Κάποια στιγμή μέσα στις τελευταίες εβδομάδες κυκλοφόρησε για τις φορητές συσκευές της Apple το iOS 8.1 και για τους υπολογιστές της το OS X Yosemite. Το πότε ακριβώς και τα γουάου νέα χαρακτηριστικά τους δεν θα τα βρείτε εδώ. Συνήθως τα απενεργοποιώ γιατί όσο πάει η Apple βυθίζεται όλο και περισσότερο στη ζωή σου και σε βουλιάζει ολοένα στην καρέκλα, παρουσιάζοντάς το φυσικά ως κάτι κουλ και φανταστικό.
Παρόλα αυτά κάποια στιγμή εδώ γύρω έκανε την εμφάνισή του ένα χαρακτηριστικό που αφορά εμάς, το λαό τον περιούσιο ή μάλλον τον επιούσιο, τον δωσημίν σήμερον: η φωνητική πληκτρολόγηση. Έχοντας ενεργοποιημένο το ελληνικό πληκτρολόγιο και ενώ είμαστε συνδεδεμένοι στο ίντερνετς, εμφανίζεται αριστερά από το πλήκτρο του διαστήματος ένα μικροφωνάκι. Αγγίζοντάς το το πληκτρολόγιο εξαφανίζεται και τη θέση του παίρνει μια κλωστή που πάλλεται στον ήχο της φωνής μας. Αυτά για iOS. Αντίστοιχα στo OS X η φωνητική πληκτρολόγηση ενεργοποιείται με συντόμευση του φυσικού πληκτρολογίου (ή γρήγορο διπλό πάτημα ενός πλήκτρου ή άλλο πλήκτρο που θα ορίσετε εσείς) και η ένδειξη είναι ένα διακριτικό, ιπτάμενο μικροφωνάκι που τρεμοπαίζει στον ήχο της φωνής μας. Έπειτα μιλάμε, αναμένουμε κάνα δευτερόλεπτο και τα λόγια μας γίνονται γραπτά στο σχετικό πεδίο. Yeah; Ναι, yeah!*
Το βασικό καλό της υπόθεσης είναι ότι η λειτουργία της υπαγόρευσης είναι systemwide, όπως λέμε και στο χωριό μου. Εκτείνεται δηλαδή οπουδήποτε στο σύστημα χρησιμοποιείται η λειτουργία της πληκτρολόγησης του iOS και του OS X. Αυτό σημαίνει προφανώς ότι μπορούμε να υπαγορεύσουμε και το σκατομηχάνημα να γράψει μόνο του είτε στέλνουμε email, είτε γράφουμε μηνύματα, είτε πληκτρολογούμε διευθύνσεις είτε ακόμα και γράφοντας ένα κείμενο σαν αυτό.
Το βασικό ύποπτο της υπόθεσης από την άλλη πλευρά, είναι ότι η υπαγόρευση χρειάζεται σύνδεση στο διαδίκτυο. Κάθε φορά που εσείς λέτε κάτι, η φωνή σας φεύγει για τους εξυπηρετητές της Apple από όπου γυρίζει ως κείμενο και δεν θα μέναμε και με το στόμα ανοιχτό αν κάπου στην πορεία έκανε κι ένα περασματάκι από τα γραφεία της NSA. Ο κύριος Cue λέει ότι η Apple δεν ενδιαφέρεται για αυτά και δεν είναι στη μπίζνα (is not in the business) της συλλογής προσωπικών πληροφοριών, οπότε εμείς μπορούμε να πιστέψουμε ότι πρόκειται για μια δυναμική, συνεχώς εξελισσόμενη υπηρεσία και για να βελτιώνεται πρέπει να μαθαίνει και για να μαθαίνει πρέπει να διαβάζει και να ακούει. Φυσικά για να μαθαίνει πρέπει και να διορθώνεται, που σημαίνει ότι αν εγώ πω μια λέξη, αυτό μου τη στείλει αλλιώς κι εγώ τη διορθώσω πριν τη στείλω, αν η υπηρεσία θέλει να διορθωθεί πρέπει να μπορεί να δει αν εγώ τελικά τη διόρθωσα, δηλαδή να ρίχνει και κανένα βλέφαρο στο τι τελικά έστειλα. Έλα, έλα, μην είστε καχύποπτοι! Είπαμε, η Apple δεν ενδιαφέρεται για αυτά, βγάζει απ’ αλλού τον επιούσιο.
