Το μέσα έξω και τα μυαλά στην ανακύκλωση

Μένω στη φοιτητική εστία της Λειψίας. Το κτήριο, σκατομπέζ χρώματος με σκατομπλέ αποχρώσεις σε αντίθεση με τα υπόλοιπα της περιοχής που είναι σκατομπέζ με σκατοκιτρινί ή σκατορόζ αποχρώσεις, βρίσκεται στην οδό Gärtnerstraße, αριθμός 181, ταχυδρομικός κώδικας 04209, πόλη Λειψία, Bundesκρατίδιο της Σαξονίας, χώρα Γερμανία, αν θέλετε να μου στείλετε κάτι. Κάτι για το οποίο αμφιβάλλω. Η οδός μου είναι τριχασμένη προσωπικότητα: η περιοχή αποτελείται από τρεις παράλληλους δρόμους-αδιέξοδα με κοινή είσοδο και έξοδο σε κανονικό δρόμο, οι οποίες έχουν όλες την ονομασία Gärtnerstraße. Αν το ξέρεις, το διασκεδάζεις. Αν περπατάς με βαλίτσες και τσάντα πλάτης στο χιόνι, όχι. Α, ναι, και δωμάτιο 103. Βασικό, αν θέλετε να με ληστέψετε, μιας που είμαι στο ισόγειο και κάθε πρωί αφήνω ανοιχτά τα παράθυρα. Για το τελευταίο μου έκανε μια φορά παρατήρηση ο επιστάτης ή ―πιο πιστά από άποψη μετάφρασης και μόνο― ο γαμιάς του κτηρίου.

Ο περί ου ο λόγος ονομάζεται Herr Κ(άτι) Lange κι εγώ τον αποκαλώ κύριο Μακρή, αλλά μιας που δεν υπάρχει κανείς να μοιραστώ το αστείο μου, γελάω μόνος μου. Ο κύριος Μακρής είναι μεσήλικας, απ’ αυτούς που διατηρούνται σε φόρμα, κάτι το οποίο στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι κυριολεκτικό, μιας που φοράει μονίμως φόρμες μάρκας Μέκαψμπουργκ σε διάφορες αποχρώσεις του μπλε σκούρου, όπως και το φούτερ του οργανισμού Studentwerk Leipzig σε μια σπάνια απόχρωση του μπλε, απ’ αυτές που ψάχνεις μία εβδομάδα για να βρεις πού αλλού την έχεις δει στον πλανήτη. Σκεφτείτε την εξής σκηνή από το «Finding Nemo 2: Ressurection» (βρίσκεται σε στάδιο post-production): ο μπαμπάς του Nemo έχει κάτσει κανονικότατα στην Doris, μόνο που κάτι η φλωριά που τον δέρνει, κάτι ο μαστροΚάβουρας δυο φύκια πιο κάτω που την έχει μεγάλη, το ετεροθαλές αδελφάκι του σκασμένου Nemo βγαίνει μπλε με μια ιδέα καβουρί και δυο άσπρες ρίγες για ξεκάρφωμα (στο τέλος της ταινίας μπαλαμουτιάζεται με τον ιππόκαμπο). Τέτοιο είναι και το χρώμα. Είναι αθλητικός τύπος (o κύριος Μακρής), μοιάζει με απόστρατος χαμηλόβαθμος της DDR και κάτι τέτοιο θα τον έκανε σίγουρα μαλάκα αν δεν ήταν μαλάκας πριν την άνοδό του στην ιεραρχία του υπαρκτού σοσιαλισμού (πλασματική ιεραρχία, αφού όλοι είναι ίσοι).

