Τις προάλλες βρέθηκα εξ ανάγκης σε ένα από αυτά τα παράξενα υποφωτισμένα καταστήματα που λειτουργούν υπό καθεστώς ημιπαρανομίας και κάτω από κανονικές συνθήκες θα ήταν υπόλογα στη δικαιοσύνη για σωρεία παραβάσεων του ποινικού (ή και άλλου) κώδικα. Τα απόμερα αυτά μέρη μυρίζουν σαν κάποιος να τηγανίζει κάρβουνο, αλάτι και αλεύρι χωρίς λάδι, ενώ κάρτα απεριορίστων επισκέψεων στην πτέρυγα με τους καρκινοπαθείς του Αγίου Σάββα κατέχουν οι ιδιοκτήτες τους, που είναι άλλωστε και οι μόνοι εργαζόμενοι, αφού είναι πολύ τσιγκούνηδες για να πληρώσουν επίδομα βαρέως και ανθυγιεινού επαγγέλματος σε άλλους πέρα από τα παιδιά τους (τα οποία, σημειωτέον, μισούν επειδή τούς βγήκαν ομοφυλόφιλα). Αναφέρομαι φυσικά στα φωτοτυπάδικα, που εκτός από τη μαζική αντιγραφή των βιβλίων προσφέρουν και υπηρεσίες δακτυλογράφησης, οι οποίες ενδείκνυνται αν επιθυμείτε να τυφλώσετε τον καθηγητή σας ή να του προκαλέσετε εγκεφαλικό επεισόδιο και να τόν ξεπαστρέψετε χωρίς να σάς χώσουν στη στενή (η τήρηση των ακαδημαϊκών υποχρεώσεων δεν είναι αναγνωρισμένη ακόμη ως κίνητρο εγκληματικής ενέργειας από τη σχετική βιβλιογραφία). Προφανώς θεωρώ δεδομένο πως λόγο εισόδου στα μαγαζιά αυτά έχουν μοναχά οι φοιτητές, και σε αυτό συνηγορούν και οι σχετικές κινήσεις που έχουν γίνει πρόσφατα από το συνδικαλιστικό όργανο των φωτοτυπάδων για την εγκατάσταση σεκιούριτι που θα εξασφαλίζουν ότι άδεια εισόδου έχουν μοναχά όσοι φέρουν φοιτητική ταυτότητα ή την ταυτότητα της κομματικής τους νεολαίας.
Διαψεύστηκα όμως. Αναμένοντας τον πάκο με τις φωτοτυπίες (που στην πιάτσα καλείται «το πράμα», ακολουθούμενο από τον τίτλο του μαθήματος με ανακατεμένες τις λέξεις ―πχ μπαίνεις και λες «Θέλω το πράμα “Ομάδων Ψυχολογία των”», μιλώντας κάπως σαν το Yoda) σε ένα από αυτά τα καταστήματα του οποίου το όνομα δεν έχει σημασία, αντιλήφθηκα την είσοδο μεσήλικης (και βάλε) κυρίας που προκάλεσε μια σοβαρή κινητικότητα στο χώρο. Εγώ το μόνο στο οποίο έδωσα σημασία ήταν το άγγιγμα στον ώμο και τα υπονοητικά βλέμματα της εκθαμβωτικής συνοδού μου, που στην περίπτωση που βρισκόμασταν σε κάποιο μαγαζί νυχτερινής διασκέδασης θα είχα σίγουρα παρεξηγήσει και μετά θα είχαμε άλλα. Πέραν τούτου, το μόνο που θεώρησα δεκτικό προσοχής στην εν λόγω κυρία ήταν το ύψος της που την κατατάσσει στους αστείους και με λίγη βοήθεια από τη φωνή της στους γελοίους ανθρώπους· αυτούς που όταν βλέπεις κάπου, ανοίγεις Terminal (ή κάποιο σχετικό command prompt σε άλλα λογισμικά συστήματα) και γράφεις «/point» και «/laugh». Η φωνή της πιο συγκεκριμένα ήταν αυτό που χαρακτηριστικά περιγράφει ο Dylan Moran ως «τον ήχο που κάνει μια γραφομηχανή όταν γράφει πάνω σε αλουμινόχαρτο ενώ ταυτόχρονα πέφτει από τις σκάλες». Η κυρία διεκπεραίωσε την υπόθεσή της και αποχώρησε, ενώ από το σούσουρο που ακολούθησε στο μαγαζί διαπίστωσα πως το όνομά της αρχίζει από Αθ- και τελειώνει σε -ήνη (με το συμπάθειο για τη μη αναφορά, αλλά χαλεποί γαρ οι καιροί για τους ιστολογούντες) και ήταν αυτή που χαστούκισε δημοσίως πριν από κάμποσα χρόνια πρώην γυναίκα πρώην πρωθυπουργού του (πρώην) ΠΑΣΟΚ. Αγνοώντας την πραγματική της υπόσταση και το original παρουσιαστικό της, η μόνη εικόνα που είχα στο νου μού για την κυρία Αθ-;-νη ήταν ο Λαζόπουλος ντυμένος λαϊκή τραγουδίστρια να χαστουκίζει στη σειρά τα παρατεταγμένα μέλη του ανδρικού μπαλέτου του, με το χαστούκι να αφήνει στο μάγουλο του καθενός τυπωμένο το όνομά της!
