Δώρα

Χρειάστηκε πρόσφατα να αγοράσω και να διαβάσω το βιβλίο του Marcel Mauss, The Gift: forms and functions of exchange in archaic societies (στα αγγλικά, καθότι η ελληνική μετάφραση της κυρίας Άννας Σταματοπούλου-Παραδέλλη πάνω στην οποία έπεσα είναι ΓΤΠ συν το ότι δεν βρήκα κανένα ελληνικό eshop ―εδώ γελάμε― για να μού το στείλει). Το βιβλίο αυτό γράφτηκε το 1924 και το δυστυχές είναι ακριβώς αυτό: ότι γράφτηκε. Σε γενικές γραμμές είναι άλλη μια άχρηστη κοινωνιολογική-παύλα-ανθρωπολογική πραγματεία για ένα ακόμα τόσο δεδομένο και τετριμμένο θέμα, όπως είναι ―ορθά μαντέψατε― το δώρο και φαίνεται ότι έχει γραφτεί από έναν άνθρωπο που, ανάμεσα σε πάμπολλους, δεν είχε να προσφέρει απολύτως τίποτα νέο και αποφάσισε, αντί να το βουλώσει και να γίνει αγρότης, να καταγράψει κάτι. Είναι με άλλα λόγια ο πρόγονος των σημερινών bloggers.

Τουναντίον, κάτι που μπορεί να σάς φανεί χρήσιμο σε περίπτωση που δεν με γνωρίζετε αλλά από κάποιο βίτσιο το επιθυμείτε (δεχόμαστε και επιταγές) είναι το τι είδους δώρα και με ποια συλλογιστική τα κάνω. Με άλλα λόγια σκυλοβαριέμαι και αποφάσισα να γράψω ένα ―ακόμα― ανούσιο κειμενάκι.

Τα δώρα μου λοιπόν είναι αποκλειστικά καλλιτεχνικής φύσης (ακριβώς ό,τι δεν είμαι εγώ) και περιορίζονται ακόμα περισσότερο σε αυτά που κρατούν τη σκέψη σου σε εγρήγορση για ένα σχετικά αυξημένο χρονικό διάστημα. Ήτοι αποκλείονται για παράδειγμα τα αγάλματα καθώς το πιο πιθανόν είναι να τα σιχαθείς κάποια στιγμή από το βλέπε-βλέπε (ενώ για να τα πετάξεις πρέπει συνήθως να πληρώσεις) καθώς και οι ταινίες γιατί πάνω από τρεις φορές μπορεί να τη δεις αλλά δεν θα σκεφτείς ή θα νιώσεις κάτι καινούριο. Κάνω δώρα λοιπόν αποκλειστικά δίσκους και βιβλία.

Λόγω αυτού με έχουν κατηγορήσει επανειλημένα ότι σνομπάρω τους ανθρώπους που δεν διαβάζουν βιβλία και δεν ακούνε μουσική, κάτι το οποίο είναι φυσικά αλήθεια, αλλά κάποιες φορές έχω κάνει δώρο σε τέτοιους ανθρώπους ακριβώς για να δείξω πως είναι πολύ διαφορετικοί από μένα και δεν έχω την παραμικρή όρεξη ούτε να τούς φτύσω. Αυτό είναι μια μορφή του δικού μου χιούμορ!

Για τα βιβλία ακολουθώ την εξής συλλογιστική:

• Όχι κλασικός συγγραφέας.
• Συγγραφέας καταγωγής από ΗΠΑ ή από Ευρώπη.
• Στην περίπτωση του δεύτερου αποκλείονται οι χώρες του Νότου, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία και ολόκληρα τα Βαλκάνια.
• Αποφεύγονται το κατά δύναμιν η Γαλλία, το Βέλγιο και η Ρωσία και προτιμάται φυσικά η Γερμανία.
• Το βιβλίο πρέπει να το έχω διαβάσει εγώ πρώτα (δεν ισχύει για τους γονείς μου).
• Προτιμούνται γνωστοί εκδοτικοί οίκοι με κάποια παράδοση στη λογοτεχνία της συγκεκριμένης χώρας.
• Στο βιβλίο δεν μπαίνει ποτέ κάρτα αλλαγής.
• Κατά περίπτωση γράφεται αφιέρωση με σημασία (και όχι «Χρόνια Πολλά γλυκουλίνι μου!») με στυλό στη σελίδα με τον τίτλο.

Για τους δίσκους ακολουθώ την εξής συλλογιστική:

• Προτιμάται η μορφή του βινυλίου.
• Η μουσική θα είναι στυλ και καλλιτέχνη που θα αρέσουν πρώτα σε ‘μένα.
• Ο δίσκος θα έχει θέμα που θα ταιριάζει σε κάποια πρόσφατη περίσταση.
• Τον δίσκο κατά προτίμηση δεν θα τον έχω (ακούσει) εγώ.
• Δεν μπαίνει κάρτα αλλαγής.
• Η αφιέρωση γίνεται (αν γίνεται) με μαρκαδόρο πάνω στο πλαστικό περίβλημα, αν ο δίσκος είναι αυτής της μορφής.

Ειδική περίπτωση: Puzzle

• Δωρίζεται σε υπομονετικούς ή σχιζοφρενείς ανθρώπους.
• Απεικονίζει κάποιον κλασικό πίνακα ζωγραφικής που αρέσει σε εμένα.
• Ο αριθμός των κομματιών είναι συνήθως 1500.
• Προτιμάται η μάρκα Clementoni.
• Δεν μπαίνει κάρτα αλλαγής.