Μικρός έγραφα στο βίντεο ταινίες από την τηλεόραση, τις οποίες έβλεπα ξανά και ξανά, γιατί το Internet ήταν πολύ αργό και πολύ ακριβό τότε. Έτσι, ενώ οι μορφωμένοι συνομήλικοί μου συζητούν παραπέμποντας σε συγγραφείς και φιλοσόφους, στο δικό μου νου έρχονται ατάκες από ταινίες του Αγίου Ξύλου (μεγάλη η χάρη του ―τρία σταυροκοπήματα) και μάλιστα των χειρότερων του είδους: αυτές που δείχνει η τηλεόραση. Θυμάμαι τον Cyrus the Virus να λέει στον Johny-23: «Ξέρεις, απεχθάνομαι τους βιαστές. Για μένα είναι κάπου ανάμεσα σε μια κατσαρίδα και σε αυτό το άσπρο που μαζεύεται στην άκρη των χειλιών όταν διψάς πάρα πολύ. Αλλά για σένα θα κάνω μια εξαίρεση!».
Τα δικά μου συναισθήματα είναι αντίστοιχα για τη στατιστική: τη θεωρώ μια βλακώδη τεχνική, λιγότερο χρήσιμη από αυτή του τσαγκάρη ή του υδραυλικού, ενώ οι άνθρωποι που την αντιμετωπίζουν ως επιστήμη και τή διδάσκουν ως τέτοια στερούνται βασικής επιστημονικής παιδείας. Υπάρχουν όμως στιγμές κατά τις οποίες το αποκύημα αυτό του τηλεοπτικού τρόπου ζωής και σκέψης με κάνει να χαμογελάω, καθώς είναι αλήθεια πως μπορεί να χρησιμοποιηθεί αντίστοιχα με τα τεστάκια που κάναμε πριν βγει το facebook («πες μου τι σού έρχεται στο νου όταν ακούς την τάδε λέξη», «βάλε μου σε σειρά προτίμησης τα παρακάτω ζώα») και βγάζαμε κρίσεις για τον εσωτερικό κόσμο του υπό δοκιμασία υποκειμένου μας.
Η Infosecurity Europe, μια βρετανική εταιρεία ερευνών που παρασιτεί πίσω από κάποιο υπουργείο τύπου Άμυνας-Ασφάλειας-Τάξης-Τρομοκρατίας (από αυτούς τους μοντέρνους θεσμούς που ξεπήδησαν μετά την 11η μέρα του Σεπτέμβρη του 2001), ρώτησε 576 υπαλλήλους γραφείου που ένα μουντό πρωινό έβγαιναν από το σταθμό του Liverpool στην πόλη του Λονδίνου για να πάνε στις δουλειές τους να βγάλουν το ψωμάκι τους και έβγαλε τα ακόλουθα συμπεράσματα.
· 45 στις εκατό γυναίκες είναι διατεθειμένες να αποκαλύψουν τον προσωπικό τους κωδικό με αντάλλαγμα ένα κομμάτι σοκολάτας
· μοναχά όμως 10 στους εκατό άνδρες θα έκαναν κάτι τέτοιο
· πέρσι ―κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια― ο αριθμός των γυναικών αυτών ήταν 64.
Δύο ακόμα στοιχεία που ενυπάρχουν σε κάθε στατιστική έρευνα που σέβεται τον εαυτό της είναι:
α) οι ερωτήσεις των οποίων γνωρίζουμε την απάντηση, αλλά τις ρωτάμε όπως και νά ‘χει και έπειτα λέμε την απάντηση που ήδη γνωρίζουμε και θεωρούμαστε έξυπνοι, μουράτοι και κλειδοκράτορες της γνώσης («περισσότερο από τους μισούς ερωτηθέντες χρησιμοποιούν τον ίδιο κωδικό για όλες τις υπηρεσίες»).
β) οι βλακώδεις δηλώσεις του διοργανωτή της έρευνας, θέση που στις κλασάτες γιάπικες εταιρείες καλείται Event Director, πάντα με κεφαλαία («Η έρευνα αυτή δείχνει πως είναι πολύ απλό για κάποιον εισβολέα να διεισδύσει σε εταιρικές και εμπιστευτικές πληροφορίες, απλώς προσποιούμενος πως είναι υπάλληλος του τομέα μηχανογράφησης [σ.σ. ΙΤ department], κουβεντιάζοντας γύρω από την καφετιέρα σε κάποιο διάλειμμα»).
Στη συγκεκριμένη λοιπόν περίπτωση, ο δύσμοιρος κουστουμάτος manager πρέπει να παρακολουθεί τους κωδικούς των υπαλλήλων του και να κάνει τάχα μου τάχα μου τυχαίες συστάσεις στους υπαλλήλους να τούς αλλάξουν και να τοποθετήσει νέες και περισσότερες κάμερες στους χώρους εργασίας που θα μπορούν να διαβάζουν τα χείλη των υπαλλήλων και να χτυπούν συναγερμούς όταν διαπιστώνονται πως προφέρονται οι λέξεις «σοκολάτα» και «κωδικός».
Σε βάθος χρόνου οι λέξεις αυτές θα γίνουν σιγά σιγά απαγορευμένες από την κυβέρνηση της Αγγλίας «for your own protection». Όπως ήταν κι ο James Bond, «for your eyes only».