Το Twitter είναι μια διαδικτυακή υπηρεσία που δημιουργήθηκε το 2006, άρα είναι αρχαία. Παρόλα αυτά θα ασχοληθούμε μαζί της, καθώς ακόμη και σήμερα πολλοί υγιείς άνθρωποι, παρότι είναι ενεργοί (δηλαδή ενεργούνται) διαδικτυακά, δεν τη γνωρίζουν και θα ήταν ανακουφιστικότατο να τους σπρώχναμε ακόμα πιο βαθιά στην καταστροφή. Το Twitter έχει ως λογότυπο ένα πουλάκι άγνωστης βιολογικής ταυτότητας, εμφανούς νοητικής καθυστέρησης και αρρωστημένα βαρετού σιέλ χρώματος. Σύμφωνα με διάφορες εταιρείες που παρασιτούν στο πλαίσιο μοντέρνων επιχειρηματικών μοντέλων αναλύοντας ό,τι παπαριά βλέπουν γύρω τους, το Twitter είναι η τρίτη πιο χρησιμοποιούμενη υπηρεσία αυτήν τη στιγμή στο διαδίκτυο, γεγονός από το οποίο συνεπάγεται και η παντελής της αχρηστία: στο σύγχρονο κόσμο, αν κάτι το χρησιμοποιούν πολλοί, κάποιο λάκκο έχει η φάβα και στη συγκεκριμένη περίπτωση η φάβα είναι τέλμα.
Πρόκειται για μια υπηρεσία ταυτόχρονα κοινωνικής δικτύωσης και micro-blogging. Κοινωνική δικτύωση σημαίνει «είμαι ένας ηλίθιος κι αντικοινωνικός κρετίνος, δεν μπορώ να κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέπτη, δουλεύω επτακόσιες ώρες την ημέρα και ψάχνω να κάνω καμιά γνωριμία απ’ το internet, μπας και εκεί βρεθεί κάνας χριστιανός να αντέξει τη βλακεία που με δέρνει». Μου έχουν κάνει αστιευόμενοι μια φορά την ερώτηση αν δικτυώνομαι κοινωνικά και μετά τα δευτερόλεπτα αμηχανίας μέχρι να καταλάβω τι στο διάολο εννοούσαν ένιωσα σαν να με ρωτούσε ο Ασκητής στην τηλεόραση αν αυνανίζομαι. Η κοινωνική δικτύωση φέρνει κοντά ανθρώπους, όχι που δεν θα συναντούνταν ποτέ, αλλά που καλύτερα να μην συναντούνταν ποτέ. Είναι μια από τις σημαντικότερες αιτίες που δικαιολογούν αυτήν την εύπλαστη μάζα ρέουσας μαλακίας που περιβάλλει τους ανθρώπους που χρησιμοποιούν το σύγχρονο δυτικής μορφής αστικό χώρο.
Από τη μεριά του το micro-blogging είναι η διατήρηση μιας μορφής ιστολογίου, κατά την οποία οι δημοσιεύσεις έχουν ορισμένο (μικρό) μέγεθος και στη συγκεκριμένη περίπτωση 140 χαρακτήρες. Θα μπορούσαμε να πούμε για το απαύγασμα μίας από τις ανωμαλίες της μετανεωτερικότητας, σύμφωνα με την οποία η ανθρώπινη σκέψη (που μπορεί εκτός των άλλων να τυποποιηθεί, να βαθμολογηθεί, να εκφραστεί αριθμητικά και να μετρηθεί) είναι δυνατόν να χωρέσει σε 140 χαρακτήρες, αλλά ευτυχώς το Twitter μας πρόλαβε. Όπως αναφέρεται, κάθε μήνυμα θα πρέπει (σύμφωνα με τα όνειρα των δημιουργών του) να απαντάει στην ερώτηση «What are you doing now?». Όσοι σε ακολουθούν, ήτοι όσοι δεν έχουν απολύτως τίποτα καλύτερο να κάνουν από το να διαβάζουν τις αηδίες σου κάθε λίγο και λιγάκι, αποτελούν κάτι σαν το προσωπικό σου δίκτυο, ώστε επί παραδείγματι, αν εσένα σου καυλώσει να πας σινεμά, αλλά ―όπως πάντα― δεν βρίσκεις κανένα να δει τις μπούρδες που βλέπεις, γράφεις στο Twitter «Ψάχνω παρέα για σινεμά, τάδε ταινία, δείνα μέρος» και όσοι/ες θέλουν (δηλαδή κανείς) σου απαντούν ότι θα έρθουν.
Φυσικά οι ρέμπελοι διαβάτες του διαδικτύου, μιας που δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν, θα βρουν πάντα καινούργιες χρήσεις που να τους βολεύουν για κάθε φαινομενικά και ουσιαστικά βαρετή υπηρεσία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το Twitter έδωσε φωνή σε κάθε αργόσχολο και τάισε τις πειναλέες ελπίδες του για αναγνώριση, αφού υπό άλλες συνθήκες κανείς μα κανείς δεν επρόκειτο να του είχε δώσει σημασία. Έγινε μ’ αυτόν τον τρόπο το βήμα του κάθε κακομοίρη βλαμμένου, που, αν το τι κάνει κάθε στιγμή δεν μας ενδιαφέρει μία, οι γνώμες του για την πολιτική κατάσταση, τις κοινωνικές διαδικασίες, τα καλλιτεχνικά συμβάντα κ.λπ. δεν μας ενδιαφέρουν χίλιες! Τέτοια είναι η αξία που έχει προσδώσει το Twitter σε κάθε πικραμένο, που αρκετοί την έχουν ήδη δει δημοσιογράφοι: η μοντέρνα αντίληψη που προτάσσει την πληροφόρηση αντί της ενημέρωσης βρήκε το ιδανικό της μέσο. Είδες κάτι; Tweet! Διάβασες κάτι; Tweet! Άκουσες κάτι; Tweet! Σου είπαν κάτι; Tweet! Σου είπαν ότι τους είπαν κάτι; Tweet! Δεν έχει σημασία αν η πληροφορία είναι αδιασταύρωτη, αν είναι ήσσονος σημασίας, αν ενδιαφέρει ή ποιες είναι οι διαδικασίες που την έφεραν στο προσκήνιο. Το πρωινό της τάδε περσόνας, τα πορίσματα από το τελευταίο πείραμα του CERN, η δυσκοιλιότητά σου, η ταλαιπωρία σου στην ουρά της τράπεζας, το τελευταίο σούπερ κομματάκι που κατέβασες και η πορεία μιας διαδήλωσης είναι γεγονότα εξ ορισμού όμοια, αφού κανένα δεν μπορεί να είναι περισσότερο από 140 χαρακτήρες. Ναι, σωστά το μυρίστηκες: μπορείς να κάνεις tweet και μέσω SMS. Κάντο! Σε προκαλώ! Οι χρεώσεις των υπηρεσιών που σου στέλνουν εικόνες ή ringtones, αν δεν σ’ έχουν κλείσει φυλακή πρώτα απ’ τα χρέη, είναι φραγκοδίφραγκα μπροστά σ’ αυτό!
