CES σημαίνει Consumer Electronics Show και πρόκειται για μια έκθεση που λαμβάνει χώρα κάθε Γενάρη στις φτωχογειτονιές του Las Vegas. Εκεί παρουσιάζονται άχρηστες συσκευές οι οποίες υπόσχονται να τραβήξουν τη ζωή σας από τις ανθρώπινες συναναστροφές και να την απομονώσουν επιμελώς μπροστά από κάποια οθόνη. Για παράδειγμα, στην CES έχουν παρουσιαστεί κατά καιρούς το VCR (βίντεο για τους παλιούς, 1970), το NES της Nintendo (1985) το DVD (1996), η τηλεόραση υψηλής ευκρίνειας (1998) και το XBOX (2001), παρέα με άλλες μπούρδες της Microsoft όπως το Surface (2007) και τα Windows Home Server (2007).
Πάντως μια στο τόσο εμφανίζεται όλο και κάτι που εκ πρώτης όψης φαίνεται πως θα συνοδεύει συμπαθητικά το ξετύλιγμα του νήματος της ζωής σου. Τι εννοώ; Η σκέψη της εβδομάδας για το μέλλον μου είναι ένα συμπαθητικό μεταπτυχιακό πάνω στη (και όχι κάτω από τη) διαχείριση ανθρωπίνων πόρων στο Πανεπιστήμιο του Αιγαίου και έχω φάει πολύ μιλφέιγ για να θυμάμαι αν είναι στη Χίο ή στη Μυτιλήνη. Όπως και νά ‘χει, με φαντάζομαι τα χειμωνιάτικα απογεύματα, που θα φυσάει σα διάολος, θα κάνει το κρύο της αρκούδας και θα έχει απαγορευτικό ακόμα και για τα ψάρια, να τουρτουρίζω προσπαθώντας να γράψω μια εργασία και να ακούω μουσική από τούτο ‘δώ το μαντζαφλαράκι! Είναι ένα φορητό σύστημα δύο μικρών ηχείων και ενός ακόμα μικρότερου υπογούφερ που έχει υποδοχή για το iPod, από το οποίο παίρνει μουσική φορτίζοντάς το παράλληλα, ενώ δουλεύει με μπαταρίες ή ρεύμα, έχει υποδοχή aux-in για οποιαδήποτε άλλη πηγή ήχου (για να λειτουργεί ως ηχεία φορητού υπολογιστή φερ’ ειπείν), ακόμα AV-out όπως και θύρα USB για να συνδέεται και να συγχρονίζεται με τον υπολογιστή. Παρέχεται επίσης τηλεχειριστήριο καθώς και τσαντούλα μεταφοράς.
Περισσότερα επίσημα στοιχεία (πέρα από την ιστοσελίδα του) δεν υπάρχουν, όπως δεν έχει γίνει και κάποια παρουσίαση από ανεξάρτητο μέσο σχετικής ενημέρωσης. Εικάζω πως θα κοστίζει περί τα $150 (δηλαδή €200) και από ποιότητα δεν θα είναι κάτι σημαντικά καλύτερο από τα ηχεία ενός υπολογιστή, όμως το στρογγυλό του σχήμα και άρα το εύκολο της μεταφοράς και αποθήκευσής του, ο τρόπος που ανοίγει, το χρωματικό ταίριασμα με το iPod το καθιστούν μάλλον την πλέον (και μόνη) συμπαθή συσκευή που θα μπορούσα να έχω τοποθετημένη πάνω σε ένα ξύλινο τραπέζι που θα κουνιέται και θα τρίζει μέσα σε ένα κρύο δωμάτιο που το ταβάνι θα στάζει και τα παραθυρόφυλλα θα μπάζουν κρύο αέρα.
artech, μη στεναχωριέσαι παιδί μου, η ζωή είναι γυναίκα. 😉
Φωτάκο, το Πανεπιστήμιο Αιγαίου είναι στη Χίο. Η Χίος είναι πανέμορφη και θα βρεις εκεί καλή παρέα. Πάρε και μια πασχαλίτσα και cheer up!!!
