(με φι)
Η πιο τρομερή τιμωρία του νόμου είναι πάντα αυτό που συμβαίνει στη φαντασία ενός ανθρώπου: η προοπτική της εκτέλεσης της θανατικής ποινής τροφοδοτεί τις πιο ευφάνταστες μαζοχιστικές σκέψεις. Όταν δικάζεις κάποιον με την προοπτική της θανατικής καταδίκσης, του γεμίζεις το μυαλό με σκέψεις πιο βάναυσες από οποιαδήποτε ποινή έχει επινοηθεί ποτέ. Κι όπως είναι φυσικό,
Μ’ αρέσουν τα μάτια σου όταν δεν φοράς μακιγιάζ. Δένουν υπέροχα με το χαμόγελό σου. Μπορώ να ζωγραφίσω πάνω τους ολόκληρες θάλασσες με τη φαντασία μου και να τις διασχίσω με μικρά ξύλινα ιστιοφόρα, που τα πανιά τους λάμπουν στον ήλιο. Πάντα έχει καλοκαιριά σ’ αυτόν τον κόσμο. Ο άνεμος είναι ούριος κι ο ήλιος
Μετά ο ταγματάρχης ξανάπιασε τις συνηθισμένες του ασχολίες. Και τα χρόνια κύλησαν σαν ομοιόμορφες, στρογγυλές, αθόρυβες ρόδες. Ο γερο-ανάπηρος του Λάξενμπουργκ δεν ήταν ο τελευταίος νεκρός που αποχαιρέτησε ο βαρόνος. Αμέσως μετά έθαψε τον πεθερό του και λίγα χρόνια αργότερα και τη γυναίκα του, που πέθανε ξαφνικά, χωρίς κλάματα κι αποχαιρετισμούς, έπειτα από μια άσχημη
Ο Neil Postman έγραφε (κι εγώ θα παραθέσω με τελείως αντιακαδημαϊκό τρόπο) πως πρώτα οι ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδες, έπειτα η τηλεόραση και τέλος το διαδίκτυο ως μέσα ενημέρωσης, τοποθετημένα στη σειρά αυτή λόγω χρονικής ακολουθίας αλλά και έντασης του χαρακτηριστικού τους, παρουσιάζοντας εικόνες και γεγονότα από διάφορα μέρη του κόσμου, δημιουργούν στους αναγνώστες των κειμένων