Τη συνόδευσα ως την πόρτα του διαμερίσματός της αλλά δεν μ’ άφησε να μπω για έναν καφέ. Δεν με πείραξε. Με φίλησε στο μάγουλο και κάτι είπε για το Σαββατοκύριακο.
Είπα κι εγώ κάτι σαν απάντηση.
Ήμουν αφηρημένος.
Σκεφτόμουν εκείνο το άλλο φιλί.
Προσπαθούσα να βγάλω αυτή τη μαλακία απ’ το μυαλό μου.
Στον δρόμο απ’ τον σταθμό για το σπίτι πέτυχα τον Σάμι, τον μαρξιστή κουρέα, που έβγαζε βόλτα το μπουλντόγκ του. Μου είπε ότι φαινόμουν στενοχωρημένος. Του είπα πως ήμουν. Μου είπε ότι δεν του έκανε εντύπωση γιατί η κατάρρευση του καπιταλισμού ήταν προ των πυλών. Και πως αυτός δεν ήταν λόγος να ανησυχείς αλλά να γιορτάζεις, και πως έπρεπε ν’ αρχίσω να ακούω Ράδιο Αλβανία στα βραχέα.
Γύρισα σπίτι, έφτιαξα μια βότκα γκίμλετ κι έπιασα Ράδιο Αλβανία. Ο Σάμι είχε δίκιο ―όντως μου έφτιαξε τη διάθεση. Τα έχωνε στους Αμερικάνους, τα έχωνε στους Ρώσους και εξυμνούσε τον Μάο και τα επιτεύγματα του συντρόφου Εμβέρ Χότζα στο σκάκι, στον αθλητισμό, στην έρευνα στο πεδίο της φυσικής, στις γεωργικές καινοτομίες…
Τετάρτη πρωί. Έλεγξα κάτω απ’ το αυτοκίνητο για βόμβες, οδήγησα μέχρι το τμήμα και κάθισα από τις 9 ως τις 10 να βλέπω την άσχημη μούρη του ΜακΚράμπαν.
«Κράμπι, θες να ‘ρθεις μια βόλτα στο Μπέλφαστ;»
του Adrian McKinty από το Κρύο Χώμα· κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οξύ.