Οι τρεις δίσκοι που είμαι περήφανος να έχω

John Mayall – Jazz Blues Fusion
Είναι μακράν ο πιο πολυπαιγμένος μου δίσκος σε πλατώ και σ’ όλον τον iΣυρφετό που υπάρχει εδώ γύρω. Ο John Mayall με μία εξαιρετική ομάδα μουσικών δημιουργεί ένα μουσικό αποτέλεσμα απαράμιλλης μουσικής αξίας, μιας που συνδυάζει με μαεστρία blues συνθέσεις με jazz ήχους. Πρωτοποριακός όσο και κλασικός, ακούγεται κυριολεκτικά οποτεδήποτε, φτιάχνει τη διάθεση στη στιγμή και σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί η παραγωγή τέτοιας μουσικής έχει μειωθεί στις μέρες στο ελάχιστο. Ηχογραφημένος ζωντανά το 1971 στη Βοστώνη (18 Νοεμβρίου) και στο κολλέγιο Hunter της Νέας Υόρκης (3 και 4 Δεκεμβρίου) και στην παραγωγή από το 1972, βάζει τα γυαλιά σε σύγχρονες live ηχογραφήσεις της οπής: αντί όλη η δουλειά να γίνεται από τον (ελλιπώς καταρτισμένο συνήθως) ηχολήπτη, εδώ οι μουσικοί ξέρουν πότε να παίξουν δυνατά, πότε να έρθουν μπροστά και πότε να αφήσουν τους συναδέλφους τους να σολάρουν σιγοντάροντας αυτοί το ρυθμό· δείχνουν μ’ αυτόν τον τρόπο υποδειγματική μουσική πειθαρχία, η οποία προέρχεται και από τον ίδιο το Mayall, αφού ενορχηστρώνει έτσι αλλά και τοποθετεί στη σειρά με τέτοιο τρόπο τα κομμάτια, ώστε κάθε μουσικός να έχει την ευκαιρία να προβληθεί μέσα από αυτά, μιας που όλοι τους γνωρίζουν και να συνοδεύουν αλλά και να ηγούνται της μουσικής σκηνής. Πρόκειται για ένα φανταστικό δείγμα μουσικής τέχνης, τόσο απλό μα με τόσο ισχυρές δόσεις συναισθήματος, που δείχνει με τον καλύτερο τρόπο πώς η μουσική συνδέεται με την ανθρώπινη ψυχή.
Οι μουσικοί: Blue Mitchell (τρομπέτα), Larry Taylor (μπάσο), Clifford Solomon (σαξόφωνο), Ron Selico (κρουστά), Freddy Robinson (κιθάρα) και John Mayall (αρμόνικα, κιθάρα και πιάνο).

Βασίλης Λέκκας – Σύντομα Όνειρα
Τα όνειρα που κρατούν λίγο είναι τα απολαυστικότερα, όπως φαίνεται ότι θέλουν μας πουν οι δημιουργοί αυτού του δίσκου. Εδώ ο Βασίλης Λέκκας τραγουδά με τη χαρακτηριστική κι εξαιρετικά καλοδουλεμένη φωνή του τα τραγούδια που έχει γράψει η καλλιεργημένη πέννα του Ευγένιου Αρανίτση, συνοδεία της μουσικής του Γιάννη Σπάθα των αγαπητών ιστορικών Socrates. Στην πραγματικότητα δεν συναντώνται τρεις μεγάλοι καλλιτέχνες: συναντώνται το πάθος της φωνής, η δύναμη της μουσικής κι ο λυρισμός των στίχων, δίνοντάς μας ένα αριστοτέχνημα της ελληνικής μουσικής σκηνής που ακούγεται με την ίδια απόλαυση και προσοχή από το πρώτο ως το τελευταίο κομμάτι, σε στιγμές περίσκεψης, πόνου, απογοήτευσης αλλά και ικανοποίησης, αναπόλησης ή απλής φθινοπωρινής ραστώνης. Τραγούδια με νόημα και ουσία που περνούν από τις περισσότερες φάσεις του ανθρώπινου ψυχισμού και αφήνουν ανεξίτηλες επιρροές στην καρδιά και στο μυαλό, μα ευφραίνουν και το γυμνασμένο αυτί του μουσικά πεπαιδευμένου ακροατή, ενώ φαίνεται να δένουν απόλυτα με το ζεστό ήχο του βινυλίου και να αδικούνται από τις ψηφιακές τους μεταγραφές. Τόν άκουγα στα πέντε μου χρόνια που πρωτοβγήκε στην κυκλοφορία (1989) κι έπειτα τόν ξέχασα, μα τόν αναζήτησα πάλι στα εικοσιτέσσερά μου, όταν η ζωή άρχισε γυμνή από καλλωπισμούς να μου εμφανίζει σε πλήρη ανάπτυξη τη δεινότητα και τη σκληράδα της. Κι είναι τότε που τα σύντομα όνειρα σώζουν κάθε φορά την ψυχή σου απ’ τη δυσθυμία.
Οι μουσικοί: Γ. Σπάθας (κιθάρες), Δ. Παπαδημητρίου (πλήκτρα), Θ. Παπαδόπουλος (κλαρίνο, σοπράνο σαξόφωνο), Ν. Αντύπας (κρουστά), Μ. Τρανουδάκης (ακορντεόν) και Σ. Σέμσης (βιόλα).

