Μπορεί οι Απαράδεκτοι να πήγαν στην Πεντέλη, αλλά όσοι έχουν λεφτά πηγαίνουν στο εξωτερικό. Και η Βαρκελώνη είναι ιδανική για να σου πάρει όλα τα λεφτά που έχεις μαζέψει, οπότε ελεύθερος πια από το χρήμα να μην έχεις και τύψεις που άλλοι πεινάνε στη Μπιάφρα, στο Σύνταγμα και στην Ελβετία. Η Βαρκελώνη είναι μια παραθαλάσσια πόλη της Ισπανίας στην οποία δεν μιλάνε ισπανικά, αλλά μια άλλη, δική τους γλώσσα, τα καταλανικά, τα οποία είναι εύκολα στην κατανόηση, αδιανόητο να τα μιλήσεις και ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της τρομοκρατίας, όπως θα σας πει κάθε νεοφιλελεύθερος Ισπανός.
Ένα από τα διασημότερα μέρη στη Βαρκελώνη είναι η Ράμπλα, ένας μεγάλος πεζόδρομος που κατεβαίνει από το κέντρο της πόλης, την Πλάσα Εσπάνια, στη θάλασσα. Έχει μήκος λίγο λιγότερο από ενάμισο χιλιόμετρο, πλάτος λίγο περισσότερο από από εικοσιπέντε μέτρα, τεράστια εξωτικά δέντρα τύπου λεύκας κατά μήκος του και προορίζεται για να κάνει τη ζωή των ανθρώπων δύσκολη. Για ξεκάρφωμα έχουν τοποθετηθεί από μία λωρίδα κυκλοφορίας εκατέρωθεν του πεζοδρόμου, την οποία αν προσπαθήσεις να διασχίσεις με ασφάλτινο όχημα, θα σου πάρει τουλάχιστον επτά μέρες (οπότε αυτό θα μπορούσε να είναι ένα φανταστικό ταξίδι). Έχει φανάρια ανά δεκαπέντε μέτρα τα οποία είναι ειδικά μελετημένα να ανάβουν κόκκινο μόλις εσύ φτάσεις μπροστά τους, κάνοντάς σε να διχάζεσαι ανάμεσα στο να γίνεις παράνομος και στο να γίνεις ψυχασθενής. Το καλύτερο είναι ότι περνάει λεωφορείο από ‘κεί. Και ανεβαίνει και κατεβαίνει. Ή μάλλον όχι, το καλύτερο είναι πως η διέλευση για τους πεζούς πάνω στον πεζόδρομο, ανάμεσα στις δύο λωρίδες κυκλοφορίας, είναι κατά πολύ δυσκολότερη. Γιατί ανά πάσα ώρα της ημέρας κυκλοφορούν περίπου χίλιοι άνθρωποι ανά τετραγωνικό μέτρο πεζοδρόμου, οι οποίοι πηγαίνουν πάνω και κάτω, κάποιες φορές ξεχνώντας το στη διαδρομή και σταματώντας. Μιας που τόσοι άνθρωποι δεν χωράνε υπό φυσιολογικές συνθήκες, χρησιμοποιούν τεχνάσματα με τη μορφή πολιορκητικών κριών τα οποία τοποθετούν μπροστά τους για να ανοίγουν δρόμο. Τέτοια είναι φαγητά που στάζουν, παγωτά, καροτσάκια με μωρά, γλάστρες, βυζιά (όσες έχουν), κοιλιές (όσοι έχουν) και ενημερωτικά φυλλάδια για τον Ιησού και τις αμαρτίες σου. Κατεβαίνοντας ο ταξιδιώτης μπορεί να χρησιμοποιήσει τη βαλίτσα του αν είναι κυλιώμενη, κάτι που ανακαλύψαμε στη μέση της διαδρομής και αποφασίσαμε να εκτελέσουμε για να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας πριν έρθει ο Χειμώνας. Φωτογραφία δεν κατάφερα να τραβήξω, οπότε έβαλα κάτι πάπιες που βρήκα μέσα σε μια εκκλησία.
Το ξενοδοχείο μας βρισκόταν στο κάτω μέρος της Ράμπλα, απέναντι ακριβώς από την παλιά πόλη ή αλλιώς γοτθική συνοικία. Η δεύτερη ονομασία δεν είναι τυχαία. Στο μέρος αυτό της Βαρκελώνης μπορείτε να βρείτε ανθρώπους που διαθέτουν ανά πάσα ώρα της ημέρας σχεδόν ό,τι ναρκωτικό τραβήξει η όρεξή σας. Και αυτά που δεν βρίσκετε, μπορείτε να τα παραγγείλετε και θα τα έχετε το πολύ μέσα σε μία εργάσιμη. Οι άνθρωποι που τα εμπορεύονται έχουν το κενό, θολό βλέμμα που είχαν οι Γότθοι στον Αστερίξ, εξού και η ονομασία της συνοικίας. Συμβουλή προς το νέο ταξιδιώτη είναι να μη σνομπάρει τους Γότθους, μιας που θα τους χρειαστεί για να καταφέρει να βγει έξω από τη συνοικία. Η γοτθική συνοικία αποτελείται από κτήρια ύψους μερικών εκατοντάδων μέτρων και απόστασης μεταξύ τους δύο με τρία, ανάλογα με τη διάθεση. Άμεση συνέπεια αυτού είναι το ότι το φως της μέρας δεν καταφέρνει να περάσει, τα άστρα δεν φαίνονται και οι ήχοι χάνονται σε λίγα μέτρα από τις αντανακλάσεις. Έτσι κανείς δεν μπορεί να βρει το δρόμο του κοιτώντας τον ουρανό, ο αστρολάβος και το GPS καθίστανται άχρηστα και αν είστε βρυκόλακες και μεταμορφώνεστε σε νυχτερίδες δεν θα μπορέσετε ούτε έτσι να αποδράσετε. Αλλά δεν θα θέλετε κιόλας, γιατί εκεί είναι όλη μέρα σκοτάδι. Παρόλα αυτά αυτή η συνοικία έχει ό,τι μπορεί να ζητήσει κάποιος: φιλόξενες (ακριβές) καφετέριες, πιο φιλόξενα (πιο ακριβά) εστιατόρια, φούρνους, στεγνοκαθαριστήρια, υγροκαθαριστήρια, τεράστιες εκκλησίες που κατά τα φαινόμενα έχουν χτίσει εξωγήινοι, οίκους ανοχής και ξενοδοχεία, φυσικά με ειδική τιμή «δωμάτιο με το μήνα». Ο ταξιδιώτης που πραγματικά θέλει να φύγει από τη μοναδική αυτή συνοικία, γιατί μπήκε νιος και έχει φτάσει πια σε ηλικία γάμου, είναι να κάνει κύκλους, να βρει και να ακολουθήσει το όχημα που καθαρίζει τους δρόμους. Ναι, υπάρχει τέτοιο και ναι, χωράει να περάσει.
Μια από τις επόμενες μέρες αποφασίσαμε να επισκεφθούμε τη Μποκερία. Η Μποκερία είναι μια μεγάλη λαϊκή αγορά, ας πούμε η Βαρβάκειος της Βαρκελώνης. Εκεί μπορεί να βρει κανείς οτιδήποτε για να αρχίσει ή για να τελειώσει μια δίαιτα: φρούτα ή ζωντανά μύδια, μπαχαρικά ή καρυκεύματα, νεκρά ή ζωντανά ψάρια, νεκρά ή ζωντανά ζώα, ζώα που μοιάζουν νεκρά, ζώα που δεν πρόλαβε να σώσει ο Νώε, γλυκά κάθε λογής, σουβλάκια, σουβλάκια σε χυμό, καλαμάκια για να πίνετε το σουβλάκι σας και ―ο μοναδικός λόγος που θα δείτε Έλληνες εκεί μέσα― λουκάνικα. Αυτοί οι χαρούμενοι άνθρωποι που κραδαίνουν φαλλικά αλλαντικά στον αέρα έχοντας χάσει τους συγγενείς και τους φίλους τους στην κοσμοθάλασσα είναι πάντα Έλληνες, οι οποίοι διαπιστώνουν μετά από λίγες μέρες που επιστρέφουν στο σπίτι τους ότι από τα δεκαπέντε αλλαντικά που αγόρασαν τα δεκατέσσερα είναι παραλλαγές του σαλαμιού Λευκάδας και το δέκατο πέμπτο φέρνει κάπου ανάμεσα σε μασημένο συκώτι από οξύρυγχο και σε πατημένα σκατά Ινδού που έφαγε για πρώτη φορά τζατζίκι. Παρόλα αυτά η Μποκερία γαμάει γιατί μυρίζει όπως όλα τα προϊόντα της μαζί και γιατί μένει ανοιχτή μέχρι τη νύχτα, μέχρι δηλαδή να σωθούν τα ψάρια, να ψοφήσουν τα στρείδια, να σαπίσουν τα φρούτα και να φαγωθούν τα σαλάμια. Συνεπώς ο ταξιδιώτης είναι καλύτερο να το επισκεφθεί τη νύχτα και μάλιστα πριν το ταξίδι της επιστροφής του, ώστε αυτά που αγόρασε και έχωσε στη βαλίτσα να μη βάλουν πόδια μέχρι να φαγωθούν ή να πεταχτούν.
