(με φι)
Στερέωσα την ομπρέλλα όρθια και σκούπισα τα πόδια μου καλά στο χαλάκι. Παρόλα αυτά τα ένιωσα να γλιστράνε ελαφρά στο ξύλινο πάτωμα, όταν έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Άναψα το φως, γιατί δεν είχε καν ξημερώσει καλά-καλά. Το γραφείο φωτίστηκε σαν να ήταν απόγευμα, αλλά χωρίς επισκέπτες στον καναπέ να περιμένουν. Σαν ένα απόγευμα, περασμένη
Έκανε κρύο στην αυλή της φυλακής. Οι νιφάδες του χιονιού έπεφταν μέσα στην απόλυτη άπνοια σαν χιλιάδες αλπινιστές αλεξιπτωτιστές που έπαιρναν μέρος σε μια τεράστια εισβολή στη Σοβιετική Ένωση από τον αέρα. Κάλυψαν σιωπηλά τις κρεμάλες και μετέτρεψαν το απλό γκρίζο γεωμετρικό σχήμα τους σε κάτι σχεδόν καλοκάγαθο, σαν λευκό μάλλινο ύφασμα στη χριστουγεννιάτικη φάτνη
Ήταν αναγκασμένοι να κείτονται σιωπηλοί στο κρεβάτι τους, υποταγμένοι στους σωματικούς πόνους, που τους κατασπάραζαν ζωντανούς. Και για να χλευάσει, θαρρείς, τα πάθη τους, για να τους θυμίζει αδιάκοπα την αδυναμία τους, κρεμόταν στην κάτω άκρη κάθε κρεβατιού ο ετοιμοθάνατος Χριστός πάνω σ’ έναν πελώριο λευκό σταυρό μπροστά από έναν σκοτεινιασμένο ουρανό. Ο φτωχός Χριστός,
Μάρτιος 1953. Ο Στάλιν είναι νεκρός. Το ξέρουμε από την προηγούμενη το βράδυ. Η θλίψη στο οικοτροφείο είναι υποχρεωτική. Πλαγιάζουμε χωρίς να μιλάμε. Το πρωί ρωτάμε: ― Έχουμε σχολείο σήμερα; Η επιτηρήτρια λέει: ― Ναι. Θα πάτε στο σχολείο όπως συνήθως. Αλλά δεν θα τραγουδάτε. Πηγαίνουμε στο σχολείο όπως συνήθως, στοιχισμένες, χωρίς να τραγουδάμε. Στα