Ποτέ δεν γούσταρα τα θερινά.

Ποτέ δεν γούσταρα τα θερινά. Πάντα υπάρχουν άνθρωποι που συμπεριφέρονται σαν να είναι αραχτοί στον καναπέ τους και μουρμουρίζουν. Την ώρα που παρακολουθείς μια ταινία κάποια καθαρίστρια βγάζει τα σκουπίδια στον ακάλυπτο και κάνει θόρυβο ή οι φοιτητές στο γειτονικό μπακόνι τραγουδάνε ότι πήρανε τη ζωή τους λάθος. Μου αρέσουν τα σινεμά τον χειμώνα. Μπορείς να ακούσεις τις ανάσες των ηθοποιών, να προσέξεις τα βλέμματα. Κάθε φορά που πήγαινα θερινό το μετάνιωνα. Θυμάμα είχα δει το «Επάγγελμα Ρεπόρτερ» του Αντονιόνι στη Νέα Υόρκη. Έβλεπα την έρημο, τη Βόρεια Αφρική, τη Μπαρσελόνα, Τον Τζάκ Νίκολσον με το καρό αμερικάνικο πουκάμισο και με είχε συνεπάρει αυτή η ανάγκη να αλλάξεις τον κόσμο. Βγήκα μετά έξω και ήταν χιονισμένα. Το καλοκαίρι που ήρθα στην Ελλάδα το ξαναείδα σε θερινό. Κάτω από τα χαλίκια είχε μπουκάλια, τα μακριά μου πόδια δεν βολεύονταν στα στενά χωρίσματα των καθισμάτων και κάτι τύπισσες έτρωγαν πασατέμπο. Πηγαίνω ακόμα στα θερινά, αλλά σπανιότερα, γιατί όλο και κάποιος με βουλιμική διάθεση θα σκάσει μύτη, θα τρώει ποπ κορν, θα ξετυλίγει το χρυσόχαρτο της σοκολάτας. Δεν μου αρέσουν καθόλου τα σύγχρονα ήθη των θεατών. Είναι κακομαθημένοι. Εγώ θέλω να λειτουργώ με όλες τις αισθήσεις. Αν είναι δυνατόν να βγάζει μυρωδιές η ταινία. Το σινεμά είναι ιεροτελεστία.

ο Κωνσταντίνος Τζούμας απέναντι στη μυξοσυντηρητική θερινή λαγνεία των καμπριολέ κινηματογράφων· από το ΠΟΝΤΙΚΙart (τ. 6208)

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *