Πατήστε Play κι έπειτα διαβάστε.
Σήμερα γιορτάζουμε. Πετάμε την ποδιά, παρατάμε το νεροχύτη, σερβίρουμε στον πασά το φαγητό που φροντίσαμε να φτιάξουμε από την προηγούμενη γιατί σήμερα είναι η μέρα μας και δε μαγειρεύουμε. Διαλέγουμε ρούχα και φτιάχνουμε μαλλί γιατί απόψε θα βγούμε μαζί με τις υπόλοιπες ανεξάρτητες γυναίκες να γιορτάσουμε τη χειραφέτησή μας.
Ποιος γιορτάζει σήμερα; Γιορτάζουν τα κορίτσια που ξεπουλιούνται στα σκλαβοπάζαρα αυτού του άρρωστου κόσμου; Γιορτάζουν τα κορίτσια που έχουν υποστεί κλειτοριδεκτομή και εκείνα που απειλούνται με ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων; Γιορτάζουν οι γυναίκες που σαπίζουν δουλεύοντας 18 ώρες στα sweatshops για δύο ή τρία δολλάρια; Γιορτάζουν μήπως οι γυναίκες που εξαφανίζονται μυστηριωδώς στο Μεξικό; Γιορτάζουν τα θύματα της ενδοοικογενειακής βίας; Γιορτάζει η Μαίρη Παναγιωταρά; Γιορτάζει η κυρία Κοκοβίκου; Γιορτάζεις εσύ νομίζεις; Επειδή θα βγεις από το σπίτι, λόγω της ημέρας, και θα πας παρέα με άλλες ηλίθιες σαν κι εσένα στα μπουζούκια χωρίς τους άντρες σας, τους οποίους κάνατε αμάν και πώς για να καπαρώσετε;
Δεν υπάρχει τίποτα να γιορτάσεις. Αν έχεις μυαλό, το βλέπεις, το αντιλαμβάνεσαι. Η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας υποτίθεται οτι έχει ιδεολογικό και όχι βιολογικό περιεχόμενο. Αλλιώς θα τη λέγαμε παγκόσμια ημέρα αιδοίου και θα ήμαστε όλοι χαρούμενοι.
Αν το ζητούμενο είναι η σημειολογική κατάργηση του φύλου, τότε γιατί αναπαράγεις πανηγυρίζοντας τη διάκριση του δικού σου; Το να γιορτάζεις μία μέρα το χρόνο έναν κούφιο τίτλο δε σε κάνει ανεξάρτητη, απλά θλιβερή. Ούτε κατοχυρώνει τη χειραφέτησή σου από το ανδρικό φύλο. Το μόνο που σου προσφέρει είναι ένα σύντομο διάλειμμα από την επιβεβλημένη θέση σου. Αυτή που σε θέλει να χτυπιέσαι ανάμεσα στο σπίτι και τη δουλειά.
Καλή διασκέδαση απόψε και νωρίς στο σπίτι γιατί αύριο έχει σιδέρωμα.
Υ.Γ. Σήμερα γιορτάζουν οι ανεγκέφαλες φεμινίστριες του δυτικού κόσμου, έτσι για να σας φύγει η απορία.
Φώτη, point taken και συμφωνώ με το ότι, όσο γιορτάζουμε “ειδικές” ημέρες για κάτι, συνήθως σημαίνει ότι όλο τον υπόλοιπο χρόνο το έχουμε γράψει στα @@ μας. Όμως, στη θέση σου θα άφηνα χώρο για αυτού του είδους την κριτική στις ίδιες τις γυναίκες. Είναι λίγο τραβηγμένο, εκπροσωπόντας το -κακά τα ψέματα!- μονίμως ισχυρό, καλοπληρωμένο και βολεμένο φύλο σου, να κράζεις κι από πάνω, με τόσο μένος, όλες αυτές που έστω κι ένα βράδυ θα κοιτάξουν την πάρτη τους. Οι περισσότεροι άντρες που ξέρω (όχι όλοι, ευτυχώς), το κάνουν 365 μέρες το χρόνο. Στην τελική, δε θα βγούμε όλες στα μπουζούκια, απόψε. Ούτε θα σιδερώσουμε όλες αύριο πρωί (ευτυχώς, και πάλι).
Τέλος, το αιδοίο γράφεται με -οι-. Από την αιδώ…
Πολύ καλά τα λες. Και μόνο το ότι “διαλέγουμε ακριβά, σέξυ ρούχα, κάνουμε εξαντλητικές διαίτες και φτιάχνουμε μαλλί για να φτάσουμε το πρότυπο γυναίκας-αντικειμένου που προβάλλεται από τα media για να γιορτάσουμε τη χειραφέτησή(!!) μας” τα λέει όλα…
Υ.Γ: Σήμερα δεν είναι η μέρα της γυναίκας αλλά η ημέρα της “ηλίθιας” γυναίκας!
2nd take. Yousofaki και Φώτη, my sincere apologies. Άλλη φορά θα κοιτάζω πιο προσεκτικά ποιος γράφει τι. *genuinely embarrassed*
Πάντως, in my defense (sort of), αυτά που έγραψα τα εννοώ. Λίγο λιγότερη ακαμψία και κράξιμο για τους τρόπους που ο καθένας/η καθεμία βρίσκει να “εκτονώσει” την πίεση και το καθημερινό άγχος, δε βλάπτει. Whatever works, για τον καθένα. Στο μέτρο της προσωπικής τους αντίληψης, του δικού τους context ζωής και των δικών τους συναισθημάτων για το τι ζουν, η καθημερινότητα της κάθε Μαίρης Παναγιωταρά είναι, πιθανά, εξίσου σκληρή με της εργάτριας. Tα μπουζούκια, αν έτσι θα “ξεφύγουν”, έστω και προσωρινά, τους αξίζουν και με το παραπάνω.
Σχετικά με το point μου: Η αναλογία είναι αυτή που νιώθω με τους θρησκευόμενους. Διαφωνώ πάντα. Ορισμένες φορές οργίζομαι με τη μισαλλοδοξία, την αδιαλλαξία και το πατρονάρισμά τους και ξεσπάω σε σχετικές συζητήσεις. Όμως, τον υπόλοιπο καιρό προσπαθώ να σκέφτομαι ότι, αν τους βοηθάει το να πιστεύουν, fine by me. Αν ξεσπάω, αυτό δε με κάνει σε τίποτα διαφορετική από αυτούς…
Μαρία Ηώ, έχεις δίκιο, ο φανατισμός τυφλώνει και γι’ αυτό μας ξεφεύγουν ορθογραφικά λάθη. Καμιά φορά όμως χρειάζεται η υπερβολή για να γίνουν λίγο πιο ξεκάθαρες οι πραγματικές διαστάσεις των καταστάσεων.
No need to apologise, για όλα φταίει ο καλός συνάδελφος και διαχειριστής του blog, που δεν διαφημίζει σωστά τους συνεργάτες του.
Ο δήθεν γιορτασμός της μέρας δεν αλλάζει τα δεδομένα. Είναι αληθεία ότι οι περισσότεροι αρέσκονται να ασκούν κριτική παρά να αναλάβουν δράση για να αλλάξει μια κατάσταση. Το ίδιο ισχύει και για τις γυναίκες σήμερα. Δεν είμαστε γύναικες ή άνθρωποι μια μέρα τον χρόνο.
Φυσικά και δεν υπάρχει σημειολογία των φύλων, και αν υπήρχε μέχρι πρότινος δεν έχει λόγο ύπαρξης σήμερα, την εποχή της απρόσωπης επικοινωνίας.
Εγώ δηλαδή πώς θα καταλάβω ότι η Μαρία-Ηώ ή το γιουσουφάκι – που μπορώ να σας εξηγήσω και τι σημαίνει ακριβώς (όχι πάντως πλάσμα με αιδοίο και χωρίς αιδώ όπως νομίζει το ίδιο πρβλ. Πετρόπουλο, Χαριτωνίδη)- είναι κάτοχοι αιδοίων και όχι φαλλών; Απλώς και μόνο επειδή το δηλώνουν; είναι τόσο βέβαιο όσο και το ότι σας γράφω από το υπερπέραν. Και μη μου πείτε ότι το γυναικείο σύμπλεγμα διακρίνεται και διαρθρωτικά στο λόγο τους γιατί και αυτό δεν αποτελεί εγγύηση. Άρα γυναικεία άποψη χωρίς ταυτοποίηση του φύλου.
Και σκεφτείτε το αυτό συνανάλογα σε κοινωνικο επίπεδο.
Γυναίκες που διαλέγουν ρόλους και μάχονται για μια ισότητα που δεν μπορεί να υπάρξει εφόσον δεν ευσταθεί. Το αιδοίο και ο φαλλός σημαινολογικά (και πρακτικά) είναι δύο άλλα πράγματα άρα ποτέ ίσα. Οι δυτικές φεμινίστριες – και αμήν οι φεμινίστριες με μπούργκα εσχάτως – παλεύουν για το αδύνατο.
Έχασαν το σκοπό ως ανεκπλήρωτο άρα και το αποτέλεσμα.