Αφήνω για το τέλος τα χαρακτηριστικότερα αξιοθέατα της Βαρκελώνης που είναι τα έργα του Γκαουντί: σπίτια, γραφεία, ένα πάρκο και μια εκκλησία, ό,τι χρειάζεται δηλαδή για να παραμείνει γνωστός ένας αρχιτέκτονας και εισιτήρια για όλα αυτά τόσο ακριβά, ώστε να φροντίσει ακόμα κι ο πιο αδαής επισκέπτης να μην το σβήσει ποτέ από τη μνήμη του. Μπαίνεις σε ένα σπίτι το οποίο έχει στραβοχυμένα παράθυρα, χτισμένα βυζιά στο ταβάνι, τζάκια με πλακάκια τουαλέτας· να μην το πληρώσεις ένα εικοσάευρο; Μπαίνεις σε ένα επαγγελματικό κτήριο παύλα συγκρότημα γραφείων (αρχιτεκτονικών, δικηγορικών, ιατρικών, μεσιτικών και κηδειών) με εσωτερικές σκάλες που σε πάνε πρώτα στον τέταρτο και μετά στο δεύτερο όροφο και έχουν πάνω τους φυτά που κοιτούν προς τα κάτω· να μην το πληρώσεις ένα εικοσάευρο; Τρως τα νιάτα σου για να ανέβεις σε ένα πάρκο χτισμένο επίσης με πλακάκια τουαλέτας, με διακοσμητικές σαύρες από πλακάκια τουαλέτας, σκάλες από πλακάκια τουαλέτας και κτήρια από κέικ (έτσι για αλλαγή), που το χτυπάει ο ήλιος και το βράζει Χειμώνα-Καλοκαίρι· να μην το πληρώσεις ένα εικοσάευρο; Για να μην μιλήσουμε για έξτρα μίνι-μουσεία που δεν περιλαμβάνονται στο εισιτήριο. Τέλος μπαίνεις σε μια εκκλησία που καταλαμβάνει εννέα οικοδομικά τετράγωνα, περιμένεις να δεις κάτι σαν τα μινωικά ανάκτορα στα ισπανικά και απλά βλέπεις εννέα οικοδομικά τετράγωνα τζούφια, μετά ανεβαίνεις στην οροφή και στους πύργους και τα βλέπεις κι από ψηλά· ε, να μην το πληρώσεις κι αυτό ένα εικοσάευρο; Για τη μεθεπόμενη μέρα. Αφού στηθείς στην ουρά δυο μέρες πριν για κάνα δύωρο. Πώς σού φαίνονται όλα αυτά; Αισθάνεσαι κατά ογδόντα ευρώ και κατά ογδόντα σεξοώρες φτωχότερος;
Μην ανησυχείς, δεν είσαι ο μόνος. Η Βαρκελώνη μάς φέρνει πιο κοντά.
Το κείμενο γράφτηκε για εργασία και δημοσιεύεται με κάποιες από τις διορθώσεις. Το ταξίδι έγινε τον Οκτώβρη του 2014. Αν βλέπετε τους εαυτούς σας σε κάποια από τις φωτογραφίες και θέλετε να αφαιρεθεί, παρακαλώ στείλτε μου μια γυμνή φωτογραφία σας προς αντικατάσταση. Εκτός κι αν είστε πάπια.