Μεθώντας με τον πόνο

Ξέρω πως είναι κάτι που πολλοί άνθρωποι αποφεύγουν να μιλήσουν για αυτό ή ακόμα και το αρνούνται, επειδή φοβούνται τυχόν κατηγορίες και χλευασμούς. Δεν θα μιλήσω για αυτούς, θα μιλήσω για μένα.

Υπάρχουν μερικών ειδών πόνοι που, όταν συμβαίνουν, δεν σου αφήνουν το απευκτέο και ανεπιθύμητο αίσθημα που σου αφήνουν οι λοιποί πόνοι. Δεν έχω κάπως καλύτερα να το πω, αλλά αυτοί φαίνεται ότι περισσότερο σου προξενούν πολύ περισσότερο μια αλλοπρόσαλη μέθη. Τους ονομάζω μεθυστικούς πόνους. Είχα σκοπό να γράψω τους τρεις σημαντικότερους για μένα, αλλά συνειδητοποίησα πως μεθυστικοί πόνοι για μένα είναι μοναχά τρεις. Διαβάστε τους με τη σειρά από τον λιγότερο στον περισσότερο σημαντικό. Σημαντικό με την έννοια ότι μαζί με τον εκάστοτε σού προξενούνται συναισθήματα που αλλιώς είναι δύσκολο να λάβεις.

Όσοι με ξέρουν καλά γνωρίζουν πως η συμβουλή μου για ένα σπυρί που προέρχεται από τσίμπημα κουνουπιού είναι να το ξύσεις μανιωδώς ως ότου αυτό ματώσει. Η συγκεκριμένη συμβουλή φαίνεται να πιάνει γιατί το ότι το σημείο εκείνο ματώνοντας μάλλον καθαρίζει από την μόλυνση του κουνουπιού και σταματά να σου προξενεί φαγούρα. Η πληγή δε είναι τόσο μικρή που επουλώνεται αμέσως. Άμα στο παιχνίδι συμπεριλαμβάνεται και επαφή με θαλασσινό νερό, τόσο το καλύτερο. Στην πραγματικότητα το ζήτημα για μένα είναι άλλο. Καταρχάς θεωρώ πως το μόνο που σού προξενεί η ανικανοποίητη φαγούρα είναι ένα αίσθημα κενότητας που μεγαλώνει ανάλογα με τη φαγούρα. Άρα μπορεί να κάνεις καλό στο σώμα σου, αλλά μένεις ανήσυχος για πολλή ώρα. Κατά δεύτερον και σημαντικότερον, ξύνοντας μανιωδώς το σημείο εκείνο της φαγούρας αισθάνομαι ένα θερμό πόνο, μια πληρότητα που σαν να προέρχεται από την καρδιά μου, να με γεμίζει σιγά σιγά αρχίζοντας από το σημείο αυτό και να αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο με κάθε κίνηση, ώσπου λήγει απότομα μόλις το δέρμα εκεί ματώσει λίγο. Μοιάζει πράγματι στον οργασμό, αλλά το συναίσθημα είναι τελείως διαφορετικό και με μια λέξη θα το έλεγα απλώς “ζεστό”.

Ο δεύτερος πόνος είναι περισσότερο γνωστός: συμβαίνει όταν σε μια ανοιχτή πληγή (όχι μεγάλη φυσικά) ρίχνεις άφθονο καθαρό οινόπνευμα. Δεν νομίζω πως χρειάζεται να σας τον περιγράψω. Η μοναδική του ομοιότητα με τον πρώτο είναι πως καταλαμβάνει και πάλι ολόκληρο το σώμα, παρόλα αυτά αυτή τη φορά είναι αντίστροφος: αρχίζει από το σημείο της πληγής και καταλαμβάνει γρήγορα ολόκληρο το μέλος και στη συνέχεια το σώμα. Δυστυχώς κρατά λίγο, αλλά η φύση του είναι πολύ έντονη: μετά το αρχικό τσίμπημα, σε καταλαμβάνει κλιμακωτά ένα ισχυρό μούδιασμα που αισθάνεσαι περίπου σαν να σε καθαρίζει. Και πράγματι, αν έπρεπε να το ονομάσω με μια λέξη, θα το έλεγα “κάθαρση”.

Ο τρίτος πόνος είναι τελείως διαφορετικός. Είναι άλλης φύσης και άλλης προέλευσης. Προέρχεται τις περισσότερες φορές από μια μεγάλη στεναχώρια που έλαβες, από μια μεγάλη αδικία της οποίας έγινες θύμα ή από κάποιο κακό που σού έκαναν. Το σημαντικό είναι πως δεν είναι πόνος σωματικός, είναι πόνος ψυχικός, παρόλο που εντοπίζεται στο σώμα. Είναι κάτι σαν ένας μεγάλος και ατελείωτος λυγμός. Ανεβαίνει σιγά σιγά και βασανιστικά από το στομάχι σου, ενώ εσύ θέλεις να κλάψεις γοερά μα δάκρυα δεν βγαίνουν. Σηκώνεις τότε το κεφάλι και κοιτάς ψηλά προσπαθώντας να φέρεις στην ίδια ευθεία τους αγωγούς του σώματός σου, ώστε να τού δώσεις διέξοδο να βγει. Αλλά φευ, αυτός συγκεντρώνεται όλο και περισσότερο, ώσπου σχεδόν τον αισθάνεσαι με τη μορφή μιας μικρής συμπαγούς σφαίρας που βρίσκεται στο σημείο που ενώνονται μπροστά η αριστερή και η δεξιά συστοιχία οστών του θώρακά σου, ίσως και ελάχιστα πιο πάνω, ακριβώς από πίσω τους. Τόσο δυνατά σε πιέζει που νομίζεις ότι θα σπάσει το στέρνο σου και θα πεταχτεί έξω, γι’ αυτό προσπαθείς μάταια να την πιέσεις προς τα μέσα, για να σταματήσεις να πονάς· μάταια, γιατί δεν υπάρχει καμία σφαίρα.
Κάθε φορά που συμβαίνει αυτό χάνεις μερικές ώρες από τη ζωή σου. Ή τουλάχιστον έτσι αισθάνομαι εγώ έπειτα. Είναι ένας πόνος άσχημος, γιατί πάντα προέρχεται από άλλους ή από τη σχέση σου με αυτούς. Νομίζεις πάντα πως κάτι θα πεταχτεί και θα αρχίσει να σε τρώει από μέσα, αλλά ποτέ δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τουλάχιστον όχι όπως το νομίζεις. Κάθε τέτοιος πόνος αφήνει πάντα μέσα σου ένα μικρό σημάδι που μένει εκεί ό,τι κι αν κάνεις για να το διώξεις. Είναι σαν μια ευαίσθητη πληγή που κλείνει επιφανειακά και με την παραμικρή λανθασμένη κίνηση ανοίγει πάλι και χάνεις αίμα. Στην πραγματικότητα όλα αυτά συσσωρεύονται φορά με τη φορά και, είμαι μικρός ακόμα αλλά ακόμα πιστεύω πως, όταν πλησιάζεις προς το τέλος της ζωής σου είναι αυτές οι μικρές σφαίρες, αυτές οι μικρές πληγές, αυτά τα ύπουλα σαράκια που πραγματικά θα κρίνουν πότε ακριβώς αυτή θα τελειώσει. Είναι οι άνθρωποι που σε πλήγωσαν, μα κυρίως ―για μένα τουλάχιστον― οι άνθρωποι που πλήγωσες και δεν σε συγχώρεσαν ποτέ.