Μουστάκια στο Λεβερκούζεν

Ένα από τα τρία μεγάλα ερωτήματα που δεν έχω ακόμα καταφέρει να απαντήσω σχετίζεται με την μεγαλύτερη μορφή στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι, τον Φοίβο. Ο Φοίβος είναι για την μουσική ότι ήταν ο Γιάννης Ιωαννίδης για το ελληνικό μπάσκετ τις δεκαετίες 80-90. Είναι ο άνθρωπος που κινεί τα νήματα, the man, the nigga, και δεν μπορώ να κατασταλάξω αν είναι πούστης ή straight. Στην αρχή που είχε ξεκινήσει με Βανδή, Κοκκίνου και λοιπές θεωρούσα ότι ο τύπος την έχει βρει την άκρη και πηδάει top pussy πουλώντας κοπανιστό αέρα. Άλλωστε, 2-3 κομμάτια έχει γράψει όλα και όλα ο άνθρωπος και από εκεί και πέρα αλλάζει ένα Ρε ματζόρε από εδώ και ένα Φα μινόρε από εκεί και voila το νέο hitaκι. Κάπου στην πορεία όμως άρχισε να γράφει τραγούδια και για κάποιους τύπους όπως πχ. ο Πετρέλης, οπότε ίσως οι κυρίες που ανέφερα παραπάνω να ήταν απλά το εισιτήριό του για τους ‘άντρες με τα άσπρα’. Έχει προσέξει κανείς πως όλοι αυτοί οι ‘τραγουδοποιοί΄ μόλις μπει ο μάης και γιορτάσουν την εργατική πρωτομαγιά ανοίγουν τις ντουλάπες τους και φοράνε οτιδήποτε σε άσπρο; Και τι μανία είναι αυτή με τα πορτραίτα. Ψάχνεις μια live φωτογραφία τους στο internet και το μόνο που βρίσκεις είναι γαμημένα πορτραίτα. Ο Freddie Mercury περνούσε λιγότερες ώρες στον καθρέφτη καμαρώνοντας το μουστάκι του από αυτές τις παλιαδερφές.

του evan, από το Μια βραδιά στο Λεβερκούζεν, για το crackhitler, σίγουρα το καλύτερο ελληνικό blog για τη μουσική που έχω διαβάσει ως τώρα!