“Και τώρα… ας περάσουμε στο επόμενο θέμα”

Για την τελευταία εργασία που έκανα βρήκα πως η Γερμανία έχει τη μεγαλύτερη online κοινότητα (32,5 εκατομμύρια ανθρώπους) ενώ το Ηνωμένο Βασίλειο έχει την πιο ενεργή online κοινότητα (34,4 ώρες online το μήνα). Αυτό που συνήθως δεν μετράται (γιατί δεν έχει όρια, σύμφωνα με το γνωστό quotation του Einstein) είναι η βλακεία, και η Ελλάδα πρέπει να έχει την πιο βλαμμένη ενεργή online κοινότητα. Ή καλύτερα αγαθή.

Γνωρίζετε την περίπτωση της Αμαλίας; Πιθανότατα. Η ελληνική διαδικτυακή κοινότητα την αγκάλιασε, αφού δεν είχε να αγκαλιάσει τίποτα άλλο. Η περίπτωση της Αμαλίας συζητιόταν σε forum, blogs (ή, ελληνικότερα, βλογς) και όσα chat rooms υπάρχουν ακόμα. Μόλις πέθανε, το ίδιο post (ή ποστ) εμφανίστηκε σε όλα τα ιστολόγια που σέβονται τον εαυτό τους, το ίδιο thread (ή θρεντ) ανέβηκε σε όλα τα forum (ή fora για τους δήθεν λατινιστές) και κατακλύστηκε με ουσιώδη μηνύματα όπως “:-(“, “Κρίμα………” και “Καλό ταξίδι………”. Ακόμη ψηφίστηκε η 1η του Ιούνη ως “μέρα Αμαλίας” ή “μέρα ενάντια στα φακελάκια” ή κάτι αντίστοιχο· κίνηση, που είχε τόσο νόημα όσο η “μέρα χωρίς αυτοκίνητο”, η “γιορτή της μητέρας” και άλλα τέτοια. 1η Ιουνίου ήταν Παρασκευή, οπότε ας πούμε πως το επόμενο Σάββατο, 9 Ιουνίου, είχαν όλα ξεχαστεί και είχαν όλα γυρίσει στο γνωστό πολυδωρικό “ηρεμία, τάξη και ασφάλεια”. Προσωπικά πιστεύω πως η περίπτωση της Αμαλίας ήταν ένα hoax, αλλά όπως και νά ‘χει αμέσως μετά προσπάθησαν να κάνουν την εμφάνισή τους διάφορα άλλα παρόμοια ζητήματα κοινωνικής αδικίας, όπως ας πούμε το blog ενός gay παπά που δεν έβρισκε ησυχία κάτω από το ράσο.

Τα ίδια συνεχίζονται με τη φωτιά στην Πάρνηθα. Φωτογραφίες με το απανθρακωμένο ελαφάκι (πριν και μετά), φωτοσοπαρισμένες φωτογραφίες του συμβάντος της πυρκαγιάς, κραυγές με κεφαλαία γράμματα σε μαύρο φόντο, μέχρι και κάποιες φωτογραφίες ταυτότητας με τίτλο “ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ”, όλα αυτά έκαναν το γύρο των φακέλων εισερχομένων πολλών χιλιάδων ευαισθητοποιημένων Ελλήνων τις δύο πρώτες μέρες και όσο η φωτιά δεν είχε καταλαγιάσει ακόμα. Αμέσως μετά, τσουπ, φύτρωσαν διάφορα (ίδια) μηνύματα σε φόρα και βλογς, ακολουθούμενα φυσικά από τα αντίστοιχου νοήματος emails· μηνύματα δουλευταράδων και αμετροεπών Ελλήνων (κυρίως Αθηναίων) που προθυμοποιούνται να πάρουν …το βουνό και να προσφέρουν εαυτούς στη διαδικασία της αναδάσωσης, χωρίς φυσικά να γνωρίζουν πώς γίνεται ή πώς γίνεται σωστά. Κάτι σαν τον εθελοντισμό των Ολυμπιακών Αγώνων, κάτι σαν την Alterac Valley στο World of Warcraft: “δεν ξέρω τι γίνεται, δεν ξέρω πώς γίνεται, γενικά δεν έχω ιδέα, βλέπω κόσμο να πηγαίνει και πάω κι εγώ, γιατί είμαι καλός άνθρωπος”.

Το πραγματικά ενδιαφέρον βέβαια σε αυτές αλλά και στις παρόμοιες υποθέσεις τους (βλ. Βασίλη Στεργίου, Κανέλλο, Κύπριο ξυλοφορτωθέντα φοιτητή στη Σαλονίκη ―ξημερώματα) είναι το πόσο γρήγορα ξεχνιούνται και πόσο γρήγορα περνάμε στην επόμενη. Ο Neil Postman* τα γράφει πολύ καλύτερα φυσικά, εγώ απλά αρκούμαι στο να δείξω πως η ελληνική online κοινότητα έχει την ίδια κοντόφθαλμη και εξαιρετικά βραχύβια αντιμετώπιση για σοβαρά και μη σοβαρά ζητήματα και παραπάνω υπάρχουν τα δύο τελευταία παραδείγματα· εξισώνει κοινωνικά και ατομικά ζητήματα σε μία σούπα, επιννοεί βλακώδεις λύσεις και για τα δύο, ενώ παρουσιάζει παιδαριώδεις ιδέες με επιστημονικό ενθουσιασμό. Ακολουθεί με άλλα λόγια μια τηλεοπτική λογική και μάλιστα χειρίστου είδους, αυτού της ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης των τελευταίων ετών. Λογικά απλό. Απουσία παιδείας και κριτικής σκέψης, ως νέα γενιά αγκάλιασε την τηλεόραση παραμένοντας για πολλά χρόνια παθητικός μπροστά της και έτσι ενσωμάτωσε τη λογική αυτής στην κοσμοθεωρία (και κοσμοθεώρησή) της. Ως ενεργή πια κοινότητα (και online), αντιμετωπίζει κάθε νέα πραγματικότητα με τον ίδιο τηλεοπτικό μανιχαϊσμό, με την ίδια έλλειψη ουσιώδους ενδιαφέροντος, με την ίδια βραχύβια ελαφρότητα που διδάχθηκε στο παρελθόν από το δάσκαλό της. Και εις ανώτερα, τέκνα μου!

*Postman, Neil, Διασκέδαση μέχρι θανάτου, εκδ. Κατάρτι, Αθήνα 2007, σελ. 123-139