Τα τρία σημάδια

Υπάρχουν δύο προγράμματα στο Mac OS, τα οποία αν αφήσεις ελεύθερα να αλωνίζουν μπορεί να κάνουν τον υπολογιστή σου τόσο αργό και ασταθή που, αν δεν γνωρίζεις από Terminal και εντολές Unix, η μόνη σου λύση θα είναι να τον κλείσεις από το κουμπί που τον ανάβεις. Το Stuffit Expander είναι μια εφαρμογή που ξεσυμπιέζει τα (προφανώς) συμπιεσμένα αρχεία με κατάληξη .sit. Φυσικά, αν υπάρχει κάποιος που έχει αγοράσει την έκδοση του προγράμματος που τα δημιουργεί, τότε μιλάμε για ένα χρήστη Mac των 80s που τρώει γαριδάκια για πρωινό, πίτσες για μεσημεριανό και χάμπουργκερς για βραδυνό και πλένεται μια φορά τη δεκαετία πιο πολύ για να καθαρίσει τα γυαλιά του και όχι για να βγάλει τα μανιτάρια που έχουν φυτρώσει στο σώμα του. Το EyeTV είναι μια (κατά πολλούς η μόνη) εφαρμογή που συνοδεύει οποιοδήποτε TV tuner για Mac. Δεν έχει επιλογή για χειροκίνητη σάρωση συχνοτήτων, οπότε αναγκαστικά όλοι το ρυθμίζουν στην επιλογή του Βελγίου που έχει τα μικρότερα διαστήματα ανάμεσα στα κανάλια. Όχι, ευτυχώς δεν υπάρχει επιλογή για Ελλάδα. Αυτό που με τρομάζει είναι οι τηλεθεατές του Βελγίου. Αν έχετε ένα από αυτά τα προγράμματα εγκατεστημένο και ο υπολογιστής σας σταματήσει να αποκρίνεται, ο σκληρός δίσκος σπινάρει υπερωρίες και δεν μπορείτε να κάνετε κλικ πουθενά γιατί ο δείκτης έχει γίνει spinning pizza, αυτό είναι σημάδι ότι άρχισαν πάλι να κάνουν τα δικά τους. Αν πραγματικά χρειάζεστε αυτές τις εφαρμογές γιατί βαριέστε να κατεβάσετε άλλες (που είναι και καλύτερες και δωρεάν), τουλάχιστον φροντίστε να απενεργοποιήσετε κάθε επικοινωνία τους με κάθε server στον αιώνα τον άπαντα, να μην επιλέξετε την αυτόματη αναβάθμιση μέσω Internet και, αν είστε όσο υπερβολικός είμαι εγώ, να τους αφαιρέσετε δικαιώματα.

Μένω σε μια γειτονιά της Αθήνας που δεν είναι και πολύ crowded, στον τρίτο όροφο μιας πολυκατοικίας στα θεμέλια της οποίας υπάρχει θαμμένη η παιδική μου αθωότητα (ναι ναι, ήμουν κάποτε αθώος: δεν είχα Internet και νόμιζα ότι αυτά τα δύο μπαλάκια ανάμεσα στα πόδια μου ήταν κατασκευαστικό σφάλμα του μεγαλοδύναμου, μεγάλη η χάρη του). Από το παράθυρο του τρίτου ορόφου βλέπω αρκετές, σχεδόν όλες τις ώρες της ημέρας τον ήλιο (δεν έχει πάντα συννεφιά η εθνική μας μοναξιά). Λόγω δυο πολυκατοικιών που βρίσκονται ανατολικά του παραθύρου μου, ο ήλιος αρχίζει να φαίνεται κάθε μέρα από τις 9:15, ανεξαρτήτως εποχής. Κάθε χρόνο αρχίζω να σκέφτομαι να ανοίγω το πάνω μέρος της ντουλάπας μου με τα πουκάμισα και τα μακρυμάνικα αφού λάβω ένα συγκεκριμένο σημάδι: για μια εβδομάδα του φθινοπώρου (τέλη Σεπτέμβρη, αρχές Οκτώβρη) ο ήλιος κατά τις πρώτες του ώρες εμφανίζεται πίσω από τη μέση των δύο παραπάνω πολυκατοικιών. Έτσι, περίπου στις 7:30 κάθε πρωί, το φως του περνάει μέσα από ένα πολύ μικρό χώρισμα ανάμεσα από δύο πιάτα δορυφορικής, το οποίο υπό κανονικές συνθήκες δεν γνωρίζεις ότι υπάρχει, και πέφτει φαρδύ πλατύ όχι απλά πάνω στο κρεββάτι μου αλλά πάνω στο μαξιλάρι μου! Κάποιος που κοιμάται εκεί (ο γνωστός μαλάκας) δεν είναι δυνατόν να ξεφύγει ούτε αλλάζοντας πλευρό, καθώς η ζέστη τού κάνει το κεφάλι καζάνι, ούτε αν μετακινηθεί δεξιά ή αριστερά, καθώς η δέσμη του φωτός πιάνει ολόκληρο τον πάνω χώρο του μαξιλαριού. Έτσι καταλαβαίνω εγώ ότι άλλο ένα καλοκαίρι τελείωσε και ενίοτε και άλλα πράγματα ανάλογα με την περίσταση (πχ ότι έπρεπε να κόψω το World of Warcraft: δεν φαντάζεστε τι είναι να παίζεις ως τις 5:00, να κοιμάσαι στις 6:00 από την υπερένταση και να ξυπνάς στις 7:30 απ’ τον ήλιο). Τι; Να κλείσω το πατζούρι; Φυσικά και όχι… τι μπασκλασαριές είναι αυτές;

Μπορώ να ονειρευτώ ένα σωρό μαλακίες που καταλήγω ακόμα και μέσα στο ίδιο το όνειρο να σκυλοβαριέμαι. Τα δύο καλύτερα όνειρά μου όμως είναι το πρώτο να πετάω πάνω από τις πολυκατοικίες και τους ανθρώπους κάνοντας πρόσθιο στον αέρα και το δεύτερο να πέφτω μέσα σε μια μαυρίλα χωρίς να σταματάω ή να βρίσκω πάτο πουθενά. Μετά το πρώτο ξυπνάω με απίστευτη όρεξη για δουλειά και μετά το δεύτερο ξυπνάω έχοντας χάσει όσες θερμίδες χάνω με μία ώρα κολύμβηση. Όταν όμως αρχίσω, όπως τις τελευταίες μέρες, να βλέπω στον ύπνο μου ξανά τη μέρα που πέρασε ακριβώς όπως την έζησα, ξυπνάω χαμένος, μαλάκας και κενός· είναι σημάδι ότι η ζωή μου πάει κατά διαόλου.