Από τη μια το απαραίτητο της σύνδεσης στο ίντερνετ (που για ανθρώπους με καρτοκινητά, για χρήστες σε δυσπρόσιτες περιοχές και για χρήστες με σκατοσύνδεση που κόβεται συνέχεια πονάει) κι από την άλλη το γεγονός ότι για τις δύσκολες γλώσσες όπως τη δική μας πρέπει στο OS X να κατεβάσει κάνα-δυο GB, δεν το κάνει υπερφιλικό. Και φυσικά ―μη γελιόμαστε― δεν είναι γρήγορο για κάποιον που ξέρει να γράφει. Είναι γρήγορο για όσους δεν ξέρουν να γράφουν, για όσους δεν μπορούν να γράφουν και για όσους βαριούνται να γράφουν. Αλλά για τους τελευταίους γρήγορο είναι το οτιδήποτε.
🙂
Για ποιους είναι λοιπόν η υπαγόρευση; Πίσω από τις οθόνες γινόμαστε όλοι καλοί άνθρωποι και μας αρέσει να φανταζόμαστε τετραπληγικά παιδάκια που δεν έχουν άλλον τρόπο να επικοινωνήσουν με τον έξω κόσμο εκτός από έναν υπολογιστή που τους έχουν πάρει οι πλούσιοι γονείς τους. Η Apple το ξέρει αυτό και αυτοπλασάρεται ως πονόψυχη. Παρόλα αυτά οι επιλογές της υπαγόρευσης στο OS X δεν βρίσκονται μέσα σε αυτές της προσβασιμότητας, αλλά ανεξάρτητες, όπερ σημαίνει πως προορίζεται κυρίως για όλους εσάς τους υπόλοιπους που απλά βαριέστε να κουνήσετε τα δαχτυλάκια σας για να κάνετε cybersex.
Επίσης προορίζεται για όλους αυτούς που ποτέ δεν βόλεψε το πληκτρολόγιο αφής, όπως ποτέ δεν βόλεψε πριν απ’ αυτό το κλασικό πληκτρολόγιο των κινητών, όπως ίσως ποτέ δεν βόλεψε και το κλασικό πληκτρολόγιο. Ας είμαστε ειλικρινείς: ο μόνος γαμιστερός και λιγότερο ανώμαλος τρόπος για να γράφεις είναι το χεράκι σου με το μολυβάκι σου και το στυλό σου (ή το φτερό σου από πάπια) πάνω σε χαρτάκι (ή πάπυρο). Οπότε, αν είναι να μη γράφεις σωστά, τουλάχιστον γράψε εύκολα.
Μιλώντας για σωστά, ας πιάσουμε λίγο τα greeklish. Που δεν τα βρίσκω λάθος. Που αν βολεύουν, σκασίλα μου. Που αν βολεύουν και ξέρεις και ταυτόχρονα να γράφεις, δυο σκασίλες μου. Αλλά που, εντάξει, δεν είναι και πολύ ωραία. Και που η νέα σκατογενιά που τα χρησιμοποιεί κατά κόρον δεν ξέρει να γράφει. Και που γι’ αυτό φταίνε οι κακοί δάσκαλοι και καθηγητές και τώρα θα τους στρώσει ο Λοβέρδος και τα σχολεία θα γεμίσουν μικρούς Παπαδιαμάντηδες. Αλλά που πριν γεμίσουν μπορεί να δουν καμιά λέξη σωστά γραμμένη και να μάθουν τίποτα. Ή που μάλλον όχι. Αλλά που τουλάχιστον το «el t kns 8 pam vlt apse?» μπορεί να μη γίνει «Έλα, τι κάνεις; Θα πάμε βόλτα απόψε;», αλλά μπορεί να γίνει «Έλα τι κάνεις θα πάμε βόλτα απόψε». Και που κάτι είναι κι αυτό.
Ακόμα και για όλα αυτά η λειτουργία είναι αρκετά καλή. Δεν είναι τέλεια, αλλά προσπαθεί πολύ και επειδή προφανώς βλέπει τι γράφουμε και τι στέλνουμε φαντάζομαι πως θα γίνεται ολοένα και καλύτερη. Πιάνει αρκετές λέξεις που δεν περιμένεις (πχ μελίρρυτος, οξύρρυγχος, φερέγγυος), βάζει σημεία στίξης αν του το πεις και γράφει ακόμα και την ώρα με αριθμητικό τρόπο. Βέβαια δεν έχει ιδέα από σύνταξη, γι’ αυτό και δεν καταλαβαίνει πχ το αναφορικό «ό,τι», αλλά ούτε και κύριες ή δευτερεύουσες προτάσεις για να βάλει μόνο του τα κατάλληλα σημεία στίξης. Κι ας μην αναφέρω τον τονισμό στις εγκλητικές λέξεις, γιατί θα κατεβάσετε ασφάλεια. Εντάξει, ας μην τα θέλουμε και όλα· έχουμε μόλις 2014 κι ο άνθρωπος έχει πατήσει με το ζόρι στο φεγγάρι(!)
🙂
Είναι Κυριακή, μια μέρα που οι προνομιούχοι αισθάνονται το δικαίωμα να κάνουν θετικές σκέψεις. Και πολύ χαίρομαι όταν βλέπω ότι παρά τις αντιξοότητες που σχετίζονται με την ταχύτητα, παρά τα εμπόδια που του βάζει η ίδια η τεχνολογία και παρά την καούρα των εταιρειών με τα παουερπόιντς και τα πρότζεκτς να τον αντικαταστήσουν με τον προφορικό, ο γραπτός λόγος παραμένει, είναι δυνατός και αναγκάζονται εν τέλει να τον υπηρετήσουν. Whatsapp, Viber, διάφορα άλλα και πρόσφατα και η ίδια η υπηρεσία της Apple, τα Μηνύματα, έχουν ενσωματώσει ήδη τα σύντομα ηχητικά μηνύματα στις συνομιλίες. «Γιατί να γράφεις όταν μπορείς να το πεις με λέξεις; Κοίτα! Απλά σηκώνεις το ακουστικό και ηχογραφείς το μήνυμα! Δεν είναι φανταστικό;!;!»
Παπάρια είναι. Γιατί άμα θέλω να μιλήσω στον άλλο, τον παίρνω στο τηλέφωνο και τον αναγκάζω να το σηκώσει και να με προσέξει. Ή τον παίρνω στο σπίτι και του χαλάω το τσι. Ή πάω να τον βρω και του ταράζω το μικρόκοσμο. Το SMS καλύπτει την ανάγκη τού να στείλεις κάτι που ο άλλος να μπορεί να το δει μία, τριάντα ή οκτώμιση χιλιάδες φορές, την ανάγκη τού να στείλεις κάτι που να μείνει. Και το chat καλύπτει την ανάγκη τού να κρυφτείς πίσω από μια οθόνη και να φτιάξεις το προφίλ σου όχι με δημοσιεύσεις τραγουδιών και με σέλφι, αλλά με λόγια που θα βάλουν τον άλλο να σκεφτεί, να φανταστεί και να ελπίσει.
Όχι, κύριε Cue, δεν θέλω κανένας να ακούσει τη φωνή μου. Όχι, κύριε Cook, δεν θέλω κανένας να δει τη μάπα μου. Ας μην είμαι όμως αχάριστος: σας ευχαριστώ για την υπαγόρευση στα ελληνικά. Παρόλο που δεν τη χρησιμοποιώ. 🙂
*Όπως εδώ στο 0:57, not for the faint hearted και παρακαλώ να με συγχωρέσουν οι καθωσπρέπει αναγνώστες μου.
H υπαγόρευση στα ελληνικά ειναι χαρακτηριστικό του android εδώ και πολύυυυυ καιρό. Just for you to know 🙂
Ναι, μωρέ, το ξέρω.