Βίλελμ, τι είναι για την καρδιά μας ο κόσμος χωρίς αγάπη; Ένα μαγικό φανάρι χωρίς φως! Και μόλις βάλεις μέσα το λαμπάκι αμέσως σχηματίζονται στον άσπρο τοίχο οι πιο πολύχρωμες εικόνες! Όμως ακόμη κι αν δεν είναι άλλο από περαστικά φαντάσματα, αυτά ωστόσο κάνουν την ευτυχία μας, όταν με την αφέλεια των παιδιών στεκόμαστε μπροστά τους και εκστασιαζόμαστε μπροστά στις θαυμαστές οπτασίες. Σήμερα δεν μπόρεσα να πάω να δω τη Λόττε. Με εμπόδισε μια κοινωνική υποχρέωση που δεν μπόρεσα να αποφύγω. Τι μπορούσα να κάνω; Έστειλα σπίτι της τον υπηρέτη μου μόνο και μόνο για νά ‘χω κάποιον δίπλα μου που θα είχε βρεθεί κοντά της σήμερα. Με τι ανυπομονησία τον περίμενα, με τι χαρά τον ξαναείδα! Αν δεν ντρεπόμουνα θα τον είχα πιάσει απ’ το κεφάλι και θα τον είχα φιλήσει.
Λένε πως η πέτρα της Μπολόνια, όταν την αφήσει κανείς στον ήλιο, απορροφά τις ακτίνες και στη συνέχεια λάμπει αρκετή ώρα τη νύχτα. Κάτι τέτοιο έγινε για μένα αυτό το παλικάρι. Η ιδέα ότι τα μάτια της είχαν ακουμπήσει στο πρόσωπό του, στα μάγουλά του, στα κουμπιά του ενδύματός του και στο γιακά του πανωφοριού του μού τα έκανε όλα αυτά τόσο πολύτιμα, τόσο ιερά. Δεν θα τό ‘δινα αυτό το παιδί ούτε για χίλια τάλιρα. Μού ‘κανε τόσο καλό η παρουσία του… Αλίμονό σου αν γελάσεις με όλα αυτά! Βίλελμ, είναι άραγε φαντασίες όταν νιώθει κανείς ευτυχισμένος;
του Johann Wolfgang von Goethe από Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου· κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγρα.