Google Chrome: πνιγείτε με χρώμιο μπας κι ησυχάσουμε!

Εκτός από τους μαζοχιστές που διαβάζουν συστηματικά αυτό το blog, οι υπόλοιποι θα πρέπει να φτάσατε στη σελίδα αυτή πληκτρολογώντας στο Google τη λέξη «Chrome» κι αφού παρακάμψατε όλες τις διαφημίσεις της Google για τον εαυτό της στη δική της σελίδα (σ.σ. αυτό ονομάζεται προώθηση). Το πιο πιθανό είναι να μην ξέρετε τι είναι το Chrome που πριν λίγο κατεβάσατε και ανοίγει έκτοτε αυτόματα, όποτε θέλετε να «μπείτε στο Internet» και να κατεβάσετε τσόντες. Το Chrome είναι το νέο σίχαμα της Google, η οποία προτιμά να το αποκαλεί browser.

Η Google, όπως ίσως θα γνωρίζετε, είναι μια απ’ αυτές τις εταιρείες που την έχουν δύο ή τρεις Βοριοαμερικάνοι ΗΠΑτζήδες ή Νορβηγοσουηδοί (ή τέλος πάντων οποιασδήποτε εθνικότητας ξανθοί Ευρωπαίοι), οι οποίοι πριν από κάποια χρόνια ήταν χρεωμένοι στη μαφία της χώρας τους, έπαιρναν πρέζα, γίνονταν κώλος από τα βερεσέ ποτά κάθε βράδυ και χρησιμοποιούσαν τη λέξη «μακροπρόθεσμα» ως συνώνυμο του «αύριο». Κάπου ανάμεσα στον εντέκατο και τον εικοστό εμετό κατά τη διάρκεια μιας νύχτας που έβρεχε τα κέρατά της, ένας απ’ αυτούς κατέβασε μια ιδέα και οι άλλοι ήταν πολύ σουρωμένοι για να μην συμφωνήσουν. Και μιας που ένας ήξερε να πληκτρολογεί, άλλος είχε κάνει όπως όλοι οι άχρηστοι (μόνο) ένα MBA κι ο τρίτος (αν υπήρχε) ήξερε πώς είναι τα βυζιά των γυναικών, έφτιαξαν μια εταιρεία βασισμένοι στην ιδέα τους, η οποία έγινε παγκόσμια επιτυχία, επειδή κανένας άλλος δεν ήταν αρκετά καθυστερημένος ως τότε για να την πραγματοποιήσει. Η εταιρεία του παραδείγματος έγινε παγκόσμια υπερδύναμη, βγάζει δισεκατομμύρια δολλάρια το λεπτό κι οι ιδιοκτήτες της ξυπνούν το απόγευμα, σκέφτονται αν θα πάνε στη δουλειά και, αν ναι, για τι αυτοκίνητο έχουν όρεξη τη δεδομένη ημέρα: για τo Αscari για να δείχνουν αντισυμβατικοί, για τη Ferrari to blend in ή για τη Maybach, για να τον πάρουν και λίγο στη διαδρομή. Με το συμπάθειο. Αυτό είναι το παράδειγμα της Google, του FaceBook, του Myspace, του Flickr, του YouTube που δείχνει πως όλα είναι πιθανά και πως, αν έχεις ένα μέσο (πληκτρολόγιο), έναν τρόπο (MBA) κι ένα σκοπό (βυζιά), μπορείς όχι μόνο να κάνεις κάθε σκατοϊδέα πραγματικότητα, αλλά και πολλά εκατομμύρια ανθρώπους να τη χρησιμοποιούν και ταυτοχρόνως να σε ζηλεύουν. Στο συγκεκριμένο μας παράδειγμα η Google δημιούργησε το Google (κι εδώ ακριβώς φαίνεται η ουσία του ΜΒΑ). Το Google της Google λοιπόν είναι μια μηχανή αναζήτησης εύκολη και γρήγορη και γι’ αυτό ηλίθια και άχρηστη. Μπείτε στη σελίδα κι αρχίστε να πληκτρολογείτε «how to» κι από τις προτάσεις αναζήτησης που θα εμφανιστούν από κάτω σαν σφηνόπουτσες θα καταλάβετε για πόσο στόκους σας περνά. Ή μπορεί και όχι.

