Το επόμενο πρωί, η κυρία Φόλεϊ επέστρεψε στο Λέδερχεντ, και οι δύο σύζυγοι πέρασαν την υπόλοιπη μέρα πασχίζοντας όσο μπορούσαν να διατηρήσουν μια επίφαση οικογενειακής ρουτίνας. Η Σύλβια έφαγε σχεδόν όλο το απόγευμα σιδερώνοντας τα πουκάμισα, τα γιλέκα και τα εσώρουχα του άντρα της, ενώ ο Τόμας, αφού έφερε την πολυθρόνα του σε συντροφική απόσταση από τη σιδερώστρα της, διάβασε την κυριακάτικη εφημερίδα του που ήταν γεμάτη ειδήσεις για τον κύριο Χρουστσόφ και την απαίτησή του να ματαιώσει η Αμερική όλες τις δοκιμές πυρηνικών πυραύλων της στον Ειρηνικό. Οι απόπειρές του να κινήσει το ενδιαφέρον της Σύλβια για το θέμα απέβησαν άκαρπες. Η Σύλβια έμοιαζε θλιμμένη και αφηρημένη, και ξέχασε να αλείψει βούτυρο στο φρυγανισμένο του ψωμί πριν του βάλει επάνω τις αντσούγιες. Η μόνη της κουβέντα, στο τσάι τους, ήταν ο άρκευθος που είχαν στον πίσω κήπο και ο οποίος, ακόμα και τώρα, μέσα Απριλίου, δεν είχε ούτε ένα φύλλο. «Κι αν δεν ξαναβγάλει φύλλα ποτέ του;» είπε απροσδόκητα, κάποια στιγμή. «Κι αν το ίδιο πράγμα συμβεί σε όλα τα δέντρα του κήπου και της πλατείας και παντού; Κι αν δεν ξαναφυτρώσουν ποτέ; Κι αν πάψουν να υπάρχουν φύλλα γενικά;» Ο Τόμας δεν ήταν σίγουρος αν η Σύλβια ακολουθούσε απλώς κάποιον τυχαίο, δικό της, νοσηρό, ειρμό σκέψης ή αν οι παρατηρήσεις της συνδέονταν κατά κάποιο τρόπο με το θέμα των πυρηνικών δοκιμών που είχε θέσει ο ίδιος. Ήταν πραγματικά αδύνατο να καταλάβει. Για την ακρίβεια, τα μόνα πράγματα που καταλάβαινε με απόλυτη βεβαιότητα ήταν ότι η Σύλβια ήταν βαθύτατα στενοχωρημένη και ότι κανείς από τους δυο τους δεν είχε τα κότσια να κάνει τίποτα γι’ αυτό.
Από την Expo 58 του Τζόναθαν Κόου· κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις