Τον καιρό που η Apple δημιουργούσε ποιοτικά προϊόντα με στυλ και λειτουργικότητα είχαμε αγοράσει έναν εκτυπωτή StyleWriter II. Το μηχάνημα αυτό ήθελε περί το ένα λεπτό για να εκκινήσει, έκανε έναν θόρυβο σαν μουσική που ακόμη έχω εντυπωμένο στη μνήμη μου και τύπωνε μία σελίδα το λεπτό σε ανάλυση 360dpi. Το βασικό του πλεονέκτημα, όπως ανακλύψαμε στη συνέχεια, ήταν η κούτα του. Αυτή χωρούσε επακριβώς όλα τα στολίδια του χριστουγεννιάτικου δέντρου μας και για το σκοπό αυτό τη χρησιμοποιούμε ακόμα και σήμερα, που ο εκτυπωτής μας είναι και τυπικά άχρηστος, αφού δεν υπάρχουν διαθέσιμα μελάνια και αφού η σύνδεσή του με τους τωρινούς υπολογιστές μας είναι αδύνατη. Επίσης αδυνατώ να θυμηθώ πού βάζαμε τα στολίδια του δέντρου πριν τον αγοράσουμε.
Θυμάμαι όμως ότι την πρώτη χρονιά που χρησιμοποιήσαμε την κούτα το δέντρο μας ήταν φυσικό, δηλαδή ζωντανό, τέλος πάντων όχι πλαστικό. Αγνοώ αν τα μοντέρνα έλατα είναι γεννετικά τροποποιημένα να μην ρίχνουν τις βελόνες τους στο πάτωμα, αλλά από τα μέσα του Δεκέμβρη ως τις αρχές του Γεννάρη εκείνης της εποχής η μητέρα μου γαμοσταύριζε καθημερινά σκουπίζοντας γύρω από δέντρο, στο οποίο πολύ ευχαρίστως θα έβαζε φωτιά και μέσα στο σπίτι αν χρειαζόταν. Από την επόμενη χρονιά το δέντρο μας ήταν πλαστικό: ένα γλυκύτατο έλατο, τότε θεόρατο, τώρα στο ύψος μου, με κλαδάκια που στραβώνουν με το βλέμμα και που για να συναρμολογηθεί απαιτούσε κοπανήματα με το σφυρί ενώ για να αποσυναρμολογηθεί μεγάλη κάτι κιλοτζάουλ προσπάθεια με το σωληνοκάβουρα. Τα στολίδια όμως παρέμειναν τα ίδια.
Αυτά είναι κυρίως στρογγυλές κόκκινες μπάλες που σπάνε με το άγγιγμα, κάτι τραγικά ταμπούρλα άσπρου και κίτρινου χρώματος, διάφορα ανέκφραστα πλαστικά ανθρωπάκια που κάθονται πάνω σε δωράκια, πάνινα δωράκια σκέτα, μικρές μποτίτσες επίσης σκέτες, κάμποσα φαλλικά μπαστουνάκια, μερικές εφιαλτικές καμπάνες, κάμποσα αγελαδίσια κουδούνια σε σμίκρυνση και τέλος ένα σωρό σε κόκκινο χαρτί τυλιγμένα μικρά δώρα από κουτάκια (σπίρτων, τσιγάρων και καλτσών) που η μητέρα μου είχε φτιάξει με την οικογένειά της έναν καιρό που ο άγιος βασίλης δεν έφερνε βιβλία, δίσκους και υπολογιστές, γιατί τα χρήματα έφταναν μόνο για το φαγητό και το ντύσιμο ―και όχι πάντα. Επίσης στα στολίδια συμπεριλαμβάνονται δύο κουβαρίστρες γιρλάντα, η μία με ψεύτικες καραμελίτσες, η άλλη με κόκκινα παιχνιδάκια, και ένα μίλι λαμπάκια που αναβοσβήνουν άναρχα και διαθέτουν ηχείο που παίζει σχετικά με την εποχή τραγούδια σε διαφορετική κλίμακα κάθε φορά. Τέλος υπάρχουν πολλές κάρτες διαφόρων ετών που οι τάξεις των μαθητών των γονιών μου τούς δώριζαν με την καρδιά και το χαμόγελό τους, κάποτε που τα σχολεία δεν ήταν ούτε φυλακές ούτε μπουρδέλα. Όλα αυτά τα κρεμάμε στο δέντρο χρησιμοποιώντας ειδικούς ανοιγμένους συνδετήρες με προσωπική βούληση, τους οποίους, ενώ κάθε χρόνο τοποθετούμε τακτικά, εντούτοις τον επόμενο βρίσκουμε μπλεγμένους σαν το σύμπλεγμα του Λαοκόοντα.
Όπως και νά ‘χει, συνήθως με τη μουσική υπόκρουση ενός δίσκου 33 στροφών με τρομακτικά χριστουγεννιάτικα τραγούδια, φέτος με τη συνοδεία του Bob Marley και των Wailers του, το χριστουγεννιάτικο δέντρο μας (που δεν έχει την παραμικρή σχέση ούτε με τα Χριστούγεννα ούτε με δέντρο) στολίστηκε. Απομένουν μοναχά τα λαμπάκια στο μπαλκόνι τα οποία αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου κάθε χρόνο ο παππούς μου, καθώς απαιτούνται συγκεκριμένες μοντίφες για την αποφυγή της υγρασίας και ο ίδιος είναι ο μόνος άνθρωπος στη γειτονιά του οποίου το σώμα δεν είναι καλός αγωγός του ηλεκτρισμού. Μιας και όμως αυτό το feature φαίνεται να εξαφανίζεται σιγά σιγά, κάθε χρόνο που παθαίνει ηλεκτροσόκ, σκεφτήκαμε να τον αντικαταστήσουμε με ανασφάλιστο Ινδό που είναι και στο (πολιτικό) κλίμα των ημερών.