πάντα νέος

πού πάμε, μπαμπά;Κάποιοι λένε: «Θα το έπνιγα μόλις γεννιόταν, σαν γατί». Δεν έχουν φαντασία. Αμέσως καταλαβαίνεις ότι δεν έχουν πνίξει ποτέ τους γατί.

Καταρχάς, όταν γεννιέται ένα παιδί, κι από τη στιγμή που δεν παρουσιάζει κάποια σωματική δυσμορφία, δεν το καταλαβαίνεις πάντα ότι είναι ανάπηρο. Όταν τα παιδιά μου ήταν μωρά, έμοιαζαν πάρα πολύ με τα άλλα μωρά. Όπως όλα τα μωρά, δεν μπορούσαν να φάνε μόνα τους, όπως όλα τα μωρά, δεν μπορούσαν να μιλήσουν, δεν μπορούσαν να περπατήσουν και, όπως όλα τα μωρά, χαμογελούσαν πότε πότε, ο Τομά περισσότερο. Ο Ματιέ χαμογελούσε πιο σπάνια…

Όταν έχεις ένα ανάπηρο παιδί, δεν το ανακαλύπτεις πάντα ευθύς εξαρχής. Είναι κάτι σαν έκπληξη.

Άλλοι λένε: «Το ανάπηρο παιδί είναι δώρο Θεού». Και δεν το λένε ειρωνικά Αν και σπανίως το ακούς από ανθρώπους που έχουν και οι ίδιοι ανάπηρα παιδιά.

Όταν δέχεσαι ένα τέτοιο δώρο, θέλεις να πεις στον Ουρανό: «Ω! Μα δεν ήταν ανάγκη…»

❖❖❖❖❖

«Πόσων χρονών είναι τώρα τα παιδιά σας;»

Τι σας νοιάζει;

Τα παιδιά μου είναι έξω από χρονολογίες. Ο Ματιέ δεν έχει ηλικία και ο Τομά θα πρέπει να κοντεύει τα εκατό.

Είναι δύο κοντά και καμπούρικα γεροντάκια. Δεν έχουν σωστά τα λογικά τους, είναι όμως πάντα τρυφεροί κι ευγενικοί.

Τα παιδιά μου δεν έζησαν ποτέ την ηλικία τους. Ο Τομά συνεχίζει να μασουλάει ένα παλιό αρκουδάκι, δεν ξέρει πως έχει γεράσει, δεν του το λέει κανείς.

Όταν ήταν μικροί, έπρεπε να τους αλλάζουμε παπούτσια, να τους παίρνουμε κάθε χρόνο ένα νούμερο μεγαλύτερα. Αλλά μόνο τα πόδια τους μεγάλωναν, το IQ τους δεν ακολουθούσε. Όσο περνούσε ο καιρός, είχε μάλλον την τάση να μικραίνει. Η πρόοδος των παιδιών μου ήταν αντίστροφη.

Όταν έχεις σ’ όλη σου τη ζωή παιδιά που παίζουν με κύβους και έχουν ένα αρκουδάκι, μένεις πάντα νέος. Δεν ξέρεις πια πολύ καλά πού ακριβώς βρίσκεσαι.

Δεν ξέρω πια ποιος είμαι, δεν ξέρω πια πού βρίσκομαι, δεν ξέρω πια την ηλικία μου. Νομίζω ότι είμαι ακόμη τριάντα χρονών και δεν με νοιάζει τίποτα. Έχω την αίσθηση ότι παίζω σε μια τεράστια φάρσα, δεν είμαι σοβαρός, δεν παίρνω τίποτα στα σοβαρά. Συνεχίζω να λέω και να γράφω βλακείες. Η ζωή μου είναι ένας λαβύρινθος, ο δρόμος μου καταλήγει σε αδιέξοδο.

του Jean-Louis Fournier από το πού πάμε, μπαμπά;· κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μελάνι· η μεταφράστρια όχι.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *