Μιας που ο νεοφιλελευθερισμός έχει πολλά ονόματα, γιορτάζει κάθε φορά όποτε βρει βολικό, δηλαδή όποτε του δίνουν πιο ακριβά δώρα. Προς τα τέλη του Οκτώβρη, αρχές Νοέμβρη, λέγεται Μαραθώνιος και φέτος γιόρταζε χθες. To παυσίφωνο επισκέφτηκε τη γιορτή ακάλεστο και, αρχίζοντας από έξω προς τα μέσα, σας αναλύει τα τρία χειρότερα από όλα τα πάμπολλα άσχημα σημεία που μπορεί κανείς να ζήσει σε ένα Μαραθώνιο, οποιονδήποτε ρόλο κι αν διαλέξει.
Η ήχοι κι οι μουσική
Ο τίτλος αυτός είναι μια πολύ καλή ένδειξη για το πώς ένας εμετός που εισβάλλει στο μυαλό σου από τα αυτιά μπορεί να σε κάνει να ξεχάσεις και τους βασικούς κανόνες γραμματικής. Ερχόμενος στο Καλλιμάρμαρο για να χειροκροτήσεις τους δικούς σου ανθρώπους και παρκάροντας τέσσερις δήμους μακριά, μιας που τα μέσα μεταφοράς σε αφήνουν το πολύ πέντε, αρχίζεις να ακούς μουσική από playlist που ντροπιάζει ακόμα και τον πιο πουλημένο ραδιοσταθμό των ελληνικών συχνοτήτων. Ένα αληθινό εικοσάλεπτο της χθεσινής μέρας περιελάμβανε τα παρακάτω μουσικά κομμάτια με σειρά ακρόασης:
* Στου παραδείσου τα μπουζούκια (βγήκανε οι κοπέλες με τ’ άσπρα)
* Τρανκίλα (γκαζώνω πινακίδες όξω από τον Άγιο Σύλα)
* Τα παιδιά του Πειραιά (και ένα και δύο και τρία)
* Get Lucky (την κάναμε την τύχη μας)
* το θέμα από το Ζορμπά (τίριν τιντιντιντιντιντιν τίριν τιντιντιντιντιντιν)
* Χέρια ψηλά κι όλα τα φτάνω (ακόμα και το βάζο με τη μαρμελάδα)
* και Τι ζητάω (τι ζητάω, μια ευκαιρία στη Forthnet να πάω).
Τα παραπάνω κομμάτια, καθώς και όλα τα υπόλοιπα ήταν επαναμιξαρισμένα από τον David Guetta με σκοπό να ακούγεται μόνο το ντούπου ντούπου του ρυθμού και το μπουζούκι και όπου δεν υπήρχε μπουζούκι να προστεθεί μπουζούκι. Είναι ακριβώς το είδος της μουσικής που σε κάνει να θέλεις να αυτοκτονήσεις με αμύγδαλα.
Παρόλα αυτά έχει και χειρότερα. Το κάθε κομμάτι το διέκοπτε η φωνή του εκφωνητή (ώπα, είπα, λέω), η οποία μαρτυρούσε κάτι ανάμεσα σε μπουζουκοξενύχτι, κυρίευση πνευμόνων από Alien και έμπολα. Ο εθνικός ανιματέρ του Μαραθωνίου είναι ένας αναλώσιμος κύριος που αναλαμβάνει κάθε χρόνο να διαφημίσει τον ελληνικό πολιτισμό στους ξένους που ήρθαν τρέχοντας από τις χώρες τους με τις μπανάνες ανά χείρας και ταυτόχρονα να τονώσει το εθνικό φρόνημα όσων κάθονται στις εξέδρες κρατώντας στο ένα χέρι το φρεντοτσίνο με το νερό από τα λιωμένα παγάκια στο πλαστικό ποτήρι με το καλαμάκι και στο άλλο τη ζαμπονοτυρόπιτα. Κανένα από τα παραπάνω δεν είναι δύσκολο, αλλά εδώ ολόκληρος ΕΟΤ τα κάνει μαντάρα, οπότε ένα χειροκρότημα να μην αξίζει και στον κακομοίρη με το μικρόφωνο, έστω κι αν λέει μαλακίες όλην την ώρα. Κανονικά ήταν υπάλληλος του δήμου και εκφωνούσε τις μαλακίες για τα ελληνικά νιάτα όταν περνούσαν τα παιδάκια στις παρελάσεις, αλλά τον απέλυσε ο Μητσοτάκης, πουτάνα κρίση.
Τα λεφτά κι η απουσία τους
Από μια γιορτή του νεοφιλελευθερισμού δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα λεφτά. Ή μήπως θα μπορούσαν; Το απαίδευτο μάτι του θεατή που περιμένει να χειροκροτήσει τους δικούς του ανθρώπους βλέπει γύρω του πολλά και έντονα χρώματα και με λίγη εκπαίδευση πχ με ένα μήνα χωρίς τηλεόραση θα καταλάβει ότι τα έντονα χρώματα γύρω του μεταφράζονται σε μάρκες. Αν οι άνθρωποι έχουν καταντήσει κινητές και δωρεάν διαφημίσεις των εταιρειών, οι μαραθωνοδρόμοι είναι η κατάντια αυτή στο πολλαπλάσιό της. Κάθε μπλουζάκι, σορτσάκι, καπελάκι, θήκη κινητού, κινητό, ακουστικά, ζευγάρι γυαλιών, μπουκάλι μέσης, τσαντάκι μέσης και ό,τι άλλο αξεσουάρ μού διαφεύγει, προσπαθεί να δείξει πιο δυναμικό, πιο φανταχτερό, πιο αθλητικό, πιο ενεργητικό από αυτό του διπλανού, αλλά και από τα υπόλοιπα που μπορεί να φοράει ο αθλητής. Στο Μαραθώνιο δεν τρέχουν μόνο οι άνθρωποι: τρέχουν τους δικούς τους αγώνες κι όλα τα προϊόντα που τους περικλείουν. Αν καταφέρεις να κρατήσεις τα μάτια σου αλώβητα απ’ αυτήν τη χρωματική τρεχάλα, μπορεί να αρχίσεις να θυμάσαι τις ζωγραφιές στο νηπιαγωγείο, όταν πετούσατε με τα άλλα παιδάκια τα χρώματα πάνω στα χαρτόνια και γινόσασταν ένα χαμογελαστό και τρισευτυχισμένο μπουρδέλο. Ενδεχομένως να θυμηθείτε τον πρώτο σας οργασμό ή την περιτομή, ό,τι βολεύει τον καθένα.
Αλλά εντάξει, μπορούμε να θεωρήσουμε αυτήν την πλευρά του ανταγωνισμού γελοία κι υγιή, γιατί πότε φαίνεσαι περισσότερο υγιής από όταν μπορείς να προκαλείς γέλιο; Στις χορηγίες που τα λεφτά είναι πολλά δεν υπάρχει ανταγωνισμός και ξέσκισμα, τα πάντα έχουν μοιραστεί ωραία και πολιτισμένα. Η Wind ήταν χορηγός για τους μικρούς μαραθωνίους 5 & 10 χιλιομέτρων (ούτως ή άλλως και η υποδομή της δείχνει ότι δεν το έχει για τα 42), η DHL αναλάμβανε να ντύσει τους δρομείς με το αλουμινόχαρτο που ντύνουν τα δέματα και τα κοκορέτσια στη σούβλα, η adidas να ντύσει το προσωπικό με παπούτσια, φόρμες, κάλτσες και βρακιά που κατασκευάζονται από παιδάκια 5 και 8 χρονών, η Powerade να ποτίσει τον κόσμο με αυτά τα χρωματιστά ζουμιά που προκαλούν στύση στις πατούσες, η ΒΜW να προμηθεύσει τους θεατές με φουσκωτά φαλλικά μπαλόνια που κάνουν θόρυβο, το Ιατρικό Αθηνών να προσέχει μήπως πάει κανείς στο στάδιο από ηλίαση, το Runner, το Sport24, o Kiss και η ΝΕΡΙΤ να ενημερώνουν για τον αγώνα και να δημοσιεύουν διαφημίσεις των υπολοίπων στα περιοδικά, στο ίντερνετ, στο ραδιόφωνο και όπου τέλος πάντων έχει απομείνει η ΝΕΡΙΤ, η United Fruit Comp… συγγνώμη, η Chiquita να μοιράζει μπανάνες Γουατεμάλας σε όσους τις έχουν ανάγκη, η Αύρα να μοιράζει νερά και η Εθνική Τράπεζα… ξέρω ‘γώ, να μοιράζει δάνεια στους υπόλοιπους, φαντάζομαι. Υπάρχουν κι άλλοι, αλλά είπα να βάλω μια τελεία. Τόσο αρμονικά είναι τα πράγματα για το μεγάλο κεφάλαιο που στην (αυθεντική) ιστοσελίδα του Μαραθωνίου οι χορηγοί είναι όμορφα κι αγαπημένα ταξινομημένοι με τους λογότυπούς τους κι από κάτω κάμποσα λογάκια για τον καθένα, ας είναι καλά οι δελτιοτυπάδες.
Πάλι καλά που ο ελληνικός πολιτισμός στηρίζεται στο ξένο χρήμα, γιατί αλλιώς δεν τον έβλεπα καλά.
Το να ανήκεις κάπου όπου είσαι μόνος
Το τρέξιμο δεν είναι τυχαία η χαρά του νεοφιλελεύθερου. Πρόκειται για ένα άθλημα στο οποίο δεν αθλείσαι απλά απολύτως μόνος αλλά έχεις και για αντιπάλους όλους τους υπόλοιπους. Όλοι αυτοί που σου φωνάζουν για να σε εμψυχώσουν στη διαδρομή, όσοι στέκονται με τα παιδιά τους, τους παππούδες τους και τις γιαγιάδες τους για να σε χειροκροτήσουν χωρίς να σε ξέρουν, οι εταιρείες που σου δίνουν φαγητό, νερό και πρόσβαση σε τουαλέτα, όσοι άλλοι αθλητές σε βοηθούν στη διαδρομή, σου πιάνουν το χέρι, σε χτυπούν στην πλάτη, οι υπόλοιποι αθλητές με τους οποίους είστε μαζί σε κάποια ομάδα, σύλλογο ή σέλφι, όσοι δικοί σου σ’ ακολουθούν με ποδήλατο κι όσοι δικοί σου σε περιμένουν στο στάδιο για να σ’ αγκαλιάσουν, να σε φιλήσουν και να σε πάνε έπειτα για κοψίδια, όλοι αυτοί είναι εκεί επειδή ξέρουν ότι στην πραγματικότητα είσαι απολύτως μόνος σου και προσπαθούν να απαλύνουν λίγο αυτήν την αίσθηση (και να βγάλουν και κανένα φράγκο οι εταιρείες), γιατί ξέρουν πως όταν όλο το χρόνο αφήνεις κομμάτια από την κοινωνική σου ζωή πίσω για να προπονηθείς είτε έχει ζέστη, είτε έχει κρύο, είτε βρέχει, είτε χιονίζει, είτε φυσάει, τότε ―και μάλιστα περισσότερο από τη μέρα του αγώνα― είσαι απόλυτα και τελείως μόνος σου. Ο μοναδικός σου αντίπαλος είναι ο χρόνος, ο οποίος έχει ήδη οριστεί από όλους τους άλλους, οπότε αντίπαλοί σου είναι όλοι οι άλλοι. Στο τέλος είσαι μόνος εναντίον όλων κι όση μουσική κι αν παίξει, όσα χειροκροτήματα κι αν ακουστούν, όσες αγκαλιές κι αν γίνουν, δεν πρόκειται να αλλάξει αυτό.
Παρόλο που μπαίνω σε χωράφια ιδεών που δεν γνωρίζω, είμαι της γνώμης πως ο άνθρωπος ως είδος έχει το μυαλό του για να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα κι ως ζώο έχει τους άλλους για να στηρίζεται. Και ένας σκοπός ο οποίος σ’ αφήνει απέξω κι απ’ τα δύο, να πρέπει να αποκλείσεις και τη λογική σου και όλους τους υπόλοιπους για να κερδίσεις, είναι από τα πιο λυπηρά μονοπάτια που μπορεί να ακολουθήσει κάποιος. Καταλαβαίνω την ανάγκη της εκούσιας παίδευσης σ’ αυτό, αλλά τολμά να μου φαίνεται εξαιρετικά μαύρος ως τρόπος ζωής.
Το δημοσίευμα γράφτηκε με την άδεια της κυρίας Σ. Η.
[…] Τα τρία χειρότερα του Μαραθωνίου […]