικού. Τότε είχαν μπουκάρει μέσα στο σπίτι μας, στον τρίτο, από τα παράθυρα την ώρα που κοιμόμασταν. Δεν τους είχαμε πάρει χαμπάρι. Έκλεψαν ένα ρολόι, το πορτοφόλι της μάνας μου με είκοσι χιλιάδες, ταυτότητα και δυο δεσμίδες εισιτήρια. Στο δρόμο για έξω πήραν ένα τσαμπί μπανάνες που άφησαν τελικά δίπλα στο παράθυρο. Δέκα χρόνια μετά αλλάξαμε σπίτι αλλά πήραμε τα κλιματιστικά μαζί μας. Είναι μάρκας Fujitsu (σκέτο) και έχουν προγράμματα για κρύο, ζέστη, μείωση της υγρασίας και ανεμιστήρα. Επίσης προγραμματίζονται. Τις ζεστές νύχτες του καλοκαιριού προγραμματίζω το κλιματιστικό να κλείσει 50 λεπτά από τη στιγμή που θα πέσω στο κρεββάτι και να ανοίξει πάλι στις 7:30. Είναι απίστευτα θορυβώδες αλλά το έχω συνηθίσει. Έτσι ξεγελάω τον εαυτό μου ότι κοιμήθηκε ωραία. Θέλω το επόμενο κλιματιστικό που θα αγοράσω να σε κάνει να βλέπεις τα όνειρα που του προγραμματίζεις. Έτσι πια δεν θα μπορώ να τον ξεγελάω.