ΦΙλιά
Αντώνη, τι εννοείς;;; 😕
Χάρη, το σκέφτομαι για μετά το φανταριλίκι… 😉
tipota! Sourealizomai pali. 🙂
File Foti,to sygekrimeno metaptixiako thelei ektos ton allon kai na doseis eksetaseis se 4 mathimata.Pali kala pou de thelei to kologmat.twra to koitousa.Giati einai toso diskolo na mpeis s ena panepistimio sto opoio tha pliroseis kiolas???Skata..
Zito h Souidia!
Αγαπητή πιπιτέτοια, τόσα χρόνια εξετάσεις το έμαθα το παιχνίδι πια. Βέβαια ποτέ δεν υπήρξα καλός σε αυτές, αλλά για κάποιο παράξενο λόγο στο τέλος τα καταφέρνω λίγο πιο πάνω απ’ το τσακ.
Δεν ξέρω όμως τι να κάνω γενικά με το μέλλον μου. Νομίζω ότι θα το σκεφτώ στο στρατό. 🙂
Όσο γι’αυτό… από χρόνο στο στρατό άλλο τίποτα. Το πλέον κατάλληλο μέρος για να σκεφτείς.
Θα δείξει, αγαπητέ Antony. Ελπίζω να μην πέσω στα ναρκωτικά. Ένας στους δέκα, λέει, δοκιμάζει και ένας στους τριάντα γίνεται πρεζόνι… Υπερβολικό μού μοιάζει, αλλά και πάλι ενοχλητικό.
Ο στρατός είναι μια περίεργη αλλά έντονη εμπειρία, Φώτη μου. Στα ναρκωτικά δεν θα πέσεις. Υπήρχαν καλύτερες ευκαιρίες από το στρατό. Μια χαρά θα περάσεις. Θα κάνεις παρέα με ανθρώπους που δεν θα έκανες ποτέ, και θα το ευχαριστηθείς κι όλας, θα περάσεις ατελείωτες ώρες με απόλυτα άχρηστες απασχολήσεις και στο τέλος θα συνειδητοποιήσεις γιατί μια κοινωνία έχει τόσες αναγκαίες ηλίθιες εκφράσεις.
Όταν τελειώσει θα θυμάσαι μόνο τα θετικά.
Για μεταπτυχιακό πήγαινε έξω! Χωρίς δεύτερη σκέψη. Πιάσε δουλειά οπουδήποτε. Φύγε ακόμη και αν έχεις το 1/10 των χρημάτων. Τελικά θα τα καταφέρεις.
Μια όμορφη Κυριακή.
Εντάξει, δεν νομίζω ούτε εγώ να πέσω στα ναρκωτικά. Πρώτον είμαι πολύ χέστης και δεύτερον είναι ακριβά και δεν είναι καιρός για έξοδα. 😛 Το βλέπω κι εγώ σαν κατασκήνωση, κάπως πιο δύσκολη βέβαια. Τουλάχιστον κρατάει αρκετά.
Μια θέλω να φύγω, μια να κάτσω. Θα δω. Έχω καιρό ακόμα. Τίποτα βέβαια που να με κρατάει εδώ.
Εκ του αποτελέσματος η Κυριακή μου ήταν αίσχος, αλλά τα λόγια κι οι ευχές σου αξίζουν πάντα. Ευχαριστώ!
Όχι αυτά που λένε για τα ναρκωτικά σαφώς και είναι μπούρδες. Απλά, όποιος έπερνε έξω, πέρνει και μέσα. Τίποτα άλλο.
Μιλώντας περι στρατού και κακών συνηθειών όμως, θυμήθηκα ένα περιστατικό στο οποίο ήμουν μάρτυρας, πολύ πριν υπηρετήσω κι εγώ. Στο λεωφορείο πηγαίνοντας για το ΤΕΙ Πειραιά, 2 ηλικιωμένοι συναντήθηκαν – προφανώς – μετά από καιρό και ακολούθησε ένας διάλογος του οποίου ένα τμήμα παραθέτω:
– Και ο εγγονός σου τι κάνει; Σπουδάζει ;
– Τελείωσε. Τώρα είναι στο στρατό.
– Ναι; Και πως είναι;
– Εντάξει, άρχισε και το κάπνισμα εκεί.
– Α, μπράβο μπράβο.
…
Ρε γαμώτο, έχω δοκιμάσει τσιγάρο και δεν μού άρεσε. Το ίδιο ακούω από όλους όσους καπνίζουν. Εγώ γιατί δεν το συνέχισα; Well… who da fcuk knowz?