Η κουζίνα μας διαθέτει εκτός του αυτόματου λέιζερ ανιχνευτή πείνας και του ολογράμματος της πριγκήπισσας Leia με το μεταλλικό μπικίνι, απορροφητήρα που πάσχει από χρόνια απεργία. Έτσι, όταν καθένας από δύο που κατοικούμε στο διαμέρισμα μαγειρεύει, ανοίγει την πόρτα του δωματίου του και τα παράθυρα αυτού, ώστε ο καπνός του μαγειρέματος να την κάνει για άλλες Bundesπολιτείες. Μια μέρα από τις πρώτες άνοιξα την πόρτα αλλά όχι τα παράθυρα, τα οποία θυμήθηκα αφού τελείωσα με το να καίω το φαγητό και άνοιξα διάπλατα μπας και σώσω τίποτα. Σε λιγότερο από ένα λεπτό ο κύριος Μακρής χτυπούσε δαιμονισμένος την πόρτα κι από τα λόγια που θεωρούσε ότι άρθρωνε, μα στην πραγματικότητα εξάρθρωνε, κατάλαβα πως το σύννεφο που είχε βγει από το δωμάτιό μου τον είχε κάνει να νομίζει πως είχαμε λαμπαδιάσει. Η ταχύτητα της αντίδρασής του με έκανε να σιγουρευτώ για τις σχέσεις του με το προηγούμενο καθεστώς κι αμέσως άρχισα να σκέφτομαι ποιοι μπορεί να είναι οι ρουφιάνοι του. Ευκαιρίας δοθείσης θεώρησε ότι έπρεπε να μου τα ψάλει που τα πρωινά αφήνω τα παράθυρα ανοιχτά (όχι ολόκληρα, ανοίγουν προς τα πάνω, «σκαστά») και να μου υπενθυμίσει πως εγώ είμαι υπεύθυνος για τα υπάρχοντά μου. Επειδή δεν ήξερα ακόμα τις κατάλληλες λέξεις, του έδειξα τον απορροφητήρα, του είπα πως δεν λειτουργεί, πως συνεπώς το σπίτι ψιλοζέχνει και πως δεν είμαι διατεθειμένος να κοιμάμαι με μυρωδιά μπριζόλας, ενώ το βλέμμα μου μαρτυρούσε ακουσίως σκέψεις για τον απορροφητήρα σε συνδυασμό με τον κώλο του.

Γενικά προσπαθώ να αντιμετωπίσω την οσμή του δωματίου με διάφορους τρόπους κι έτσι μυρίζει μπριζόλα μαριναρισμένη σε χλωρίνη με βανίλια και άζαξ. Είναι μια πολύ ελαφριά και διακριτική μυρωδιά, η οποία βρίσκεται σε δημιουργική αντίθεση με το μπαρόκ διάκοσμο του δωματίου, που αποτελείται από γραφείο, βιβλιοθήκη και ντουλάπα από νοβοπάν, καρέκλα χωρίς ρόδες, με σιδερένια πόδια και μάλλινο, κατά της εφίδρωσης μαξιλαράκι για τη μέση και τον πισινό καθώς και κρεβάτι, πιστό αντίγραφο αυτού που εκτίθεται στο μουσείο της Στάζι. Είναι τετράγωνο και ο ένας τοίχος διαθέτει τέσσερα παράθυρα στο ύψος της (δικής μου) ηβικής χώρας. Τα δύο ακριανά παράθυρα ανοίγουν και προς τα πάνω, ενώ όλα ανοίγουν πλαγίως. Το πρόβλημα είναι ότι γενικά δεν κλείνουν. Ένα ελαφρύ ρευματάκι αέρα πάντα υφίσταται υπό συγκεκριμένες γωνίες, προφανώς για να κάνει πιο εύκολο το πρωινό σου ξύπνημα. Πατζούρια διατίθενται από μέσα με τη μορφή υφάσματος και αποκαλούνται κουρτίνες. Λόγω της τοποθέτησής τους οι κουρτίνες βρίσκονται πάντα σε μια ελαφρά διαρκή κίνηση, κάτι που φαίνεται πως είχε εκνευρίσει τον προηγούμενο ενοικιαστή και τον είχε οδηγήσει στο να τις κολλήσει στον τοίχο με ζελοτέιπ. Όταν διαπίστωσα τι μπορεί να έκανε ο προηγούμενος με μόνιμα κλειστές κουρτίνες, πρόσθεσα δύο ώρες προληπτικό καθάρισμα στην ήδη μία που είχα προγραμματίσει και δύο καθαριστικά με πολλές νεκροκεφαλές στο πίσω μέρος της συσκευασίας τους, που αντί για σχέδια με αστραφτερά τζάμια και πατώματα έχουν φωτογραφίες από κινητήρες αεροπλάνων. Τις κρύες νύχτες όλου του χρόνου φροντίζει να θερμάνει ένα ευμέγεθες σώμα καλοριφέρ. Η επιλογή της θερμοκρασίας είναι όπως κάθε άλλη επιλογή στις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού: κατ’ επίφαση. Κάποιος μπορεί να ρυθμίσει μεν την κλίμακα από το 0 έως το 5, αλλά το σώμα ζεσταίνεται (και ζεσταίνει) μόνο όταν υπάρχει ζεστό υγρό, κάτι το οποίο σταματά να υφίσταται μόλις ο αριθμός των βαθμών Κελσίου γίνει διψήφιος με θετικό πρόσημο. Δεν πα’ να βράζεις απ’ τον πυρετό και να φτιάχνεις φραπέ απ’ τα ρίγη; Βάλε μπουφάν, σκούφο, γάντια και χέσε μας.

Ας περάσουμε στην κουζίνα. Αυτή διαθέτει ένα μικρό ψυγείο με τρία ράφια, το ένα εκ των οποίων έχει αρχαιολογικό ενδιαφέρον (απολιθώματα, χαυλιόδοντες κ.λπ.). Η ηλεκτρική κουζίνα έχει δύο μάτια που τα έχουν δει όλα και ο νεροχύτης διαθέτε βρύση που δεν μετακινείται αλλά με σιφώνι που μοιάζει στη λειτουργία του με το δεινοσαυράκι που είχαν για σκουπιδοφάγο οι Flintstones: μπορείς να του πετάξεις μακαρόνια, φύλλα από μαρούλι, κομμάτια βραστής πατάτας και το νερό να συνεχίζει κανονικά τη ροή του. Το τραπέζι είναι υπεραρκετό για να φιλοξενήσει ένα πιάτο του καφέ και μία χαρτοπετσέτα (πάνω στο πιατάκι, κάτω από το φλιτζάνι), ενώ η καρέκλα θυμίζει spaghetti western: «Ένας απ’ τους δυο μας θα έχει φύγει απ’ την κουζίνα πριν δύσει ο ήλιος». Οτιδήποτε εγγύς των ματιών της κουζίνας έχει εξπρεσσιονιστική διακόσμηση από πιτσιλιές λαδιού, οι οποίες απομακρύνονται με θερμοκρασίες οξυγονοκόλλησης, ενώ πίσω από την κουζίνα υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι υπάρχει ζωή.

Το μπάνιο από τη μεριά του βρίσκεται σε ενός άλλου είδους δυναμική ισορροπία: όταν κάθεσαι στη λεκάνη, κουνιέται η ντουζιέρα, όταν μπαίνεις στη ντουζιέρα, κουνιέται ο καθρέπτης κι όταν κρατιέσαι από το νιπτήρα για να βγεις από τη ντουζιέρα (μιας που το πάτωμά της έχει συγκεκριμένο υψόμετρο που αναγράφεται στη βάση της), τότε κουνιέται το ταβάνι, δηλαδή η ψευδοοροφή. Η όλη κατάσταση θα μπορούσε να γίνει point ‘n’ click adventure βιντεοπαιχνίδι από τη LucasArts, αλλά μέχρι τότε πρέπει να μάθεις να ζεις μαζί με το μπάνιο: να του μιλάς γλυκά, να το καλοπιάνεις και να αποφεύγεις να σφίγγεσαι δυνατά όταν κάνεις κακά σου, για να μην το κάνεις να νιώθει άβολα. Πάντως η ντουζιέρα διαθέτει μια διακριτική κίτρινη γραμμή στο παρκέ πάτωμά της, στη θέση που βρισκόταν η «Made in East Germany» συσκευή υδρομασάζ που μετά την Επανένωση παρουσίασε πρόβλημα και οδηγήθηκε στο κέντρο επισκευών, όπου και παραμένει μέχρι και σήμερα. Όταν παίρνεις το μπάνιο σου, μπορείς να κρεμάσεις το τηλέφωνο στην ειδική θέση και να πραγματοποιήσεις φιγούρες με σχολιασμό Κωστάλας (sic) ενώ η παρτενέρ σου μπορεί να προέρχεται αυστηρά και μόνο από την κίτρινη φυλή.