Γιατί ο σκοπός είναι η ισονομία, οι ίσες ευκαιρίες, ή ενιαία προσβασιμότητα στα αγαθά, η ίση μεταχείριση διαφορετικών ειδών – όταν και μόνο όταν βρίσκονται σε ομοειδή σύνολα.
Η επαγγελματίας γυναίκα δικαιούται ίση μεταχείριση με τον επαγγελματία συνάδελφό της άντρα. Όπως η γυναίκα σύζυγος σε σχέση με το άντρα σύζυγό της.
Το παιχνίδι της “ισότητας” μας οδήγησε στον πλεονασμό της πρόθεσης και την απώλεια του αποτελέσματος. Γυναίκες που είναι επαγγελματίες και ίσως εξαίρετες που όμως δε θέλουν να απωλέσουν το ρόλο της μάνας στο ελάχιστο όπως αντίστοιχα κάνει ο σύζυγός τους επαγγελματίας και επιπλέον αισθάνονται υπερήφανες που είναι και καλές νοικοκυρές ενώ πάλι ο σύζυγός τους αδιαφορεί για τη συμμετοχή του στα οικιακά. Το αποτέλεσμα είναι μια γυναίκα με πολλούς ρόλους που τους δικαιούται αλλά δεν μπορεί να αντεπεξέλθει σ’αυτούς και ζητά από το παγκόσμιο σύστημα να θεσμοθετήσει ημίμετρα ανακούφισής της. Επίσης, θυμάται ότι έχει προσωπική ζωή με τις άσπονδες φίλες της -που κοιμούνται με τον άντρα της, ζηλεύουν τα παιδιά της, και οικτίρουν το γούστο της, χωρίς να της το λένε σαν καλές φίλες που είναι- και διασκεδάζει μαζί τους άπαξ ετησίως ή συχνότερα υπό μορφή όμως επανάστασης και όχι καθημερινότητας.
Εγώ θα προτιμήσω τις μυστακοφόρες φεμινίστριες του 19ου αιώνα με το αντρικό σακάκι. Αυτές είχαν διαλέξει το ρόλο τους και αγωνίστηκαν γι’αυτόν.
Δεν είναι κακό μια γυναίκα να είναι “κακή” μάνα εάν διάλεξε το δρόμο της καριέρας. Αν μάλιστα θέλει μπορεί να εκπαιδεύσει τον σύντροφό της ώστε να συμπληρώνει τη δική της αποχή -ή να τον αλλάζει μέχρι να βρει τον κατάλληλο. Επίσης, δεν είναι κακό μια γυναίκα να είναι μέτρια ή χωρίς όραμα επαγγελματίας εάν δεν την ενδιαφέρει πραγματικά.
Η ευτυχία είναι να ξέρει μια γυναίκα τι θέλει και να έχει την αυτογνωσία να μην τα θέλει όλα – ή αν τα θελήσει όλα να υποστεί το ανάλογο τίμημα για να τα καταφέρει.
Καμμία δυτική γυναίκα δε δικαιολογείται να παραπονιέται. Οι δομές και οι ελευθερίες υπάρχουν ώστε να κάνει τις επιλογές της και να τις επιτύχει. Και επιτέλους ας δει κάθε δυτική γυναίκα τα προβλήματα όσον γυναικών διαβιώνουν σε άλλα κοινωνικοπολιτικά συστήματα και ας βοηθήσει ουσιαστικά με τη στάση της και τη σκέψη της ως ελάχιστο. Δεν είναι “οι κακόμοιρες του τρίτου κόσμου” και αυτή θα μπορούσε να έχει γεννηθεί εκεί.
Επίσης, ας καταλάβει ότι η τεχνολογία της στέρησε το μέγα οχυρό της εξουσίας της – την αποκλειστικότητα της τεκνοποίησης. Τα invitro μωρά που σε λίγο δε θα χρειάζονται ούτε καν τη μήτρα της για να έρθουν στον κόσμο μπορεί να μας επιτρέψουν την πραγματική ισότητα – εκείνη που θα πηγάζει από την παντελή απουσία της βιολογικής διαφορετικότητας και προορισμού. Τα γεννητικά όργανα θα ασκούν μόνο τη σεξουαλική τους εξουσία – όπου και εφόσον μπορούν – και τόσο οι γυναίκες όσο και οι άντρες δε θα είναι άμοιροι των ευθυνών τους. Θα υποχρεούνται να επιλέξουν τη ζωή που τους αρμόζει – να διαμορφώσουν δηλαδή το μετανεωτερικό τους χαρακτήρα.
Όλα αυτά βέβαια για τους δυτικούς και ευκατάστατους.
Γιατί οι ταχύτητες της εποχής μας αδιαφορούν πλέον για φαλλούς και αιδοία.