Όπως και νά ‘χει, η Google δεν σταμάτησε στο Google αλλά δυστυχώς για εμάς συνέχισε ακάθεκτη από το 1997 να βγάζει κι από μια μπαρούφα κάθε λίγο και λιγάκι. Μπορεί να είστε ικανός/ή να αριθμήσετε όλα της τα προϊόντα με αλφαβητική και χρονολογική σειρά, αλλά μην ανησυχείτε, γιατί αυτό είναι κάτι που λύνεται με ψυχανάλυση. Μερικοί άνθρωποι με φαιά ουσία και όχι ούρα ανακατεμένα με σαντιγύ στον εγκέφαλό τους θυμούνται μοναχά το τελευταίο κατασκεύασμα αυτών (και κάθε αντιστοίχων) λιωμένων, όπως θυμάσαι τα κουνούπια: όταν έρθει το επόμενο, ξεχνάς το προηγούμενο. Για να φρεσκάρουμε τη μνήμη σας με τη βοήθεια της Wikipedia, το προηγούμενο στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν το Google Wave, ένα «εργαλείο διαπροσωπικής επικοινωνίας και συνεργασίας», το οποίο οποιοσδήποτε άνθρωπος με εξυπνάδα άνω του ελαχίστου δεν κατάφερε να κατανοήσει ποτέ αναφορικά με τη χρησιμότητά του. Αυτό παρόλα αυτά έκανε τον κύκλο του με διθυραμβικές αναφορές στα sites και στα blogs, με τεράστιες συζητήσεις σε forum και με ένα ολόκληρο κίνημα διαμοιρασμού προσκλήσεων (καθότι η πρόσβαση σ’ αυτό ήταν ανοιχτή μόνο για την ελίτ των χρηστών του Internet) κι έπειτα ξεφούσκωσε σαν τσιχλόφουσκα με γεύση ψόφιου αρουραίου, ήτοι άμεσα και με σιχαμάρα: τώρα ούτε που το θυμάται κανείς κι αν το χρησιμοποιεί το κάνει επειδή έχει ξεχάσει να αλλάξει τη homepage του, ενώ το ίδιο το μόνο που κάνει είναι να πιάνει χώρο και bandwidth, όπως καθετί άλλωστε που κατασκευάζεται με κατά νου το μότο της μετανεωτερικότητας (που δεν φαίνεται να τελειώνει σύντομα) «γιατί μπορώ».

Η τελευταία παπαριά της Google είναι το Chrome, η οποία ομολογουμένως μας σπάει τα νεύρα περισσότερο καιρό από το αναμενόμενο. Το Chrome είναι ένας browser για διανοητικά καθυστερημένους ή τυφλούς, όπως οι τηλεφωνικές συσκευές που έχουν μόνο τρία κουμπιά. Ανοίγει μόνο του (όταν θέλει), δουλεύει καλά με τα sites που αυτό επιλέγει, με τα υπόλοιπα σέρνεται, ενώ οπτικώς έχει την όψη παραθύρου των Windows 3.11. Εν τάξει, με καμπύλες. Καθώς βασίζεται στη μηχανή του WebKit, βλέπουμε πως στη Google δούλεψαν μόνο τρία-τέσσερα λεπτά για να φτιάξουν τις καμπύλες στο παράθυρο. Στο Microsoft Paint φυσικά. Όπως και οι υπόλοιπες αηδίες αυτής της εταιρείας, θεωρεί τους χρήστες του τέτοια σπίρτα, ώστε αναβαθμίζεται μόνο του. Η τελευταία εφαρμογή που θυμάμαι να το κάνει αυτό ήταν το World of Warcraft.

Πιστή στις αξίες του μοντέρνου marketing, σύμφωνα με τις οποίες, αν κάνεις μια κουράδα αμπαλάζ, θα την αγοράσουν πολλοί, η Google βομβαρδίζει με δελτία τύπου τους ιστοχώρους ενημέρωσης κι έτσι δίπλα στο μετρητή των νεκρών της Αϊτής (που είναι σχεδιασμένος σαν διαβολάκι που χαμογελά) και πάνω από τις ανακοινώσεις για τις τράπεζες και τους ασφαλιστικούς οργανισμούς που πτώχευσαν την εκάστοτε εβδομάδα διαβάζουμε και πως το νέο, προχώ και cooooool feature του Google Chrome είναι η δυνατότητα ταξινόμησης κι επεξεργασίας των σελιδοδεικτών. Δεν περιμένω να το θυμούνται τα αστέρια του διαδικτύου ούτε κι αυτοί που τα ακολουθούν, γι’ αυτό το θυμίζω: bookmark manager είχε ο δεύτερος browser, τον οποίο άρχισα να χρησιμοποιώ το Δεκέμβρη του 1994, ο Navigator της Netscape.

Επίσης δίνονται ανά μήνα στην κυκλοφορία τα κλασικά στατιστικά που δείχνουν τη χρήση των φυλομετρητών: ο Internet Explorer στου διαόλου τη μάνα, ο Firefox (ο επονομαζόμενος στην πιάτσα και ως «Mozilla») να θέλει scroll left για να τον δεις, δυο πορδές ο Safari και ο Chrome και κάτι pixels οι υπόλοιποι. Τα γραφήματα αυτά συνοδεύονται από επικά κείμενα για το πόσο γαμιστερό είναι που ο Chrome έχει ξεπεράσει κατά επτά χρήστες παγκοσμίως το Safari. Ο κακοπροαίρετος νους λέει πως αυτά είναι στατιστικά που δίνει η ίδια η Google ή, αν δεν τα δίνει, τα κατασκευάζει κάνοντας με τα sites συμφωνίες, ο μόνος όρος στα συμβόλαια των οποίων είναι «Βγάλε πρώτο το Chrome, μουνόπανο, μη δεις τις επισκέψεις στο γαμωsite σου να πέφτουν στο ένα πεντηκοστό έβδομο». Ο καλοπροαίρετος νους έχει ήδη παρατηρήσει πως το Chrome προωθείται από ένα σωρό site με τη μορφή ύπουλων διαφημίσεων όπως «Θες να βλέπεις καλύτερα τα βίντεο του YouTube; Κατέβασε το Chrome!». Το YouTube σέρνεται, όπως είναι γνωστό, εξαιτίας όλων των στόκων που μπαίνουν και ψάχνουν για boobs, juggs, hangers, tits, hooters και gazongas με όλους τους συνδυασμούς, οπότε τι καλύτερο από το να κατεβάσεις το Chrome που θα το κάνει γρηγορότερο. Φυσικά δεν γνωρίζουν τι είναι το Chrome και το κατεβάζουν με την ίδια παρόρμηση που ανοίγουν και τα συνηθισμένα μηνύματα από το msn «OMG! PHOTO? :O http://www.facebookhahaha.com/takethevirus/n5472666.jpg». Κλείνουν τον browser και, όταν τον ξανανοίγουν είναι κάπως διαφορετικός, αλλά το YouTube είναι ταχύτερο κι αυτό τους ενδιαφέρει.

Ο νους του πυροβολημένου macά τους κράζει όλους επειδή είναι καθυστερημένοι, μιας που δεν ξέρουν ότι και ο Chrome και ο Safari βασίζονται στο WebKit, με τη διαφορά ότι ο Safari δεν είναι ένα οπτικό και λειτουργικό ξέρασμα. Λησμονά παρόλα αυτά πως τον πρώτο καιρό του Safari φερόταν όπως φέρονται τώρα οι Chromάδες, μόνο που τότε ήταν απέναντι στο iCab, στο OmniWeb, στην Opera και στο Camino. Στο Camino, για το όνομα της Παναγίας! Ο νους του entrepreneur/σάπιου/φυτού/ευαγγελιστή (όχι του Λουκά) των νέων τεχνολογιών ποστάρει στο twitter μηνύματα όπως «Yeahhh! More power to Google! All praise Google! God bless Google!».

Ο νους που έχει τι να κάνει, δεν ασχολείται. Έτσι κι αλλιώς χρησιμοποιεί Solaris.