«(…) Για πέστε μου όμως, Φραγκλίνε, πώς γίνεται μια ιταλική θερμάστρα νά ‘χει αμερικάνικο όνομα; Δεν είναι παράξενο;»
« Παράξενο; Όχι, αυτός είναι, ξέρετε, ένας από τους απόρρητους φυσικούς νόμους, ο νόμος των παραπομπών και των υποκατάστατων. Οι δειλοί λαοί έχουν τραγούδια που εκθειάζουν το θάρρος. Οι ανέραστοι λαοί θεατρικά έργα που εκθειάζουν τον έρωτα. Το ίδιο συμβαίνει και μ’ εμάς τις θερμάστρες. Οι ιταλικές θερμάστρες έχουν τις περισσότερες φορές αμερικανικά ονόματα, όπως οι γερμανικές ελληνικά. Είναι γερμανικές και, πιστέψτε με, δε ζεσταίνουν περισσότερο από μένα, τις ονομάζουν όμως Εύρηκα, Φοίνιξ ή Ο αποχαιρετισμός του Έκτορος. Ξυπνούν ένδοξες αναμνήσεις. Έτσι κι εγώ λέγομαι Φραγκλίνος. Θερμάστρα είμαι, έχω όμως και προδιαγραφές πολιτικού. Το στόμα μου είναι μεγάλο, ξοδεύω πολλή ενέργεια, ζεσταίνω λίγο, βγάζω καπνό από ένα σωλήνα, έχω καλό όνομα και ξυπνώ ένδοξες αναμνήσεις. Δεν είναι και λίγα».
του Herman Hesse από Τα παραμύθια· κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σμίλη.