Wolfgang Lendle, Françoise Reuter – Saudade: Folklore y Guitarra Clasica de Sud America
Ο δίσκος αυτός δεν υπάρχει! Και δεν τό εννοώ με τον σύγχρονο ελληνικό μεταφορικό νεολογισμό, αλλά κυριολεκτικά: δεν θα τόν βρείτε στα καταστήματα, δεν θα τόν βρείτε στα online μαγαζιά του εξωτερικού, δεν θα τόν βρείτε στους ιστοτόπους δημοπρασιών αλλά ούτε και στις σελίδες των ίδιων τους των δημιουργών, ενώ αν γλύψετε αρκετά το Google (όπως κάνετε πάντα πια όταν έχετε απορίες) το πολύ πολύ να πετύχετε ένα γερμανικό αρθράκι μιας παραγράφου του Manfred Sack. Τόν άκουσα μια μέρα πριν από πολύ καιρό ολόκληρο στην εκπομπή του Στέλιου Μούστου «Έξι χορδές σαν μια ορχήστρα» (Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ) και μέ μάγεψε τόσο που αγόρασα το τελευταίο αντίτυπο από ένα σουηδικό ηλεκτρονικό κατάστημα χωρίς μετάφραση στα αγγλικά, χρησιμοποιώντας το τραγικό systran και φοβούμενος για πρώτη φορά να βάλω την πιστωτική μου. Στο δίσκο αυτό κλασική κιθάρα παίζει ο Γερμανός κιθαριστής, μαθητής των Segovia, Tomás και Diaz, Wolfgang Lendle, που έχει κερδίσει διεθνή βραβεία για την προσφορά του στον κιθαριστικό κόσμο, και τραγουδά η Λουξεμβούργια Françoise Reuter, γνωστή και με το ψευδώνυμο Dina Dan, η οποία έχει τραγουδήσει λαϊκή παραδοσιακή μουσική της Βραζιλίας, της Πορτογαλίας, της Αγγλίας και της Γαλλίας στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση αλλά και σε συναυλίες. Πρόκειται εδώ για δεκαεννέα σύντομα τραγούδια της λαϊκής λατινικής αμερικανικής παράδοσης (τραγούδια της Βραζιλίας, της Βενεζουέλας, της Ουρουγουάης, της Παραγουάης, της Αργεντινής και του Μεξικού), τα οποία η χαρακτηριστική και άρτια εκπαιδευμένη φωνή της Reuter ερμηνεύει με ταιριαστά συναισθήματα συνοδευόμενη από τη μαεστρική κιθάρα του βιρτουόζου Lendle. Το αποτέλεσμα είναι το λιγότερο μαγευτικό, μιας που η σαγήνη των τραγουδιών αυτών σέ μεταφέρει από όποια άκρη του κόσμου κι αν βρίσκεσαι βαθιά μέσα στη μουσική παράδοση των εν λόγω χωρών, ξαναφέρνοντας στο νου σου από ταξιδιωτικές θύμησες ως φωτογραφίες του National Geographic και σε κάνει από το να ακούς τη φασαρία μιας αγοράς ως το να μυρίζεις το λατινοαμερικάνικο κοκκινόχωμα, υμνώντας τον έρωτα και τη ζωή, χωρίς όμως να αφήνει απέξω τη φτώχεια, τον πόλεμο, τις άθλιες συνθήκες εργασίας ή τη θρησκεία. Τρέμω και μοναχά στην ιδέα πως κάποια στιγμή, είτε από νομοτελειακή ακολουθία είτε από ατυχία, δεν θα μπορώ πια να ακούω αυτό το αριστούργημα.