Όπως και νά ‘χει, το γεγονός αυτό με ώθησε να συλλογιστώ τον κοινωνικό ρόλο που θα μπορούσαν να διαδραματίσουν οι μικρές αυτές παραγκωνισμένες και διάσπαρτες οικογενειακές επιχειρήσεις. Εκμεταλλευόμενες το γεγονός πως εδώ και τόσες δεκαετίες παραμένουν ανέγγιχτες από το χέρι του νόμου, θα μπορούσαν να γίνουν τα μέρη όπου πρώην καταδικασμένοι από τη δικαιοσύνη της τηλεόρασης θα μπορούν να πραγματοποιούν κατά διαστήματα εμφανίσεις, ελεύθεροι από κάμερες και φώτα δημοσιότητας που αναμοχλεύουν τα περασμένα γεγονότα για να φέρουν στην επιφάνεια νέα σκάνδαλα. Φανταστείτε τριανταπεντάχρονες, δωροδοκούμενους, απόστρατους αστυνομικούς, πρώην φασίστες, τριτοκλασάτες προσωπικότητες της τηλεοπτικής ζωής ―που ούτε να τούς φτύσεις στο δρόμο― να αγορεύουν και να αναλύουν την καθημερινότητα και τα τεκταινόμενα στο κοινωνικό σκηνικό, συνοδεία κανενός ξέμπαρκου μπαγλαμά κάποιου περαστικού εθνικιστή κνίτη και φτηνού κρασιού ανακατεμένου με καρβουνόνερο από τα μηχανήματα αντιγραφής! Από τέτοιες δεξαμενές σκέψης (think tanks) θα μπορούσε να ξεκινήσει η επανάσταση της νεωτερικότητας και σιγά σιγά να (εξ)απλωθεί στον ελλαδικό χώρο! Το μόνο που θα χρειαστεί είναι κάποιος να κάνει την αρχή και με τόση σωρευμένη βλακεία κάτι τέτοιο δεν θα είναι διόλου δύσκολο: στα πλαίσια ενός τσιτωμένου δημοσίου πνεύματος όπου ο καθένας υποπτεύεται το διπλανό του και τηλεφωνεί στα κανάλια επειδή νομίζει πως ο τρόπος που οι σταγόνες πέφτουν από τα απλωμένα του ρούχα και ενώνονται με τις σταγόνες από τη συναχωμένη του μύτη υποδηλώνουν ενεργό τρομοκρατική δράση και casus belli, το να πνίξει κάποιος τους γείτονές του έναν έναν με το σκοινί της απλώστρας και να σοδομίσει τα πτώματά τους με χωριάτικα λουκάνικα φαντάζει παραπάνω από πιθανό. Το χάος που αλυσιδωτά θα ακολουθήσει θα ενώσει τα μεμονωμένα περιστατικά βίας σε μια ομίχλη συλλογικής παράκρουσης όπου κομπλεξικοί πρώην τηλεθεατές με πιξελιασμένα RGB μάτια θα πετούν καδρόνια και τόνερ-μολότωφ σε βρικολακιασμένους παρουσιαστές δελτίων ειδήσεων και αστυνομικούς που θα εκτοξεύουν αέριο μαγιονέζας στους πράσινους εξωγήινους του Λιακόπουλου που θα πέφτουν από τον πέμπτο όροφο των ούφο τους για να διεκδικήσουν τα πνευματικά δικαιώματα της Ακρόπολης και των πυραμίδων του Χέοπα.
Ενώ ήδη είχα αρχίσει να εικονοποιώ στο μυαλό μου σκηνές όπου στόκοι Καρατζαφερο-Τσιπρο-μάχοι θα έβγαιναν αλαλάζοντας από τα φωτοτυπάδικα και θα επιτίθονταν στα ελληνικά SWAT με το φραπέ στο χέρι και το κομπολόι στο άλλο, παρασέρνοντας στο διάβα τους πνεύμα εκατοντάδων ετών, σημαίνοντας έτσι το τέλος του παγκόσμιου πολιτισμού, μια θωπεία της συνοδού μου κάποιες στιγμές αργότερα μέ έβγαλε από το παραλήρημα των σκέψεών μου· ένδειξη πως το χαστούκι δεν είναι πάντα η ενδεδειγμένη μέθοδος εξισορρόπησης.