Μάλλον επειδή δεν μού αρέσει να με υπηρετούν, δεν κατανόησα ποτέ πλήρως την έννοια του σερβιτόρου. Από όταν ήμουν μικρός θεωρώ πιο λογικό σε ένα εστιατόριο να παραλάβω το φαγητό που μού μαγείρεψαν από τα χέρια του μάγειρα παρά από κάποιον άνθρωπο που πηγαινοέρχεται κουβαλώντας άδεια και γεμάτα πιάτα χωρίς να κάνει τίποτα το δημιουργικότερο για το υπόλοιπο οκτάωρό του. Το προσωπικό των εστιατορίων θεωρούσε προφανώς κάτι τέτοιο αστείο, οπότε, μετά από δυο τρεις φορές που το έκανα πράξη στα (πολύ) νιάτα μου, το έκοψα, καθότι δεν απολάμβανα να με χαϊδεύει ο κάθε μαλάκας στο κεφάλι και με γέλιο να με στέλνει πίσω στους γονείς μου.
Αν η αντιμετώπισή σας για ένα από τα πλέον αντιδημιουργικά επαγγέλματα του κόσμου (για τις πόρνες θα μιλήσουμε άλλη φορά) είναι παρόμοια με τη δική μου, είναι πολύ πιθανόν να βρείτε ενδιαφέρουσα την παρακάτω είδηση.
Πρόσφατα άνοιξε (προφανώς μόνο του) τις πόρτες του το πρώτο εστιατόριο χωρίς προσωπικό ή τουλάχιστον χωρίς προσωπικό που να έρχεται σε επαφή με τους πελάτες, καθότι φαντάζομαι πως ακόμα χρειάζεται κάποιος για να μαγειρεύει. Ο κύριος Michael Mack, πρώην ιδιοκτήτης στεγνοκαθαριστηρίου και χομπίστας μάγειρας, εφάρμοσε την επιχειρηματική εμπειρία και τεχνογνωσία του, δημιουργώντας μια σύγχρονη και ήδη κερδοφόρα επιχείρηση στο βιομηχανικό πάρκο της Νυρεμβέργης.
Οι πεινασμένοι ή κοιλιόδουλοι πελάτες διαβάζουν το μενού και κάνουν την παραγγελία τους από οθόνες αφής που υπάρχουν σε κάθε τραπέζι, παραλαμβάνουν καθαρά πιάτα, μαχαιροπίρουνα, αλατιέρες, πιπεριέρες, χαρτοπετσέτες και οδοντογλυφίδες από μονάδες που εμφανίζονται μπροστά τους κατά βούληση, ενώ το φαγητό τους έρχεται από την οροφή όπου βρίσκεται η κουζίνα κατευθείαν στη θέση τους χάρη σε ένα σύστημα από ελικοειδείς ράγες, που φροντίζει υποβοηθούμενο από τους νόμους της φυσικής να μεταφέρει το γεύμα τους αλλά και να το σταματήσει ακριβώς στη θέση που πρέπει. Η πληρωμή γίνεται αποκλειστικά με πιστωτική κάρτα της οποίας ο ιδιοκτήτης εφαρμόζει στην κατάλληλη υποδοχή αφού ολοκληρώσει το γεύμα του. Υπάρχει τέλος η επιλογή να σημειωθεί με λεπτομέρειες πόσο ευχαριστημένος ήταν με τη συνολική εμπειρία του από το εστιατόριο.
Όλο το εστιατόριο λειτουργεί αρμονικά, όπως ακριβώς ένα ταχυδρομείο, χάρη στην υψηλής ποιότητας δικτύωση που συνδέει όλα του τα μέρη σε μια λειτουργική ενότητα. Παρόλα αυτά μερικοί πελάτες έδειξαν δυσαρεστημένοι: ένας προτιμούσε τη θερμή εξυπηρέτηση ενός σερβιτόρου παρά την κρύα ενός μηχανήματος, ενώ σε κάποιον άλλο το σύστημα μεταφοράς της τροφής θύμισε τον τρόπο που ταΐζουν τα γουρούνια στις βιομηχανίες. Ο πρώτος ας πήγαινε σε μπουρδέλο κι ο δεύτερος σε φάρμα: ο καθένας με τα βίτσια του.
Από την αγγλόφωνη (μπλιαξ) online έκδοση του Spiegel. Όσον αφορά τον τίτλο, είναι μάλλον απίθανο να γνωρίζετε την προέλευσή του.
Προσθήκη: βρήκα και βιντεάκι στο youtube! Βέβαια ομολογώ πως απογοητεύτηκα κάπως, καθώς α) η κουζίνα δεν ήταν αρκετά κρυμμένη ώστε να “μην ξέρεις από πού σού ‘ρχεται” και β) εκτός από τους ανθρώπους που μαγειρεύουν, είδα έναν κύριο να εφοδιάζει με χαρτοπετσέτες τα τραπέζια. Όλα αυτά, όπως και να το κάνεις, αφαιρούν πόντους από την ιδέα του πλήρως αυτοματοποιημένου εστιατορίου. Παρόλα αυτά, ακόμα επιθυμώ το ταξιδάκι! 😉
Θα πρότεινα στο συγκεκριμένο επιχειρηματία-εφόσον δει οτι το εστιατόριό του προκόβει οικονομικώς- να επεκτείνει τις δραστηριότητες του.Θα μπορούσε ας πούμε να δημιουργηθεί ενα super plastic dark room στον υπόγειο χώρο του εστιατορίου ώστε μετά το φαγητό ο πελάτης να μπορεί να απολαμβάνει κάθε είδους ηδονή( σαν και αυτές που τις βρίσκεις συχνά στα μπουρδέλα) απο ειδικές μονάδες που θα εμφανίζονται απο τον ουρανό ή απο τα τάρταρα της γης.Με το πάτημα ενός κουμπιού βέβαια.
Πλάκα κάνεις; Το θέλω για το σπίτι μου αυτό! 😈
Με το επάγγελμα του σερβιτόρου τα έχει αυτός ή με το γεγονός ότι δεν παίρνει το φαγητό του κατευθείαν από τα χέρια του μάγειρα? Γιατί αν ισχύει το δεύτερο ατύχησε και πάλι…
Με το επάγγελμα του σερβιτόρου. Επίσης με φτιάχνει το να μού μιλούν άνθρωποι στο τρίτο ενικό πρόσωπο. 8)
στα συν να καταγραφεί ότι δεν δίνεις φιλοδώρημα!
όπως έλεγε και ο Μαζεστιξ ο αρχηγός των Γαλατών
“Θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας”
🙂
Μπα… κανένας δίσκος το πολύ πολύ…
Πήγα προχτές σε ένα εστιατόριο που ήταν για σένα! Ο σεφ ήταν ταυτόχρονα (σε ώρες που δεν είχε πολύ δουλειά φυσικά) και σερβιτόρος! Του έλεγες τι ήθελες και πήγαινε και σου τα ετοίμαζε! Με αυτό είσαι ικανοποιημένος ή θα ήθελες να πήγαινες εσύ μόνος σου να τα πάρεις;
Υπάρχει ένα τέτοιο στο Πασαλιμάνι στον Πειραιά που φτιάχνει λεχματσούν. Ο τυπάκος που το έχει, πέρα από το ότι κάνει όλη τη δουλειά μόνος του, μαγειρεύει και εκπληκτικά! 😉
Αλλά όχι, εγώ θέλω πλήρως αυτοματοποιημένο εστιατόριο. Να μαγειρεύουν τα φαγητά μηχανές, να στα φέρνουν μηχανές, να σού μαζεύουν τα πιάτα μηχανές και να καθαρίζουν επίσης μηχανές! Ή αυτοματοποιούμε ή παίζουμε! 😀