Εξομολόγηση στον iPriest

Πολλοί (μάλλον οι περισσότεροι) φίλοι, γνωστοί, οικεία και μη οικεία πρόσωπα, αγαπητά και όχι και τόσο αγαπητά άτομα με τα οποία συναναστρέφομαι ή έχω συναναστραφεί στο παρελθόν έχουν αγοράσει Mac εξαιτίας μου, εκούσια ή ακούσια. Μικρότερος δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσω κάποιον που ζητούσε τη γνώμη μου να αγοράσει PC. Τα τελευταία χρόνια απλά δεν με ενδιαφέρει: ξέρω την αξία κάθε μηχανήματος, ξέρω τι δεν εμποδίζει την παραγωγικότητά σου, τι είναι πιο εύκολο και πιο ευχάριστο στην όψη. Από ‘κεί και πέρα ο καθένας ας πάρει ό,τι θέλει. Χέστηκα. Αν θεωρεί ότι βολεύεται, αυτός ξέρει/χάνει. Ας πάρει και ε ε ε πισί (να διαβαστεί έτσι, παρακαλώ). Συνήθως βέβαια παίρνουν Mac, όχι γιατί τους λέω εγώ κάτι, όχι γιατί τους τριβελίζω το μυαλό μέχρι να τους πείσω, αλλά κυρίως επειδή με βλέπουν να κάνω με τόση ευκολία πράγματα για τα οποία άλλοι είτε ιδρώνουν είτε κατεβάζουν παναγίες είτε και τα δύο.

Θεωρώ τον εαυτό μου προχωρημένο οικιακό χρήστη. Ξέρω μόνο τρεις εντολές Terminal, τα βασικά της δικτύωσης και φυσικά δεν μπορώ να κάνω recompile τον kernel του OS X, αλλά συντηρώ ένα δικό μου ιστότοπο με τη μορφή ιστολογίου βασισμένου σε wordpress (γι’ αυτόν εδώ μιλάω), αν κάποιος πραγματικά έμπειρος χρήστης μού εξηγήσει καλά τι κάνει, θα μπορέσω να το καταλάβω χωρίς να χρειάζομαι σπουδές (δεν θα μπορέσω να το αναπαραγάγω βέβαια) και μπορώ να λύσω με κάποιον τρόπο (απλό ή σύνθετο, βάναυσο ή πράο) όλα τα προβλήματα που αρχίζουν με την κραυγή «ΑΑΑΑΑΑ, ΦΩΤΗΗΗ…».

Υπάρχουν όμως τρία πράγματα, για τα οποία όσες ώρες, σταγόνες ιδρώτα, παναγίες και αλάδωτες πίττες με καλαμάκι κοτόπουλο χωρίς πατάτες έχω προσφέρει ως αντάλλαγμα, δεν έχω καταφέρει να καταφέρω. Τα οποία είναι πράγματι τρία κι όχι για χάρη οπτικής βολικότητας του απαίδευτου αναγνώστη. Δεν πρόκειται για κάτι προχωρημένο, αλλά για τρία καθημερινά ζητήματα που όλοι οι χρήστες που έχω ρωτήσει έχουν λύσει στο παρελθόν, πολλές φορές χωρίς καν να προσπαθήσουν. Σε τυχαία σειρά, χωρίς μακρύτερο, βαρύτερο ή κασσίτερο αυτά τα τρία έχουν ως εξής:

Πρώτο. Ορθογραφικός έλεγχος. Σε όποιον έρχεται και μου λέει ότι θέλει ορθογραφικό έλεγχο και συλλαβισμό σε Word, Pages, OpenOffice κ.λπ., τού απαντώ «μάθε ορθογραφία» και του προτείνω ένα λεξικό. Λίγο αργό στη χρήση, αλλά αν μάθεις κάτι δεν το ξεχνάς. Γιατί; Γιατί υπάρχει η ετυμολογία. Beat that, γίδια της γρήγορης λύσης. Νομίζω ότι ξέρω αρκετά καλή ορθογραφία. Τουλάχιστον θέλω να μαθαίνω και να διορθώνω τα λάθη μου. Οι βασικές αιτίες γι’ αυτό υπήρξαν τρεις: το πλήρες βιβλίων οικογενειακό περιβάλλον, ήτοι ο καλός μου μπαμπάκας κι η καλή μου μακάκα, φιλόλογοι στο επάγγελμα, το σχολείο και το ότι ποτέ δεν κατάφερα να βάλω ορθογραφικό έλεγχο στους επεξεργαστές κειμένου στα Mac. Μπορεί να είχαμε τη δυνατότητα από το 1989 να γράφουμε με ελληνικό πολυτονικό στους κατά καιρούς υπολογιστές μας, αλλά έναν ορθογραφικό έλεγχο δεν κατάφερα να δω σε καμία οθόνη υπολογιστή της κατοχής μου. Και βασικά το συλλαβισμό έχω ανάγκη, αλλά ξέρω ότι συνήθως πάει πακέτο στις σωστές λύσεις.
Έχω δοκιμάσει τα πάντα. Ναι, λούστηκα και με Ούλτρεξ, αλλά είδα την τύφλα μου. Δωρεάν πακέτα από προγραμματιστές, μια λύση από ένα παλικάρι του macephemera, κάτι βλακώδη εργαλεία της Rainbow, για τ’ όνομα του ρόδου, άλλα προγράμματα επεξεργασίας κειμένου και δε συμμαζεύεται. Ακόμα με θυμάμαι να πληρώνω γι’ αυτήν την πανωλεθρία, το Mellel, τότε που ήμασταν στο μεταίχμιο Carbon vs Universal εφαρμογές, σαν τα MotoGP 500c όταν πρωτομπήκαν τα τετράχρονα κι έτρεχαν για κάνα χρόνο μαζί με δίχρονα. Το μόνο που δεν έχω κάνει είναι να αγοράσω τα προγράμματα της neurolingo. Είναι πανάκριβα για το πορτοφόλι μου, η υποστήριξή τους είναι ελλιπής κι έχω δει πολύ άσχημα πράγματα σε χρήστες που αναβαθμίζουν τα προγράμματά τους. Γενικότερα έχω διαβάσει σαφέστατες οδηγίες με screenshots, τίποτα, έχω καθίσει ανθρώπους στα τηλέφωνα να με προστάζουν ακόμα και το τελευταίο κλικ, τίποτα, έχω δει άλλους ανθρώπους να το κάνουν στους δικούς τους υπολογιστές και να δουλέυει, αλλά στους δικούς μου τίποτα. Κατά καιρούς με πιάνει κι ασχολούμαι λιγάκι, αλλά μετά από κάμποση ώρα η απάντηση είναι κάθε φορά η ίδια: Ρε, δεν πα’ στο διάολο;

Δεύτερο. Icon Previews. Όποιος κι αν είναι ο τρόπος απεικόνισης ενός φακέλου στο Mac OS X (με εικονίδια, σε λίστα, με στήλες ή CoverFlow), υπάρχει η επιλογή (View > Show View Options) να φαίνεται η προεπισκόπηση ενός αρχείου στο εικονίδιο που συνοδεύει το όνομά του. Όπερ σημαίνει πως ο Finder πρέπει να διαβάσει σύντομα όλα τα αρχεία του εκάστοτε φακέλου, για να το κάνει αυτό. Όπερ σημαίνει πρόβλημα, όταν έχεις φακέλους με 7500 φωτογραφίες και 550 βίντεο, πολλές φορές σε φορμά μη υποστηριζόμενα ούτε από τους ίδιους τους δημιουργούς τους. Ανοιχτός κώδικας, σού λέει μετά.
Το λογικό είναι η απενεργοποίηση του Show Icon Preview. Και το επόμενο λογικό είναι ότι αυτή μένει απενεργοποιημένη. Μόνο που το τελευταίο δεν γίνεται. Δεν γίνεται ποτέ. Τουλάχιστον όχι στο δικό μου Mac. Και τουλάχιστον ποτέ στους φακέλους που με ενδιαφέρουν. Δηλαδή συμβαίνει στο home folder, αλλά ομολογουμένως εκεί χέστηκα. Εξωτερικός δίσκος με backup: σε κάθε mount οι προεπισκοπήσεις εκεί. Εσωτερικός δίσκος με φωτογραφίες και βίντεο: σε κάθε επανεκκίνηση οι προεπισκοπήσεις εκεί.
Repair permissions. Τίποτα. Όλα τα maintenance scripts του OS X. Τίποτα. Καθάρισμα Cache. Τίποτα. Δημιουργία νέου χρήστη. Combo update του λειτουργικού. Archive & Install του λειτουργικού. Τίποτα. Τίποτα. Τίποτα. Καθαρή εγκατάσταση του λειτουργικού. Φυσικά τίποτα. Αναβάθμιση από Snow Leopard σε Lion. Πλάκα μάς κάνεις; Εννοείται τίποτα. Και τώρα άκου να δεις το καλύτερο: υπάρχει, υποτίθεται, ένα κουμπάκι κάτω απ’ αυτήν την επιλογή που την κάνει προεπιλεγμένη για κάθε φάκελο στο σύστημα και οι φήμες λένε πως λέγεται «Use as Default». Ποιες φήμες δηλαδή; Ο κόσμος τό ‘χει τούμπανο κι εγώ κρυφό καμάρι. Σε μένα η επιλογή αυτή δεν έχει καν εμφανιστεί ποτέ! Για τέτοια γκίνια μιλάμε…

Τρίτο. Και φαρμακερό. DVD. Ναι, το ξέρω ότι τα ντιβιντί είναι πασσέ κι ότι η τεχνολογία έχει πια μεταφερθεί στα BluRay, που φυσικά όλοι ανεξαιρέτως είχατε και στο χωριό σας. Έχω όμως dvd player που δεν σκοπεύω να αντικαταστήσω σύντομα αφενός γιατί λειτουργεί άψογα κι αφετέρου γιατί δεν είναι καιρός για έξοδα. Εξάλλου είναι με DVI, τεχνολογία που αγαπώ βαθιά, γιατί μου θυμίζει τον εαυτό μου. Τέλος πάντων. Το θέμα είναι ότι δεν κατάφερα ποτέ να φτιάξω ένα δισκάκι DVD που να παίζει ανθρώπινα σε dvd σαλονιού, απ’ αυτά που ΔΕΝ παίζουν avi, mkv, pps, odt, cue, iso, jpg, tiff, pdf, pages, xls, doc, όπως όλα πια τα κινέζικα dvd players που κοστίζουν €2,99 στα media markt.
Ήθελα πάντα έναν εύκολο τρόπο να φτιάχνω δίσκους dvd. Να παίρνω ένα αρχείο βίντεο, να το πετάω σε μια εφαρμογή, να το αφήνω όλη νύχτα και το πρωί να βρίσκω ένα φακελάκι AUDIO_TS και VIDEO_TS στην επιφάνεια εργασίας. Παπάρια.
Οι πισάδες είχαν ένα πρόγραμμα που το ζήλευα, γιατί έκανε ακριβώς αυτό και τόσο εύκολα. Δεν το θυμάμαι πια. Θυμάμαι μάλιστα ότι το είχαν καταργήσει για λόγους πειρατείας και μετά το κατέβαζαν από torrents, κάθε φορά που έκαναν format. Είχα βρει κι εγώ ένα για Mac με πολύ όμορφο και απλό interface, αλλά δεν φτούρησε. Έβγαλε δύο τρεις εκδόσεις και μετά το παράτησαν, άγνωστο γιατί. Λεγόταν fast dvd copy, κόστιζε μια περιουσία, την οποία φυσικά και δεν είχα πληρώσει, αναγκάστηκα να μπω στα μονοπάτια της πειρατείας και να το σπάσω (η κακιά στιγμή, κυρία ΣΔΟΕ, δεν φταίω εγώ, με παρέσυραν, για την αδελφούλα μου τό ‘κανα που έχει καρκίνο, για να αντιγράφω dvd και να τα πουλάω στις καφετέριες), κάτι που ήταν τρομακτικά δύσκολο (ήθελε απ’ ό,τι θυμάμαι να πειράξεις κάτι αρχεία του με TextEdit και να βρεις preferences από προηγούμενη έκδοση, θεία Χάρις!). Μετά έπιασα το ffmpeg και κάθε φορά που το άνοιγα χρειαζόμουν παναντόλ, μααλόξ και μπουσκοπάν απ’ τις πολλές επιλογές, το dvd remaster δεν μου βγάζει ποτέ αυτά που του λέω, ενώ πρόσφατα ανακάλυψα πως αυτή τη δουλειά την κάνει και το Toast (με διπλό τυρί, ζαμπόν, τομάτα) Titanium με τη λεπτομέρεια ότι χρειάζεται γύρω στη βδομάδα για μία ταινία αλλά στο τέλος σου βγάζει ένα υπέροχο βίντεο, κατάλληλο για τις Νύχτες Πρεμιέρας, σε φουλ HD κάδρο με τέσσερα πίξελ και ήχο AC3. ΟΚ, κάποια στιγμή μπορεί να πάρω ένα media player.

Ή τα βουνά, ελπίζοντας να καταφέρω να συμφιλιωθώ με τα δαιμόνια που κατοικούν μέσα στους υπολογιστές μου. Εκτός κι αν κάποιος σας γνωρίζει κάποιον καλό iEξορκιστή. Ή καμιά έξυπνη γυναίκα ελεύθερη (ταυτολογία).