Στα πλαίσια της αγιότητας των δημιουργών του Twitter υπάρχουν κάποιες λειτουργίες που οι θιασώτες του επιφανειακού διαλόγου θεωρούν έως και «δημοκρατικής φύσης». Η δυνατότητα να απαντήσεις σε κάποιον ή να αναφέρεις το όνομά του τοποθετώντας το σύμβολο «@» πριν από το όνομα χρήστη του, μειώνει το ήδη ελάχιστο ανώτατο επιτρεπτό όριο κάθε μηνύματος, άσε δε που κάνει θρύψαλα και τις τελευταίες πραγματικά ενδιαφέρουσες δυνατότητες της διαδικτυακής γλώσσας, μιας που, πριν το αναλάβουν οι μικρο- και μακροϊστολόγοι, το «@» δήλωνε την τοποθεσία και δεν χρησιμοποιείτο για να τονώσεις τον εγωισμό του κάθε πυροβολημένου. Και επειδή η γνώση και η σοφία που μετακινείται εκεί μέσα είναι ασυγκράτητη, δημιουργήθηκαν και τα hashtags, που είναι η κατηγοριοποίηση των μηνυμάτων (tweets) σε θέματα, με την τοποθέτηση του συμβόλου «#» πριν από το θέμα. Υπάρχει η δυνατότητα να παρακολουθήσει κανείς μόνο τις …συζητήσεις (ας γελάσω) γύρω από ένα ορισμένο θέμα, αλλά, ας μη γελιόμαστε, φίλε twitterer: ούτε εσύ το κάνεις ούτε κανείς άλλος. Κι αν χρησιμοποιείς τα hashtags, το κάνεις μπας και κερδίσεις κανέναν ακόλουθο (follower) παραπάνω. Τι ματαιοδοξία! Υπάρχουν επίσης υπηρεσίες που λειτουργούν παράλληλα και σου επιτρέπουν να εμπλουτίσεις τα μηνύματά σου με φωτογραφίες ή βίντεο όπως και να δεις στατιστικά στοιχεία γι’ αυτά και για τον ηλεκτρονικό εαυτό σου. Τι τρως; Πίτσα; Βγάλτη μια φωτογραφία και ανέβασέ την ή καλύτερα τράβα ένα βίντεο το στόμα σου να μασουλάει, ανέβασέ το κι έπειτα μπες να δεις πόσοι το είδαν και πόσο σε ανέβασε αυτό σε σύγκριση με τους υπόλοιπους που έκαναν το ίδιο με μια απλή τομάτα. Χα!
Ο ίδιος ο διάλογος δε τις περισσότερες φορές περιορίζεται στην αναπαραγωγή των ήδη παγιωμένων ΜΜΕ και δη της τηλεόρασης. Τι παίζει εκείνη τη μέρα: ποδόσφαιρο, μπάσκετ, διαδήλωση, debate, εκλογές, διαδικασία εκλογής χώρας-οικοδεσπότη για τους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες; Αν θέλεις να ξεφύγεις απ’ αυτά και νομίζεις πως σε ένα μέσο με δυνατότητες και δυναμική σαν του Twitter, γελιέσαι. Θα δεις κι εκεί τις ίδιες αδιάφορες μπούρδες, αλλά αυτή τη φορά να αναπαράγονται από πολλά περισσότερα σημεία: έκλασε ο Καραμανλής; Ίσιωσε τη γραβάτα του ο ΓΑΠ; Έξυσε τις τρίχες στο στήθος του ο Τσίπρας; Έβαλε καλάθι ο ένας; Γκολ ο άλλος; Έκαψαν το δέντρο στην πλατεία Συντάγματος; Έχασε το Σικάγο τους Ολυμπιακούς; Όλα αυτά θα έβγαζαν νόημα, αν εσύ παρακολουθούσες π.χ. 30 ανθρώπους, αλλά αυτοί μεταξύ τους δεν είχαν κάποια σχέση. Μια μικρή βόλτα όμως στις επαφές τους, στους ποιους ακολουθούν και σ’ αυτούς απ’ τους οποίους ακολουθούνται, θα σου δείξει πως παίζουν παντού οι ίδιες βλακόφατσες. Όλοι ακολουθούν όλους κι όλοι μαζί αναπαράγουν άκριτα την πιο θελκτική πραγματικότητα που έχουν κοντά τους: την τηλεοπτική, άντε με καμιά-δυο λέξεις κριτικής. Ώρα για γέλια!
Τελευταίες μπήκαν στο παιχνίδι οι εταιρείες και οι πάσης λογής πολιτικές οντότητες (κόμματα, άτομα, οργανισμοί, σύλλογοι). Σε έναν κόσμο που το κλικ αποφέρει χρήματα και το «what if…?» έχει μετατραπεί σε «πού ξέρεις;», η προβολή είναι το παν και το Twitter είναι μια δωρεάν υπηρεσία που χρησιμοποιείται από και απευθύνεται σε ανθρώπους, των οποίων η κριτική ικανότητα έχει πιάσει πάτο και συνεχίζει, γιατί, αν έχεις μάθει να εκφράζεσαι σε 140 χαρακτήρες, τότε σκέφτεσαι και με τόσους. Το προϊόν λοιπόν που θες να σπρώξεις, οποιαδήποτε μορφής κι αν είναι, είναι πολύ πιθανόν να πιάσει τόπο, αν κάποιος το χειριστεί κατάλληλα. Το κοινό της τηλεόρασης είναι εξ ορισμού βλαμμένο αλλά φτάνει μέχρι εκεί. Το κοινό του Twitter πάει ένα βήμα παραπέρα και, ενώ είναι βλαμμένο, νομίζει ότι είναι πανέξυπνο. Τύλιξε λοιπόν το προϊόν σου με ένα αμπαλάζ που να επιβεβαιώνει τον εγωισμό του χρήστη κι αυτός θα το αγκαλιάσει, αφού συμφωνεί με την εικόνα που έχει ο καθένας απ’ αυτούς για τον εαυτό του.
Το πλέον γελοίο βέβαια είναι οι προστατευμένοι λογαριασμοί. Για να ακολουθήσεις τις δημοσιεύσεις μερικών πρέπει πρώτα να τους ζητήσεις την άδεια· μέχρι τότε σου είναι κρυμμένες. Τελείως οξύμωρο, καθώς η μόνη ένδειξη που έχεις για να δεις όχι πια αν, αλλά πόσο παπάρας είναι ο άλλος είναι οι βλακείες που αραδιάζει. Πρόσφατα μάλιστα (εδώ και λίγες μέρες, θαρρώ) υπάρχει ή μελετάται η λειτουργία κατηγοριοποίησης των χρηστών σε λίστες, οι οποίες ―κι εδώ είναι το γαμάτο― είναι φανερές. Κάποιος για παράδειγμα που κατηγοριοποιεί τις πηγές της ενημέρωσής του στο διαδίκτυο βάσει του πόσο ενδιαφέρουσες είναι, θα πρέπει να χρησιμοποιήσει πολύ προσεγμένο λεξιλόγιο στα ονόματα των λιστών, γιατί αλλιώς θα μείνει να τον διαβάζουν μόνο οι πέτρες (τα bots).
Το Twitter εν περιλήψει είναι άλλη μια απ’ αυτές τις βλακώδεις ιδέες μιας μούτζας κολλεγιόπαιδων (ενός φυτού, ενός ναρκομανή, ενός αλκοολικού, ενός καμμένου geek κι ενός αποτυχημένου businessman) που έγινε επιτυχία και απέφερε στους δημιουργούς του πολλές Cadillac, πολλά κότερα, πολλά σπίτια, πολλούς υπολογιστές, πολλά παιχνίδια για τις βιντεοκονσόλες τους, πολύ χόρτο, ηρωίνη και χάπια, ενώ παράλληλα ισχυροποίησε την πνευματική κενότητα και την έλλειψη καλλιέργειας αρκετών εκατομμυρίων χρηστών, που σκέφτονται με 140 χαρακτήρες και το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να ακολουθούν.
Οι εικόνες είναι από το izismile.
Αστείο κείμενο, αλλά… έχω βαρεθεί να ακούω/διαβάζω ανθρώπους να θάβουν το twitter (το Facebook, το MySpace και όλα τα σχετικά). Δεν υπάρχει χαζό μέσο, αλλά ηλίθιοι χρήστες. Με λίγα λόγια: Όσοι ηλίθιοι είναι στο twitter τόσοι ηλίθιοι είναι και εκεί έξω στο μη ψηφιακό κόσμο. To καλό είναι ότι στο twitter μπορείς να τους μπλοκάρεις!!!
