Σαν γιγάντιοι κορμοί δέντρων, που πέφτουν και κατρακυλούν στα νερά του αφρισμένου χειμάρρου, έτσι σηκώνονται τα γκρίζα κύματα και προχωρούν, ώσπου με γδούπο σκάνε στην ακτή. Το νερό έχει φουρτουνιάσει, στροβιλίζεται, χτυπιέται, υψ΄νεται σε πυκνά πέπλα βροχής κατά μήκος της παραλίας· ο ήλιος από πάνω τους τα κάνει ν’ αστράφτουν σ’ όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Ως τη γραμμή του ορίζοντα, ο άνεμος ζωγραφίζει στη ράχη των κυμάτων άσπρες γραμμές, που μοιάζουν με κοπάδια φάλαινες που όλο και ζυγώνουν: μια βουτάνε κάτω απ’ την επιφάνεια του νερού, μια βγαίνουν στον αφρό. Το θέαμα σε γεμίζει ευφορία και με μια λυτρωτική, ευεργετική αίσθηση ελευθερίας. Τα γιοτ, με την πλώρη κόντρα στον αέρα, κλυδωνίζονται πάνω στο νερό, κάνοντας τους κάβους τους να τεντώνονται. Λίγοι είναι αυτοί που τόλμησαν ν’ ανοιχτούν με τις ιστιοσανίδες τους. Ακόμα πιο μακριά, ένα καϊκάκι χοροποηδάει σαν καρυδότσουφλο στο κύμα, κινδυνεύοντας να τουμπάρει κάθε φορά που σηκώνεται ψηλά. Ελπίζοντας πως θα δουν με τα μάτια τους κάπου δυστύχημα, πολλοί στέκουν στην παραλία και κοιτάζουν. Όμως, τίποτα δεν γίνεται. Παρά τον αέρα, που σηκώνει την άμμο ψηλά, η αμμουδιά είναι γεμάτη κόσμο. Οι ομπρέλες είναι κλειστές· γυμνόστηθες γυναίκες κυνηγάνε τα φουσκωτά μαξιλαράκια που τους τα πήρε ο άνεμος· παιδιά παίζουν άκρη άκρη, εκεί όπου σκάει το κύμα, με γέλια και φωνές. Το «Anything Goes» έχει γίνει άφαντο. Το βλέμμα σου πέφτει στο σημείο όπου βρισκόταν μέχρι χτς, και νιώθεις κι εσύ λιγάκι πιο μόνος.
του Χάρι Μούλις, από τα Στοιχεία· κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.