Πολύ ελαφρά ντυμένος, βιάστηκα να χωθώ, μουσικίδι, στην πιο σκοτεινή σχισμή που μπορούσες να εντοπίσεις σ’ εκείνη τη γιγαντιαία πρόσοψη, ελπίζοντας πως οι διαβάτες δεν θα με βλέπαν καν ανάμεσά τους. Περιττή αιδώς. Δεν είχα τίποτα να φοβηθώ. Στο δρόμο που ‘χα επιλέξει, πραγματικά τον πιο στενό απ’ όλου, όχι φαρδύτερο από ένα μεγάλο ρυάκι του τόπου μας, και πολύ λιγδερό τελικά, πολύ υγρό, γεμάτο σκοτάδια, βαδίζαν ήδη τόσοι άλλοι άνθρωποι, κοντοί και χοντροί, που με πήραν μαζί τους σαν σκιά. Ανεβαίναν όπως κι εγώ προς την πόλη, προς το μεροκάματο σίγουρα, με τη μύτη σκυμμένη. Ήταν οι απανταχού φτωχοί.
του Céline, από το Ταξίδι στην άκρη της νύχτας· κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας»