Μια σχολή σαν τη νομική δεν είναι για μένα. Το σίγουρο είναι ότι δεν κάνω για δικηγόρος, πόσο μάλλον για δικαστής. Κι αυτό γιατί είναι κάμποσα ζητήματα στα οποία μού στρίβει και μού είναι αδύνατον να σκεφτώ λογικά. Για παράδειγμα, σεξουαλική κακοποίηση (πραγματικού) ανηλίκου. Αν μπορούσα να συνηγορήσω κάπως ώστε ο ένοχος να κρεμαστεί από τα πόδια στην πλατεία Συντάγματος, τρία εκατοστά πάνω από το συντριβάνι και να του δίνεται μια φέτα ψωμί και ένα ποτήρι νερό τη μέρα (σημ: να τα τρώει ανάποδα) για πέντε-έξι χρόνια ή μέχρι να ψοφήσει, θα το έκανα μετά περισσής ευχαρίστησης. Αυτά είναι τα απλά. Υπάρχουν και πιο σύνθετα.
Γιατί η δικαιοσύνη μπορεί να είναι μια μεγάλη γκαβούγκλα, αλλά ώρες ώρες το θέμα “αποδίδω δικαιοσύνη” το γουστάρω τρελά, κάτι που θα έχετε αρχίσει να καταλαβαίνετε από το ύφος του δημοσιεύματος. Όσο κι αν θέλω να φανώ λογικός, έχω κατακυριευτεί από ένα (φρούδο φαντάζομαι, αλλά απομένει να αποδειχθεί) συναίσθημα ευφορίας και ικανοποίησης. Θα τα ακούσατε για τα καθίκια που καταδικάστηκαν για τις χρηματικές υπεξαιρέσεις στο Πάντειο: γύρω στα οχτώ εκατομμύρια ευρώ που στα χαρτιά εμφανίζονταν ως μερίδες σίτισης για 177 φοιτητές και στην πραγματικότητα πήγαιναν με τη μορφή χαλιών, τζακιών, μαρμάρων και Φερράρι στις βίλες των αυτών των γλοιωδών τύπων που το έπαιζαν επί δεκαετίες καθηγητές και επιστήμονες. Ποινές από δέκα χρόνια ως ισόβια φυλάκιση και μερικές χωρίς αναστολή για ανθρώπους που μέχρι τώρα έβαζαν υπογραφές σε πτυχία. Ψώνιο!
Η αλήθεια είναι πως έχω ένα …κάτι με τους ιστάμενους σε θέσεις εξουσίας. Κάτι μού πάει στραβά, όταν καταλαβαίνω την ύπαρξή τους, καθώς ιδανικά δεν θα έπρεπε. Άρα κάτι έχουν κάνει, κάτι που δεν σχετίζεται με τη δουλειά τους. Ο διευθυντής που μπαλαμουτιάζει τη γραμματέα, ο πρύτανης που τσιμπουκώνει τον αρχιδαπίτη, ο καθηγητής που στέλνει τα γλυφτρόνια του να κάνουν μάθημα στη θέση του, ο μπάτσος που αφήνει τον κάγκουρα και τσιμπάει τον πάπια που πηγαίνει με δύο (2 km/h) στη δεξιά επειδή το κράνος του από κάτω δεν είναι δεμένο, και άλλα τέτοια μου τη βαράνε. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου να μη δίνει σημασία, με τη λογική ότι το πρόβλημα υπάρχει μόνο αν το παρατηρήσεις ως πρόβλημα και πράγματι τα καταφέρνω, αλλά όπως και νά ‘χει μερικές φορές μού τη βιδώνει. Και άσχημα.
Δεν πά’ να κλαίνε και να ωρύονται τα ξεφτιλοδικηγοράκια για πρωτοφανείς αποφάσεις που δεν συνάδουν με το πνεύμα των νόμων; Δεν πά’ να λένε οι καταδικασμένοι ότι δεν ξέρουν γιατί καταδικάστηκαν και να κάνουν τις πάπιες; Δεν πά’ να τραβάνε τα μάγουλά τους και να κλαίνε τα παιδιά τους και οι γυναίκες τους στις κάμερες; Δεν πά’ να τον πίνουν οι παραθυράκηδες δημοσιογράφοι της κακιάς ώρας που τώρα το θυμήθηκαν και τώρα θα το ξεχάσουν; Δεν πά’ να σκάσει απ’ τα σουβλάκια κι ο Πάγκαλος που τούς κάλυπτε πριν από κάτι χρόνια; Εγώ μια φορά φαντάζομαι πρύτανη με άπειρες ομιλίες, συντονισμούς συνεδρίων, πτυχία, συστάσεις, άρθρα και μελέτες στο ενεργητικό του να τον παίρνει από πίσω στη φυλακή και την καταβρίσκω! Φαντάζομαι βολεψάκια υπάλληλο γραμματείας που πάει στο γραφείο στις 12:00 και φεύγει στις 13:00 με μούρη πλισέ από τα μπουκέτα πίσω από τα σίδερα και έχω λόγο να πέσω στο κρεββάτι χαμογελαστός! Σωστό ξεσωστό, λογικό ξελογικό, τουλάχιστον στη φαντασία μου αυτοί τώρα θα την πληρώσουν για όλα όσα περάσαμε και περνάμε στις σχολές μας!
Που να με πάρει ο διάολος, μια φορά ακόμα μόνο είχα χαρεί τόσο πολύ με καταδικαστική απόφαση: όταν παρακολουθούσα πριν από πολλά χρόνια τη δίκη των συνταγματαρχών της χούντας. Όπως και τότε έτσι και τώρα έχω να πω μοναχά ένα και το αυτό: ΤΟΝ ΠΟΥΛΟ, ΚΟΥΦΑΛΕΣ!
Σήμερα θα μιλήσω λίγο για το ctrl+alt+del. Το σχεδιάζει o Tim Buckley (o.k.a.* Absath) και δημοσιεύεται online από το 2002. Εγώ, όπως πάντα με κάποια διαφορά φάσης, το παρακολουθώ ανελιπώς από το Σεπτέμβρη του 2004. Κάθε στριπάκι αποτελείται από τέσσερα καρέ που εξιστορούν την καθημερινή ζωή μιας όχι ακριβώς παρέας από video gamers.
Ο Ethan έχει κάψει αρκετά στοιχεία του εγκεφάλου του παίζοντας video games κάθε είδους και μορφής, ενώ αυτό που θα ήθελε πραγματικά είναι να τα σχεδιάζει και όχι να πουλά την ψυχή του για να κάνει beta testing. Δουλεύει σε μαγαζί με video games.
Ο Lucas, ένας προγραμματιστής σαρκαστικός, κυνικός και αρκετά πιο προσγειωμένος, δουλεύει πωλητής και supportάς σε κατάστημα με υπολογιστές. Είναι ο καλύτερος, ίσως και ο μόνος, φίλος του Ethan, αφού καταφέρνει να τον ανέχεται.
Η Lilah είναι (πια) η γυναίκα του Ethan και όλοι απορούν πώς τον εμπιστεύεται. Όχι μήπως ξενοπηδάει, αλλά πώς καταφέρνει να βρει το δρόμο κάθε απόγευμα για το σπίτι. Είναι επαγγελματίας και πολυβραβευμένη gamer κι αυτό κάνει πολλές φορές τον Ethan να ζηλεύει αφάνταστα. Η αγαπημένη της ασχολία είναι να βολτάρει σε έναν ρομαντικό κόσμο ενός παιχνιδιού RPG.
Ο Ethan κάποια εποχή που βαριόταν περισσότερο από το συνηθισμένο διάλυσε το Xbox του και του έδωσε τη μορφή ενός ρομπότ με νοημοσύνη, απίστευτες ικανότητες gaming, έναν άσβεστο έρωτα για τo Gamecube και μία ελαφρά απέχθεια για την ανθρωπότητα. Το ονόμαζε Zeke από το Ezekiel.
Ένα από τα τρία μεγάλα ερωτήματα που δεν έχω ακόμα καταφέρει να απαντήσω σχετίζεται με την μεγαλύτερη μορφή στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι, τον Φοίβο. Ο Φοίβος είναι για την μουσική ότι ήταν ο Γιάννης Ιωαννίδης για το ελληνικό μπάσκετ τις δεκαετίες 80-90. Είναι ο άνθρωπος που κινεί τα νήματα, the man, the nigga, και δεν μπορώ να κατασταλάξω αν είναι πούστης ή straight. Στην αρχή που είχε ξεκινήσει με Βανδή, Κοκκίνου και λοιπές θεωρούσα ότι ο τύπος την έχει βρει την άκρη και πηδάει top pussy πουλώντας κοπανιστό αέρα. Άλλωστε, 2-3 κομμάτια έχει γράψει όλα και όλα ο άνθρωπος και από εκεί και πέρα αλλάζει ένα Ρε ματζόρε από εδώ και ένα Φα μινόρε από εκεί και voila το νέο hitaκι. Κάπου στην πορεία όμως άρχισε να γράφει τραγούδια και για κάποιους τύπους όπως πχ. ο Πετρέλης, οπότε ίσως οι κυρίες που ανέφερα παραπάνω να ήταν απλά το εισιτήριό του για τους ‘άντρες με τα άσπρα’. Έχει προσέξει κανείς πως όλοι αυτοί οι ‘τραγουδοποιοί΄ μόλις μπει ο μάης και γιορτάσουν την εργατική πρωτομαγιά ανοίγουν τις ντουλάπες τους και φοράνε οτιδήποτε σε άσπρο; Και τι μανία είναι αυτή με τα πορτραίτα. Ψάχνεις μια live φωτογραφία τους στο internet και το μόνο που βρίσκεις είναι γαμημένα πορτραίτα. Ο Freddie Mercury περνούσε λιγότερες ώρες στον καθρέφτη καμαρώνοντας το μουστάκι του από αυτές τις παλιαδερφές.
