Tag: μοναξιά
Μεγαλώνοντας, ξεχνάμε.
της Εύης Νικολοπούλου, από το Νόστιμον ήμαρ. Μεγαλώνοντας απομακρυνόμαστε. Απομακρυνόμαστε από τον επαναστατημένο εφηβικό εαυτό μας, από τα όνειρα μας. Απομακρυνόμαστε από τους γνωστούς και τους φίλους μας, απομακρυνόμαστε από τα έξω, από τις πολλές συνάφειες και συγκεντρώσεις. Οι φίλοι γίνονται γνωστοί και οι γνωστοί ξένοι. Μεγαλώνοντας χάνουμε. Χάνουμε τις συνήθεις μας, χάνουμε τα στέκια
Κοπάδια φάλαινες που όλο και ζυγώνουν.
Σαν γιγάντιοι κορμοί δέντρων, που πέφτουν και κατρακυλούν στα νερά του αφρισμένου χειμάρρου, έτσι σηκώνονται τα γκρίζα κύματα και προχωρούν, ώσπου με γδούπο σκάνε στην ακτή. Το νερό έχει φουρτουνιάσει, στροβιλίζεται, χτυπιέται, υψ΄νεται σε πυκνά πέπλα βροχής κατά μήκος της παραλίας· ο ήλιος από πάνω τους τα κάνει ν’ αστράφτουν σ’ όλα τα χρώματα του
Τα τρία χειρότερα του Μαραθωνίου
Μιας που ο νεοφιλελευθερισμός έχει πολλά ονόματα, γιορτάζει κάθε φορά όποτε βρει βολικό, δηλαδή όποτε του δίνουν πιο ακριβά δώρα. Προς τα τέλη του Οκτώβρη, αρχές Νοέμβρη, λέγεται Μαραθώνιος και φέτος γιόρταζε χθες. To παυσίφωνο επισκέφτηκε τη γιορτή ακάλεστο και, αρχίζοντας από έξω προς τα μέσα, σας αναλύει τα τρία χειρότερα από όλα τα πάμπολλα
Δεν γράφω πια. Γιατί;
Δεν γράφω πια. Στην αρχή νόμιζα ότι δεν έγραφα επειδή δεν είχα τι να γράψω, επειδή στο στρατό έμεινα πολύ καιρό μακριά απ’ την καθημερινότητα κι από την απόλυση ως τώρα δεν έχω καταφέρει να ξαναμπώ στο ρυθμό αυτό. Δεν ήταν αυτό. Μετά νόμιζα πως έχω σταματήσει να μπορώ να γράφω σχετικά ωραία, όπως θεωρούσα
μόνος
Πριν από λίγο, ενώ έπεφτε η νύχτα ―2 Ιανουαρίου 1968―, στάθηκα όρθιος μπροστά στο παράθυρο και, κοιτώντας έξω, έκλαψα. Είμαι ένας μοναχικός άνθρωπος που δεν περιμένει τίποτα από τον εξωτερικό κόσμο: όλα συμβαίνουν μέσα μου· ό,τι αλλάζει, αλλάζει μέσα μου. Συχνά με φαντάζομαι όρθιο σε μια έρημη αποβάθρα, σαν έναν ταξιδιώτη που έφτασε στην πόλη