Τέλος (κι άλλης) εποχής

Στα ελληνικά μίντια σιχαίνομαι τρία πράγματα: τη λέξη «μίντια», το γλύψιμο της τηλεόρασης από τη μεριά των υπολοίπων μέσων και τους τίτλους «Τέλος εποχής». Όσον αφορά το τελευταίο, πέρα από τη ξεφτισμένη από το χιλιοφόρεμα εικόνα του όρου που σού προκαλεί εκείνην την ελαφρώς οξεία ενόχληση στο πίσω μέρος του αμφιβληστροειδή του ματιού σου ή του τυμπάνου του αυτιού σου (ανάλογα με το όργανο με το οποίο προσλαμβάνεις την είδηση), αισθάνομαι να με διαπερνά κάθε φορά μια σιχαμάρα για όλο αυτό το κλίμα μουχλιασμένης νοσταλγίας μέσα στο οποίο παρασιτεί αυτή η ―σαν σκωληκοειδής απόφυση― άκρη των Βαλκανίων. Πεθαίνει ο Χριστόδουλος, «τέλος εποχής»· πωλείται η Ολυμπιακή, «τέλος εποχής»· πεζοδρομείται η Διονυσίου Αρεοπαγίτου, «τέλος εποχής». Οι αμέσως επόμενες σκέψεις οφείλουν ―σύμφωνα με τα μέσα― να είναι «Τι κρίμα, πάει κι αυτός/ή/ό» και έπειτα, υποβοηθούμενοι από ένα τηλεοπτικού τύπου φλασμπάκ με τις σημαντικότερες στιγμές αυτού/ής που «χάθηκε», η νοσταλγία φέρνει σκέψεις που μοιάζουν ή καταλήγουν να είναι κάπως έτσι: «Δεν ξαναβγαίνουν τέτοιοι άνθρωποι», «Δεν θα ξαναγίνουμε ποτέ όπως παλιά» και «Πάμε κατά διαόλου». Με κάθε ευκαιρία τονώνεται ένα εθνικό αίσθημα απογοήτευσης (a.k.a. μίρλας) που με τη σειρά του δίνει αφενός το ελεύθερο σε φράσεις τύπου «Και η Χούντα καλά πράγματα έκανε τελικά» να κόβουν βόλτες αναπάντητες και αφετέρου ψήφους (και αργότερα βουλευτική σύνταξη) στα γνωστά ούφο που κάποτε τριγυρνούσαν πειρατικές ραδιοσυχνότητες πουλώντας βιβλία ενώ τώρα φιγουράρουν στο κανάλι της βουλής.

Η Polaroid έκλεισε τα τρία βασικά της εργοστάσια στη Μασσαχουσέττη, στο Μεξικό και στην Ολλανδία. Πέρα από τους 450 ανθρώπους που βρέθηκαν αποζημιωμένοι μεν άνεργοι δε, διακόπηκε οριστικά πια και τύποις η γραμμή παραγωγής για τα φιλμ που χρησιμοποιούσαν ως αναλώσιμα οι φωτογραφικές μηχανές ταχείας εμφάνισης, αυτές που διέθεταν οι πλανόδιοι φωτογράφοι στο Σύνταγμα, στον Εθνικό Κήπο και σε όλα τα υπόλοιπα αξιοθέατα που γράφονται με κεφαλαίο, την εποχή που τα περιστέρια δεν ήταν γουρούνια με διακοσμητικά φτερά και οι πάπιες είτε δεν είχαν γίνει σαν φορτηγά από το φαγητό (γιατί οι άνθρωποι δεν είχαν λεφτά να τις ταΐζουν) είτε δεν είχαν πεθάνει τρώγοντας πεταμμένα μυξομάντιλα. Όπως και νά ‘χει, οι εργαζόμενοι της Polaroid, από 21.000 το 1978, είναι πια 150 και μοιράζονται στα γραφεία της (που συστεγάζονται με τα γραφεία του συνεταιρισμού φωτογραφίας Concord) και σε μια βιοτεχνία-style εγκατάσταση στα προάστια της Βοστώνης. Ασχολούνται δε με προϊόντα όπως μικρούς εκτυπωτές φωτογραφιών για κινητά τηλέφωνα, DVD players, τηλεοράσεις και ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές.
Επιθετική στην πολιτική της για τις άδειες ευρεσιτεχνίας και πνευματικών δημιουργημάτων, η Polaroid αντιμετώπισε και νίκησε κατά κράτος την Kodak στα μέσα της δεκαετίας του ’80, δεν κατάφερε όμως να απαγορεύσει στη Fujifilm να παράγει φιλμ ταχείας εμφάνισης συμβατό με το Type 100 της Polaroid. Στη γιαπωνέζικη εταιρεία στρέφονται λοιπόν τώρα οι ελπίδες συλλεκτών, νοσταλγών, ευκατάστατων ή/και συντηρητικών φωτογράφων, κατόχων μοντέλων όπως η SX-70, η J66 και η Square Shooter 2.

Το ζήτημα που με απασχολεί είναι πως ανέφερα την παραπάνω είδηση σε τρεις ανθρώπους. Και οι τρεις στενοχωρέθηκαν, ενώ ο ένας έφερε και ―for fuck’s sake!― την παλάμη του πάνω στα δαγκωμένα του χείλη. Αρχίζω να φοβάμαι ότι κάνω πολύ παρέα με δεξιούς. Δε βαριέσαι; Ελπίζω να τη βγάλω σχετικά ήρεμα στο επόμενο πραξικόπημα.