P.S: Για σωστή χρήση twitter, δες το δικό μου μέσω του οποίου έχω έρθει σε επαφή με αρκετούς neuroscientists και με ανθρώπους που όλο και κάτι ενδιαφέρον έχουν να πουν 😛
Το ξέρεις πως γράφω τραβηγμένα, μα σοβαρά μου απαντάς κι έτσι σοβαρά θα σου απαντήσω κι εγώ. 🙂
Προφανώς η χρήση του κάθε μέσου παίζει μεγάλο ρόλο στην αξία του, το στίγμα όμως το δίνει και η γραμματική του μέσου. Το Twitter κατά την άποψή μου είναι ένα πολύ φτωχό μέσο επικοινωνίας και δημιουργήθηκε ως τέτοιο. Κάθε μήνυμα μπορεί να έχει μέχρι 160 χαρακτήρες και τέλος κι αν δεν υπήρχαν υπηρεσίες όπως το twitpic και το twitvid, θα ήταν τελείως για τα σκουπίδια. Ο μοναδικός του πλούτος «περιορίζεται» στο να επιτρέπει συνδέσμους για άλλα μέρη, sites, βίντεο, άρθρα, κείμενα, πειρατικό λογισμικό κι ό,τι κάτσει.
Αυτό που κάνεις εσύ και κάποιοι άλλοι είναι από τις καλύτερες χρήσεις του twitter. Οι περισσότεροι (και πολλές φορές μεταξύ αυτών είμαι και εγώ) το χρησιμοποιούν απλά ως ένα βήμα για να πουν την παπαριά τους. Εγώ το κάνω αφ’ ενός γιατί δεν με τραβάει για να δώσω κάτι παραπάνω κι αφ’ ετέρου γιατί δεν ενδιαφέρομαι να το δώσω. Όταν έχω μια καλή ιδέα, ένα ωραίο άρθρο, ένα καλό κόμικ, λίγη ωραία μουσική, οτιδήποτε που να θέλω να μοιραστώ, δεν με ενδιαφέρει να το μοιραστώ με όλον τον κόσμο, αλλά με τους ανθρώπους που γνωρίζω. Εγώ μπορεί να λέω μπαρούφες όλην την ώρα, αλλά έχω και κάποια ουσιώδη να μοιραστώ και το ξέρεις. Με την πλειοψηφία των υπολοίπων μπαρουφολόγων δεν συμβαίνει αυτό: το twitter απλά και λόγω της ευκολίας του σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό έδωσε βήμα στον κάθε πικραμένο να πει ό,τι παπαριά του κατέβει στο κεφάλι.
Και πολύ πιο πίσω και στη βάση του σχεδόν πιστεύω πως και οι δημιουργοί του twitter είναι έτσι και το έφτιαξαν με αυτή τη συλλογιστική. Τους βγήκε κάτι τέτοιο, το άφησαν και, φλουπ, το αγκάλιασε όλη η μάζα με τους πικραμένους. Μετά θα βγει κάτι καινούργιο και θα κινηθούν εκεί. Μετά αλλού και δεν συμμαζεύεται. Στο πλαίσιο αυτό βλέπω κι ακούω να λέγονται για το Twitter πράγματα όπως «συμμετοχική δημοσιογραφία», «ΜΜΕ που πηγάζουν από την κοινωνική βάση», «μετασχηματισμός της φύσης της ενημέρωσης», ενώ στην ουσία πρόκειται για 10-20-30-50 παπάρες που πηγαίνουν από το ένα μέσο στο άλλο όπου μυριστούν τσάμπα χώρο για να πετάξουν αυτά που πλέουν μέσα στο κεφάλι τους. Κι όλους τους άλλους που τους ακολουθούν φυσικά.