Ένα από τα καλά του να φτιάχνεις παζλ είναι ότι έχεις τη δυνατότητα να σκέφτεσαι παράλληλα και όσο περισσότερο χρόνο διαθέτεις στα μικρά υπομονετικά κομματάκια τόσο πιο πολύ μπορείς να καταλήξεις σε φιλοσοφικές αναζητήσεις κάνοντας πλατωνικούς διαλόγους και εφαρμόζωντας ρητορικές τεχνικές τύπου μαιευτικής στον εαυτό σου. Φτιάχνοντας την αγαπημένη μου Siesta του Van Gogh από την Clementoni άρχισα κάπου ανάμεσα στο δεύτερο παπούτσι και στο δραπάνι κάτω δεξιά να σκέφτομαι περί της τροφής και μια από τις πρώτες μου σκέψεις ήταν πως θα μπορούσαμε με τη χρήση της τεχνολογίας να αποδεσμεύσουμε τη γεύση από την τροφή· να τρεφόμαστε έτσι με άγευστες μπούρδες από σωληνάρια που θα περιέχουν τα απαραίτητα για τον κάθε οργανισμό ξεχωριστά θρεπτικά στοιχεία και από την άλλη πλευρά να μπορούμε να έχουμε στο στόμα μας κατά βούληση επιθυμητές γεύσεις, χωρίς να μάς απασχολούν γεγονότα όπως η ώρα φαγητού, οι θερμίδες ή οι οργανικές ασυμβατότητες (δεν μπορούμε να περπατάμε και να τρώμε γουρουνόπουλο) και κοινωνικές συμβάσεις (είπαμε, δεν μπορούμε να περπατάμε και να τρώμε γουρουνόπουλο). Eκ πρώτης σκέψης φαίνεται μια εξαιρετική ιδέα, αφού θα μπορούσε να λύσει ένα σωρό προβλήματα, από τα πλέον σημαντικά (πείνα) έως τα πλέον ασήμαντα (για παράδειγμα, μπορώ να φάω το αγαπημένο μου αλλαντικό ―παστουρμά― μοναχά την Παρασκευή το βράδυ, αφού το Σαββατοκύριακο δεν έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους και ως τη Δευτέρα προλαβαίνω να ξεμυρίσω αν πίνω πολύ νερό). Ευτυχώς που τα παπούτσια και τα δρεπάνια είναι έξι κομμάτια (οκτώ, αν υπολογίσεις κάτι γωνίες που ξεφεύγουν).
Ένα από τα καλά του ανθρώπινου γένους είναι ότι διακατέχεται από υπέρμετρη βλακεία· προσωπικά (=κατά τη διάρκεια του προηγούμενου παζλ) και αφού οι δεινόσαυροι έχουν εκλείψει (μιας που πέθανε η χοντρή της γειτονιάς), κατατάσσω τους ανθρώπους κάπου ανάμεσα στο σκύλο με το Αλτσχάιμερ της χοντρής που πέθανε και στους κομμουνιστές. Προβλήματα όπως η πείνα και το δικό μου με τον παστουρμά θα μπορούσαν μ’ αυτόν τον τρόπο να είχαν λυθεί, ένα μεγάλο όμως μέρος της παγκόσμιας βιομηχανίας ―προφανώς!― στηρίζεται στην κατασκευή (αμπέλια, Παυλίδης κλπ), την κατανάλωση (εστιατόρια, σχολές μαγειρικής κλπ) και την απομάκρυνση (εταιρείες κατασκευής αποχετευτικών συστημάτων, BODYLINE κλπ) της τροφής. Επιπλέον ―και εδώ έγκειται η μεγαλύτερη βλακεία― το ανθρώπινο μυαλό είναι αφενός τόσο άπληστο που, αν μπορεί να έχει όποτε θέλει γεύση πορτοκαλιού, θα θέλει την έχει συνέχεια και εν τέλει θα τη βαρεθεί και αφετέρου τόσο ηλίθιο που, αν δεν έχει να μασάει ταυτοχρόνως πορτοκάλια, θα ξεχάσει πώς είναι. Σε τελική ανάλυση, όταν οι άνθρωποι που θα έχουν να φάνε δεν θα βρίσκουν ευχαρίστηση ούτε καν στο φαγητό, θα παύσουν κάθε ενεργητική λειτουργία και θα αρχίσουν να πεθαίνουν μαζικά άλλος στη δουλειά, άλλος περπατώντας και άλλος βλέποντας τηλεόραση. Και, γενικά μιλώντας, όταν οι σκέψεις σου αρχίζουν να παρουσιάσουν λεκτικές συνάφειες με την Αποκάλυψη του Ιωάννη ή τα βιβλία του Νοστράδαμου, ξέρεις πως ήρθε η ώρα για ένα διάλειμμα από το παζλ.
Ένα από τα καλά του Internet είναι πως μπορείς με τα κατάλληλα εργαλεία να βρεις ό,τι μαλακία μπορείς να σκεφτείς. Υπάρχει μια γιαπωνέζικη εταιρεία ονόματι FCOM, το οποίο σημαίνει Fresh Functional Food Composite και όχι Food Company Of Morrons όπως νόμισα όταν το πρωτοείδα. Η εταιρεία αυτή πειραματίζεται από το 2003 με τη δημιουργία σύνθετων τροφών. Άρχισαν με την ιδέα να φτιάχνουν πιο λιπαρό τόνο, κάνοντας ενέσεις στα νεκρά ψάρια με λάδι, αλλά σύντομα κατάλαβαν ότι αυτό ήταν μεν βλακεία αλλά όχι αρκετά μεγάλη, ώστε να πουλήσει. Γι’ αυτό προχώρησαν κάμποσα νοητικά βήματα παραπέρα και άρχισαν να συνθέτουν τροφές φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους. Το τελευταίο τους επίτευγμα είναι φράουλες με λευκή σοκολάτα: παγώνουν τις φράουλες, μετά αμέσως τις ξηραίνουν, ώστε οποιοδήποτε υγρό να απομακρυνθεί, και εν τέλει γεμίζουν το κενό αυτό με κατάλληλα επεξεργασμένη σοκολάτα, όπως ακριβώς γίνεται στη βαριά βιομηχανία με τις ενισχύσεις μετάλλων. Το αποτέλεσμα στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι διπλό: αφενός αυτό το πράγμα που βγαίνει έχει μια ενδιαφέρουσα γεύση που μπορεί να ανταλλαχθεί με χρήματα και να προσδώσει κέρδος και αφετέρου το ίδιο πράγμα συντηρείται για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από ό,τι οι φράουλες. Και, καθώς το σύγχρονο marketing επιτάσσει, το κοινωνικό προσωπείο της FCOM συνίσταται στο να εμπλουτίζονται τα περί ου ο λόγος κατασκευάσματα με ουσίες που κάποιοι οργανισμοί δεν μπορούν να αφομοιώσουν. Έτσι, αν σάς λείπει το συνένζυμο Q10, αντί να χαπακώνεστε δέκα φορές τη μέρα, είναι πιο chic να τρώτε ένα special σοκολατόμουρο. Τουλάχιστον έτσι νομίζουν κάποιοι.
Για περισσότερες πληροφορίες πλογηθείτε στους Times της Ιαπωνίας. Εγώ έχω ένα κάρο με το γαϊδούρι του να φτιάξω ακόμα.