Αφήνω κατά μέρος τα δωμάτια των επισκεπτών, τη βιβλιοθήκη, το playroom και τα δωμάτια του προσωπικού, για να σας αναφέρω πως υπάρχει και χωλ, το οποίο μάλιστα είναι σε πλάτος μεγαλύτερο από την κουζίνα, ενώ σε μήκος όχι. Η πόρτα δεν ανοίγει μέχρι τέρμα, καθώς από πίσω της μετά από διαμαρτυρίες των κατοίκων της περιοχής βρίσκεται ο τοπικός ΧΥΤΑ, ενώ τα μόνα δύο χρήσιμα που υπάρχουν στο χωλ είναι το θυροτηλέφωνο με τα τέσσερα κουμπιά και το χαρτί με τα δρομολόγια των τραίνων και πότε περνούν από την κοντινότερη στάση. Ο πίνακας του ηλεκτρικού είναι ένας αυθεντικός SIEMENS που χρονολογείται από την εποχή της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και με αυτό το ιστορικό στοιχείο κλείνει η περιγραφή του διαμερίσματός μου.

Έξω από το κτήριο της εστίας έχουμε ―μισό να μετρήσω― οκτώ σκουπιδοτενεκέδες, οι τρεις για σκουπίδια κι οι πέντε θεματικοί με τίτλους «καφέ γυαλί», «πράσινο γυαλί», «λευκό γυαλί», «χαρτί» και «συσκευασίες». Επειδή αδυνατώ να κατανοήσω πού ταιριάζει το κόκκινο μπουκάλι του χυμού και το πορτοκαλί μπουκάλι της σάλτσας για τα μακαρόνια, όπως επίσης και πού σκατά πρέπει να ρίξω μια συσκευασία που είναι φτιαγμένη από χαρτί, σε συνδυασμό με την ιδεολογία μου που μου απαγορεύει να σκέφτομαι πάνω από δέκα δευτερόλεπτα για τα σκουπίδια, βάζω όλα τα σκουπίδια στις ίδιες σακούλες, τα δένω ωραιότατα και τα πετάω σε έναν από τους κάδους που φέρουν τον ―εν μέρει τουλάχιστον― κατανοητό τίτλο «υπόλοιπα σκουπίδια». Αυτό το κάνω συνήθως αργά το βράδυ, για να αποφύγω σχετικές συζητήσεις και παρατηρήσεις από σκαλωμένους, περιβαλλοντικά δήθεν ευαίσθητους ανθρώπους, μιας που έχω αποφασίσει πως τα λίγα χρόνια που μου μένουν για να ζήσω θα τα περάσω μόνο με χρήσιμα και σημαντικά πράγματα: να βλέπω τσόντες, να παίζω video games κ.ά. πάντως σίγουρα όχι να συζητάω για σκουπίδια και για το μέλλον του κόσμου στον οποίο θα φέρουν άλλοι τα παιδιά τους!

Περισσότερα άλλη φορά! Μείνετε συντονισμένοι (σ.σ. θύματα)!